Vikan - 10.03.1966, Qupperneq 26

Mörsugur var aldeilis ekki ó því að skila snjólausri veröld upp í
hendurnar ó Þorra gamla. Hann sallaði úr sér drffunni og bætti ekki
götur Kópavogs, meðan ég ók um þær og leitaði að Fögrubrekku 5,
heimili Sigurðar Sigurðssonar, listmólara, og Onnu Jónsdóttur, konu
hans. Skyggni og götulýsing voru ekki upp ó það bezta, og fjórum
sinnum hafði ég hrakizt út úr bílnum, þegar ég loks lenti að réttu
húsi. Það var því sérdeilis notalegt að setjast inn í stofu þeirra hjóna-,
þar sem eldur skíðlogaði á arni og malandi köttur kúrði uppi ó borði.
— Þú mótt ekkert minnast ó þennan kött, sagði Sigurður, þegar
hann sá, að ég gaf kisu auga. Hann Birgir gerði honum skil í viðtali
við mig fyrir Lesbók Tímans einu sinni. Um hvað ætlarðu annars að
tala við mig?
— Ég hef ekkert vit á list. Ég hef bara heyrt, að þú sért svo skemmti-
legur!
Sigurði féll greinilega allur ketill í eld og náði sér ekki á strik, fyrr
en Ijósmyndarinn hafði bætzt í hópinn — þá var strax farið að ræða
um bjór og fleira þeirra ættar, og Sigurður steingleymdi, að hann
átti að vera skemmtilegur — og var skemmtilegur.
— Hvaða þras er þetta um, hvort eigi að leyfa bjór hér eða ekki?
íslendingar eru alltaf að ala hver annan upp — þú mátt ekki þetta,
og þú mátt ekki hitt! Af hverju er ekki bannað að selja snæri hér?
Menn gætu hengt sig í því.
— Ég er nýkominn sunnan frá Ítalíu, og það er ekkert smástökk að
koma hingað í bjórleysið og vínómenninguna. Haldið það sé nú ekki
munur að geta skroppið út í sjoppu að kvöldi til, já meira að segja
eftir miðnætti, og keypt sér flösku af góðu víni, eins og ég gerði einu
sinni í Róm. Eða maturinn! Það er stórkostlegt að fá þessar indælu
hænur og lömb beint af teininum til sín. Þeir lifa sko til að éta, ítalarn-
ir. í Flórenz sáum við, hvar menn steiktu heilt svín úti á miðri götu
HUERSUGGnn
EREKKI
Bnnnno nn
SELJH sniERi
HÉR?
Kristín HalIdórsdóttir ræðir við
SIGURÐ SIGURÐSSON, listmálara
VIKAN 10. tbl,