Vikan - 10.03.1966, Síða 31

ERUÐ ÞER AÐ BYGGJA?
HEILDVERZLUN - Hallveigarstíg 10 • Sími 14850.
BIRGIR ÁRNASON
EINKAUMBOÐ:
Sé svo, viljum vér benda yður á smekklegustu og
stílhreinustu eldhúsínnréttingar á markaðnum
- vestur-þýzka gæðavöru
Uppsett innrétting er til
sýnis á skrifstofu vorri
Komið!
Sjáið!
Sannfærist!
dásamlegt. Hann fór til karlanna
sem sátu þarna á hverjum degi
að tefla. Hann fór að tefla við
Hirsch, sem var einn af þeim snjöll-
ustu. Meðan hann beið eftir leik
hjá Hirsch kom hann auga á unga
konu með uppseft hár. Hún ýtti
barnavagni á undan sér og gældi
við barnið. Þetta var eins og Mollý
um tvítugt. Þegar hún kom nær,
sá hann að hún hafði stærra nef
og var langleitari. Var hann að sjá
sýnir? Svona hafði Mollý gengið,
með Ruthie í vagninum, Ijómandi
af æskufjöri. Á daginn hafði hún
hárið uppsett á sama hátt og þessi
kona. Á kvöldin týndi hann úr
henni hárnálarnar, eina og eina
(fingur hans voru klaufalegir vegna
flýtisins), en svo féll hárið niður
og byigjaðist niður að mitti.
— Þú átt leik, Schneider. Hann
hrökk upp af draumum sínum, lék
og tapaði af klaufaskap. — Mér
þykir þetta leiðinlegt, Hirsch, að
ég skildi leika svona illa. Það hlýtur
að vera sólin.
Svo settist hann á bekk og fór
að berjart við smáa letrið í Times,
það rann allt út í eitt. Þarna var
kona að elta barn yfir grasflötina
og reyna að ná af þvf einhverjum
óþverra, sem barnið vildi borða.
Miriam hafði étið fífla þegar hún
var tveggja ára, en það var leynd-
armál þeirra á milli, Mollý komst
aldrei að því. Seinna sagði hann
Miriam að það væri þessvegna, sem
hún hafði gula bletti í grænum aug-
unum. Hann kallaði hana fíflaaug-
un sín, þegar hún var tólf ára,
töfradísina, þegar hún var átján;
svo hafði hún, þegar hún var tutt-
ugu og átta ára, leið á skrifstofu-
vinnu, gifzt þreytulegum járnvöru-
kaupmanni, sem alls ekki hafði
auga fyrir flekkjunum í augum
hennar.
Hann fékk sér samloku og glas
af tei með sítrónu í á lítilli mat-
stofu. Ungur maður, sem sat á
móti honum var að tala um Flor-
ida . . .
Hann mundi allt í einu eftir llt-
illi ferðaskrifstofu við hliðina á
tannlækninum. Hann var svo oft
búinn að skoða auglýsingarnar um
ferðir til framandi landa. Hann
hafði alltaf gengið framhjá þess-
um glæsilegu auglýsingum með ein-
hvern sting í brjóstinu.
Hann sneri heim til sín með
bunka af auglýsingapésum um ferð-
ir til þessara dásamlegu staða: Suð-
ur-Ameríku, (þar átti hann frænda
í Brasilíu), Evrópa, (þar var hann
fæddur), Florida . . . heimurinn (
höndum hans. Peningarnir, þeir
myndu kannske duga, en fætur
hans, bakið, hjartað, . . . angina
pectoris . . . (það var Ijóta orðið).
Svo mætti hann frú Karp. Var
það ímyndun að hún hafði verið
særð á svipinn. Skildi hún hafa
vonazt eftir því að hann þakkaði
henni aftur? Hún hafði ekki beð-
ið eftir því. Hann átti eftir að skila
diskunum. Auðvitað átti hann að
gera það. Svo mikið voru konurn-
ar hans búnar að kenna honum af
kurteisi. Það var bezt að þurka þá
betur, guð forði honum frá því að
diskarnir væru ekki nógu vel þvegn-
ir. Hann ætlaði líka að biðjast af-
sökunar á því að hafa ekki skilað
þeim fyrr.
Hann hringdi tvisvar. Hringingin
drukknaði í hárri tónlist sem heyrð-
ist fyrir innan dyrnar. Fiðlukonsert?
Já, þetta var Tchaikovsky. Svo þetta
var þá kona með listasmekk undir
öllum farðanum. Hann hringdi aft-
ur, og barði að dyrum um leið.
— Hver er það? var kallað bak
við hurðina. Gat hún ætlazt til að
hann kallaði nafnið sitt yfir allan
ganginn.
— Hver er það? var aftur kallað
og núna fast við hurðina.
— Ég.
- Hver?
— Ég, Dillinger.
— Hve-e-r?
— Schneider, Schneider!
- Ó!
Hún var aftur ( japanksa sloppn-
um. En nú var hún ekki máluð.
— Ég er með diskana yðar, frú
Karp. — Ég skammast m(n fyrir að
hafa ekki skilað þeim fyrr.
— Það er ailt ( lagi, sagði hún
og rétti út hendurnar, sloppermarn-
ar runnu upp eftir hvttum, feitum
handleggjunum.
— Er eitthvað að, frú Karp?
Hún tók andan á lofti, augun
voru flöktandi, svo sagði hún ásak-
andi.
— Ruslapokinn yðar var dálítiS
blautur I dag, herra Schneider, kött-
ur húsvarðarins fékk góða máltíð
úr ruslatunnunni, — lifur, lifrina
mína . . . Hún skellti hurðinni.
Hann barði á hurðina. — Frú
Karp! Opnið þér, frú Karp!
— Farið burt, herra Schneider . .
Blásararnir og trommurnar þrum-
uðu. Fiðlurnar grétu. Hann heyrði
að hún setti öryggiskeðjuna fyrir.
Til þess að hegna sjálfum sér
borðaði hann kvöldverð á Nicks
matstofunni, innan um rock- and
roll hávaða og æpandi táninga.
Túnfisk samlokan var löðrandi (
mayones. (Sjálfsmorðstilraun, myndi
Ruthie segja). Og svart kaffið var
líkast eitri.
Hann gekk fram hjá hurðinni
hennar aftur klukkan tíu og heyrði
ekki neitt. Þvílík uppákoma. Og
út af hverju? Andstyggilegri lifurl
Það var ekki hennar lifur, heldur
lifur úr einhverjum óþekktum naut-
grip. Ja, þetta kvenfólk.
Það var bezt að snúa sér að
sjónvarpinu (svefnmeðalinu hennar
Mollýar). Hann var feginn að hafa
það í kvöld. Hann ætlaði að fara
með eldhússtólinn en hætti við á
miðri leið. Asni gat hann verið,
hún var ekki hér lengur. Þarna
var hægindastóll, með plasthlíf, svo
hárolían skemmdi ekki áklæðið. Var
það mögulegt að hann gæti gleymt
síðasta skiptinu sem hann sat þar
og hlustaði á fyrirlesturinn: — Siðan
sjónvarpiS kom er alltaf veriS í
dagstofunni. Hvernig verSa hús-
gögnin? Hvar eigum viS aS fá pen-
VIKAN 10. tbl. gj