Vikan - 10.12.1964, Blaðsíða 46

Skápa- og húsgagnagrip
og handföng
Dönsk úrvalsvara
100 gerðir
Teak - eik — álmur
Framleitt af
Ludvig M. Larsen
Aarhus
Umboðsmenn á íslandi:
K. Þorsteinsson & Co.
\k
UMBOÐS- OG HEILBVERZLUN
Tryggvagötu 10 - Sftnn.fnl: Thorexlm
Pósthólf 1143 - Reykjovlk - Slml. 19340
HOLMEGAARDS-GLASVÆRK
Q. B. Sílfurbúðin
Laugaveg 55 — Sfmi 11066
slíkt. Þegar þrælauppreisn Spartak-
usar hafði verið bæld niður með
tilhlýðilegri grimmd eftir þess tíma
mælikvarða, þá voru þúsundir
þræla krossfestir meðfram vegin-
um.
Þaðan sér vel til Rómar; hana ber
við himin á hæðunum sjö. Há-
hús úthverfanna ber við leifar af
tvö þúsund ára gamalli vatnsveitu;
mannvirki, sem þeim fannst í þá
daga meira til um en gagnslausa
píramída.
GS.
MEÐ ÁSTARKVEÐJU
FRA RÚSSLANDI
Framhald af bls. 21.
þessar skýrslur. „Gleði og gázki
í augunum." Nú hversvegna ekki?
Það var mögulegt. Það fylgdi því
notaleg frelsiskennd, að vera ein
með manni á borð við þennan og
vita, að henni yrði ekki refsað
fyrir það. Þetta var spennandi.
— Þú ert fallegur, sagði hún.
Hún leitaði að samanburði, sem
honum myndi líka: — Þú ert eins
og amerísk filmstjarna. Henni brá,
þeagr hún sá viðbrögð hans.
— í guðs almáttugs bænum!
Þetta er mesta móðgun, sem þú
getur sagt við nokkurn karlmann.
Hún flýtti sér að gera gott úr
þessu. Það var skrýtið, að honum .
skyldi ekki líka þetta hrós. Lang-
aði ekki alla í hinum vestræna
heimi, til að llkjast filmstjörnum?
— Ég er að Ijúga, sagði hún. — Ég
ætlaði að gleðja þig. f raun og
veru ertu eins og uppáhalds hetjan
mín. Hann er í bók eftir Rússa,
sem heitir Lermontoff. Ég skal ein-
hverntíma segja þér frá honum.
— Einhverntíma? Bond fannst
tími kominn til að fara að ræða
viðskipti. — Hlustaðu nú á, Tania.
Hann reyndi að horfa ekki á fal-
lega andlitið á koddanum. Hann
festi augnaráðið við hökubrodd
hennar. — Við verðum að hætta að
láta eins og krakkakjánar og vera
alvarleg. Hvernig stendur á þessu
öllu saman? Ætlarðu raunverulega
að koma til Englands með mér?
Hann leit í augu hennar. Það var
skyssa. Þau voru aftur galopin með
þessu einskæra sakleysi.
— Auðvitað!
— Hm! Það kom á Bond, að hún
skyldi svara svona snöggt. Hann
horfði tortrygginn á hana. — Ertu
viss?
— Já. Augu hennar voru einlæg.
Hún var hætt að daðra.
— Þú ert ekki hrædd?
Hann sá skugga líða yfir augu
hennar. Það var ekki það sem
hann hélt. Hún hafði minnzt þess,
að hún varð að skila sínu hlut-
verki. Hún hræddist það sem hún
var að gera. f rauninni var hún
stjörf af ótta. Þessi leikur hafði
virzt svo einfaldur, en hann var
erfiður samt. Það var undarlegtl
Hún ákvað að snúa sér að leik-
listinni.
— Jú. Ég er hrædd. En ég er
minna hrædd núna. Þú gætir min,
eins og ég hélt þú mundir gera.
— Já, ég skal gera það. Bond
hugsaði um ættingja hennar í Rúss-
landi. Hann ýtti hugsuninni strax
frá sér. Hvað var hann að gera?
Reyna að telja henni hughvarf?
Hann lokaði huga sínum fyrir þeim
afleiðingum, sem flótti hennar gæti
haft fyrir hana. — Það var ekk-
ert að óttast. Ég skal gæta þín.
Og svo kom að spurningunni, sem
áleitnust var. Hann fann til hlægi-
legrar vandræðakenndar. Stúlkan
var ekki á nokkurn hátt eins og
hann hafði búizt við. Það myndi
spilla öllu að bera fram þessa
spurningu, en það varð að gerast.
— Og hvað um vélina?
Já. Það var eins og hann hefði
slegið hana í andlitið. Sársaukinn
kom fram í augu hennar ásamt
tárunum.
Hún dró teppið yfir munninn og
talaði undir því. Augu hennar yfir
teppisbúrninni voru kuldaleg.
— Svo það er hún, sem þú vilt.
— Hlustaðu nú. Bond reyndi að
vera kærulaus. — Þessi vél skiptir
engu máli fyrir þig og mig, en
mínir menn í London vilja fá hana.
Svo minntist hann öryggis þjóðar
sinnar og bætti við: — Og það er
svo sem ekki mikilvægt. Þeir vita
allt um þessa vél og finnst hún
snjöll uppfinning. Þeir vilja bara fá
svona vél til þess að geta gert aðra
eins, eins og Rússarnir þinir stæla
útlendar myndavélar og svoleiðis.
— Þú ert að Ijúga. Stórt tár rann
út úr öðru bláa auganu, niður
mjúka kinnina, niður á koddann.
Hún dró teppið alveg upp fyrir
augun.
Bond rétti fram höndina og lagði
hana á handlegg hennar undir
teppinu. Hún kippti handleggnum
reiðilega að sér.
— Djöfullinn hirði þessa andskot-
ans vél, sagði hann óþolinmóður.
— En þú verður að vita það, Tatia,
að ég hef verk að vinna. Við skul-
um tala út um það núna og gleyma
því svo. Það er ýmislegt annað
skemmtilegra til að tala um. Við
verðum að skipuleggja ferð okk-
ar o.s.frv. Auðvitað vilja mínir
menn fá þessa vél, annars hefðu
þeir ekki sent mig hingað ti! þess
að flytja þig heim með henni.
Tatiana þurrkaði sér um augun
með teppinu. Svo dró hún teppið
snöggt niður af öxlunum aftur.
Hún vissi, að hún hafði verið að
gleyma starfi sínu. Það hafði að-
eins verið að . . . Ojæja. Ef hann
hefði aðeins sagt, að vélin skipti
hann engu máli, ef hún aðeins
vildi koma. En það var til of mikils
ætlazt. Hann hafði rétt fyrir sér.
Hann hafði verk að vinna. Hún
líka.
Hún leit rólega á hann. — Ég
skal koma með hana. Hafðu ekki
áhyggjur. En við skulum ekki tala
um hana aftur. Og hlustaðu nú.
Hún færði sig hærra á koddanum.
— Við verðum að fara annað kvöld.
Hún minntist lexíu sinnar. — Það er
eini möguleikinn. Þá verð ég á
40 — VIKAN 50. tbl.