Vikan - 27.01.1966, Síða 10

Ragna Anderson er
búsett í Texas, eins og
þeir muna sem lásu
viðtal hennar um daginn
við Huldu Emilsdóttur
söngkonu og fjölskyldu
hennar. — Hér segir
hún frá erfiðleikum
varðandi barnauppeldi
í hennar heimkynnum.
MIKIL ER
MÆÐA
MÆÐR-
ANNA
Eftir
Rögnu B. flnderson
Oft verður mér hugsað með angur-
værð til baka til daganna, þegar yngsti
sonur minn var ennþá meðlimur í bleyju-
klúbbnum. Ahyggjur mínar voru tíðar í
þá daga, en ósköp einfaldar, blautur eða
ekki blautur. Ég minnist oft orða móður
minnar; „Lítil börn litlar áhyggjur, stór
börn stórar áhyggjur“.
Núna er stráksi í skóla og ég er far-
in að skilja orð mömmu, að ég held,
betur en hún sjálf, því ég get ekki ímynd-
að mér að mamma hafi þurft að fara í
gegnum þá sálrænu togstreytu, sem við
mæður nú til dags þurfum að fara í gegn-
um. Blöð og tímarit hér í landi eru svo
yfirfull af áhyggjuefnum að stundum
furða ég mig á að nokkur amerísk móð-
ir geti brosað. Hvað varðar skólamál,
þá hljóma fyrirsagnirnar á þessa leiðina:
„Láttu ekki barn þitt tapa sinni einstakl-
ingstilfinningu“, „Hjálpaðu barni þínu
að læra að laða sig að öðrum“, „Ómögu-
legir feður, er ekki hafa tíma til að hjálpa
börnum sínum með heimalærdóminn“,
„Kenndu barni þínu að vinna sjálfstætt.“
Ég er steinhætt að lesa „Parents Maga-
zine“ (Foreldrablaðið), því ég var orðin
svo rugluð að ég vissi ekki hvort ég var
að koma eða fara.
Hér eru 99% af barnaskólakennurum
kvenfólk, og eins og allir vita þá hafa
kvenmenn þann vafasama hæfileika að
gera einfaldasta hhit að minnsta kosti
þrefaldan, eins og til dæmis í fyrsta sinn
sem ég talaði við kennara stráksa míns,
þegar hann var í undirbúningsdeild. Hún
sagði að stráksi væri ljómandi kútur,
hann gengdi vel, notaði tíma sinn vel,
teiknaði vel, hefði kurteisa framkomu,
svo hans vandamál var að hann laðaði
sig ekki alveg nógu vel að öðrum. Þetta
er hugtak, sem ég hef átt í basli við,
gvo að ég bað hana að skýra málið fyrir
mig. Hún sagði að stráksi sýndi lítinn
áhuga fyrir leikjum, sem börnin væru
látin leika og vildi hann heldur sitja og
horfa á en taka virkan þátt í þeim, og
sýndi þetta ldédrægni og skort á aðlöð-
unarhæfileikum. Eg velti vöngum langa
lengi yfir þeim hrapallegu mistökum, sem
ég hlyti að vera sek um í uppeldi sonar
míns, en ákvað samt að bera málið und-
ir hæstarétt stráksa áður en ég kvæði
upp dauðadóm minn. Ég spurði hann
bara bláköld hvers vegna hann vildi ekki
fara í leiki með krökkunum í skólanum.
„Ó mamma, þau fara í svo leiðinlega
leiki, þau hlaupa fram og til baka með
spýtu, hlaupa í skarðið og svoleiðis“ var
svarið. Eg fór að skilja málið svolítið
betur, svo ég spurði hann hvaða leiki
hann vildi fara í. „Base ball, stríð og
spæjarar“. Mér létti stórum, þangað
til mér varð hugsað til allra greinanna,
sem ég hafði lesið um hin sálrænu hroða-
áhrif, sem slíkir leikir og sjónvarpsþætt-
ir hefðu á smábörn. Ég var, sem betur
fer, trufluð við þá þungu þanka. Stráksi
og vinur hans, sem voru aleinir við leik
í bakgarðinum, höfðu ruglazt í ríminu
og þutu á harðahlaupum fram hjá opn-
um cldhúsglugganum gargandi: „Amerí-
kanarnir eru að koma, hlauptu, Amerí-
kanarnir eru að koma“. Ég get ekki í-
myndað mér að „stríðið“ sem þeir voru
að herja hafi rist mjög djúpt á sál þeirra
fyrst þeir gátu gleymt að þeir voru sjálf-
ir „Ameríkanarnir!“ Ég minntist þess
hve mikið gaman ég sjálf hafði haft af
þessum sama leik, nema hvað ég garg-
aði „Grýla er að koma“ því ég þekkti
betur til hennar, en stríðs, og svo var
stríð meira fyrir stráka.
Hér byrja börn í skóla árið sem þau
eru 5 ára fyrir 1. september. Það árið
eru þau í undirbúningsdeild (kindergart-
JQ VXKAN 4. tbl,