Vikan - 11.05.1967, Page 35

r
ÞESSAmyERZLANIR SEL3A SKÓ EFTIR MÁU
Akranes:
Akureyri:
Keflavík:
Kópavogur:
Reykjavík:
Selfoss:
Staðarfell, skóverzlun
Leðurvörur h/f, skóverzlun
Skóbúðin Keflavík
Skóverzlun Guðrúnar Einarsdóttur,
Skóverzlun Kópavogs
Kron
Sigurbjörn Þorgeirsson, skósmíðameistari
Skóbær
Skóhornið
Skóhúsið
Skóhúsið
Skótízkan
Skóverzlunin Grensásveg 50.
Skóbúð Selfoss
Kirkjubraut 1.
Strandgötu 5.
Hafnargötu 35.
Hafnargötu 36,
Álfhólsveg 7.
Skólavörðustíg 12.
Miðbæ v/Háaleitisbraut.
Laugavegi 20.
v/Laugalæk.
Hverfisgötu.
Bankastræti.
Snorrabraut 38.
Austurvegi 34.
AOelns AKA skór (ylgja AKA máli
UmboÖsmenn: H. J. Sveinsson h.f. - Hverfisg-ata 82 - Box 374 - Reykjavík
Mál tekið af fæti í skóbúð.
Angelique í byltingunni
Framhald af bls. 23.
lausa hít og skatta, og héraðiö dró fram lífið. Fólkið var þakklátt
fyrir það: Allt gengur betur, þegar maður fær að ráða sér sjálfur, en
mundi það duga til að verja sin frumstæðustu réttindi? Svo mikið
er víst, að þau bjuggu sig undir það.
Valentine kom næstum á hverjum degi. Hvað gerði hann þess utan?
Sneri hann aftur til myllunnar? Fór hann á dýra eða fiskveiðar? Stund-
um kom hann með full net af fiski eða marglita fugla á löngu priki
með hausana niður.
lbúar kofans töluðu lítið. Presturinn var veikur og svaf á heyloftinu.
Angelique hafði grætt síðustu sár hans með jurtaseyðum, en hann var
oft meö hita. Hann var eins og dapur, daufur skuggi milli tveggja ann-
arra skugga, sem einnig voru niðursokknir i sínar eigin hugsanir. Þau
þrjú voru undarlegur hópur: Fögur sorgmædd kona, svifaseinn, spuna-
stuttur malari, ofurlítið skrýtinn í kollinum, og prestur, sem hafði al-
izt upp við hirðlif, fölur og máttvana, öll lokuð inni í þögn hinna kyrru
vatna.
Angelique svaf á lyngfleti með gærur undir sér og oían á. Svefn
hennar var djúpur og draumlaus — það var alveg nýtt fyrir henni.
Reynslan, em hún hafði orðið fyrir, virtist ekki hafa sett nein
likamlegt mark á hana. Þegar hún vaknaði, hlustaði hún á regnið bylja
á fenjunum úti fyrir. Eða ef til vill kvakið í froskunum, tístið í vatna-
rottunum, gargið í náttfuglunum, hin margvíslegu hljóð vatnafrum-
skógarins, þetta færði henni einskonar frið. Þegar Valentine var þarna,
sá hún hann einnig á nóttunni sitjandi í armstólnum. Hann var með
augun opin og bláleitur loginn varpaði birtu á grófa, þungbúna og
trausta andlitsdrætti hans. Stundum kom glampi í djúpstæð augu
han, og hún fann, að hann var að horfa á hana. Þá lokaði hún augunum
og hélt áfram að sofa.
1 hennar augum var Valentine ekki annað en kunningi frá liðnum
dögum, sem gekk henni um beina. Hann kom með mó í eldinn, mjólkaði
geitina, sem hann hafði komið með, og setti mjólkina í pott undir
eldstæðið til að hleypa hana, sauð súpu og fisk og hitaði vínið, svo
sósan fengi ekki beiskt bragð. Hann var snilldarkokkur. Stundum kom
hann með körfu af hnetum og ostakökum úr fínasta hveiti, sem fólk
lagði sér yfirleitt ekki til munns um páskaleytið, með dökkri skorpu
og gular að innan. Hvað eftir annað réðst Angelique á þessar kökur
af skyndllegri græðgi. Hún var ævinlega svöng. Eitthvað, sem minnti
ofurlítlð A bros, kom þá á hörkuleg augu mannsins, þegar hann horfði
á hana sökkva hvltum tönnunum í kökurnar. Þá var hún gripin und-
arlegri tUfinningU, haafctl að borða og fór út til að forðast augnaráð
Hans.
Þegar bún k«m til litlu ayjarinnar í Senjunum, var ennþá miður
vetur og vetmrjörftin minnti á liðna tíma, begar sölt leðjan var full
af igulicáejum; lúiéUkunj og atainrunnum skeljum. En korau nokkrir sjó-
fugiar endrum og eins, og gerðu sér hreiður í sefinu. Aspirnar háu, sem
Hollendingar höfðu komið með á dögum Hinriks IV. breyttu landslag-
inu og sömuleiðis elirinn og askurinn, sem bar við glitrandi vatnið eða
vetrarþokuna, mjóslegin og glær tré eins og postulín eða teiknuð með
svörtu bleki og finum penna. Hrafnarnir krunkuðu hátt, þegar þeir
flugu yfir þennan eyðilega landshluta. Standandi við sefið starði Ange-
lique út i bláinn, yfir fléttu af greinum og kvistum milli grannra trjá-
bola, sem stóðu yfir spegilmyndinni á hvolfi og mynduðu hinn flókna
arkítektúr fenjanna. Þessi svarta og hvíta, skýra mynd, snart hana í
hjartastað og allt i einu sýndist henni hún sjó Florimond, Cantor og
Charles-Henri fara hjá í móðunni, þessar þrjár litlu, týndu skugga-
myndir héldust í hendur. Hún hrópaði upp og neri hendur sínar:
— Synir mínir.... synir mínir!
Hún kallaði aftur og aftur og víddin gleypti i-ödd hennar, þangað til
faðir de Lesdiguére kom öslandi í gegnum forina, tók um hönd hennar
og leiddi hana bliðlega í átt til hússins.
— Þér hafið fórnað sonum yðar, sagði hann lágri röddu, — spillta
kjánalega kona! Þér hefuð aldrei átt að yfirgefa Versali! Aldrei átt að
fara til þessara austrænu landa, sem hafa gjörspillt yður. Þér hefðuð
átt að ganga til hvílu með konunginum.... Og hún tók að kjökra
sárt aftur, kalla á þá, bað þá að fyrirgefa sér.
Það voraði snemma og vorið spáði góðu. Það klæddi óraviddir fenj-
anna i smaragðsgrænan lit og vatnið varð aftur blágrænt og dulúðugt.
Vatnaliljurnar blómstruðu með sætri angan. Finlegar drekaflugur svifu
yfirborðinu vera óbyggt svæði, en voru raunar krök af lífi. Kofabúarn-
mynturnar, áður en þær settust. Á tjörnunum heyrðist gusugangurinn
í villiöndunum, grágæsunum og fleiri fuglum. Milli greinanna mátti
sjá báta renna hljóðlega framhjá. Eins og skógurinn, sýndust fenin á
yfirborðinu vera óbyggt svæði, en voru raunar krökk af lífi. Kofabúarn-
ir voru fjölmenn og óháð þjóð. — 1 'fenjunum búa vondir menn, sem
gjalda hvorki kónginum né biskupinum tíund, hafði barnfóstran sagt
Angelique, þegar hún var lítil.
Það var marz, en veðrið var einstaklega gott.
— Það lítur út fyrir að þetta hafi ekki verið slæmur vetur, sagði
Angelique við Valentine kvöld eitt, — góðu andarnir standa okkar
megin. Eg hef í hyggju að fara nú bráðlega að snúa aftur til þurrlendis-
ins.
Malarinn var að setja könnu af heitu, rauðu víni og krús á borðið.
Kvöldverðinum var lokið. Faðir de Lesdiguiéres var farinn upp á loft
að sofa í heyfletinu sínu. Á þessum tíma sátu Angelique og Valentine
venjulega saman og drukku heitt vin, kryddað með jurtum og kanel
frammi fyrir eldinum. Valentine fyllti krúsina sína, settist og sötraði sinn
skammt með miklum forgangi. Hún horfði á hann, eins og hún væri
að sjá hann í fyrsta sinn, sá sér til undrunar hve sterklegt bak hans
var undir grárri mussunni, og hún veitti þvi athygli hve klunnalegir
skórnir með málmspennunum voru. Maitre Valentine, malarinn i Abl-
ettis, var hvorki kaupmaður, né heldur bóndi, heldur einhver óskilgreind
vera, sem alltaf hafði verið þarna.
Hann leit á hana yfir brúnina á krúsinni. Augu hans varu grá.
— Ertu að hugsa um að fara?
Hann talaði mállýzku héraðsins, og hún svaraði honum eins.
— Já ég verð að komast að þvi, hvað okkar menn eru að gera. Þegar
19. tbi. VXKAN 35