Vikan - 11.05.1967, Blaðsíða 41

ar af röku loftinu. Það var bein-
línis eins og þær væru soðnar. .
Claessen hjálpaði mér oft að
binda um þær.
Ég kom á hverjum degi til
umboðsmanns okkar, en aldrei
kom leyfið frá Washington. Mér
var ekki farið að lítast á blikuna.
Loks missti ég alveg þolinmæðina
og sagði við umboðsmanninn:
„Ég fer sjálfur til Washington."
Hann sagði að ég gæti reynt það,
en hafði ekki mikla trú á að mér
yrði frekar ágengt. Þetta var á
laugardegi og ég lagði af stað til
Washington með næturlest um
kvöldið og var kominn á mánu-
dagsmorguninn. Ég fór beint á
hótel og reyndi að flikka eitt-
hvað upp á hendurnar á mér.
Síðan fór ég á skrifstofu þá, sem
hafði með innflutningsleyfin að
gera, og var látinn bíða þar all-
an daginn. Ég kom aftur á þriðju-
daginn og var enn látinn bíða og
bíða. Þarna voru strákur og
stelpa á skrifstofunni og þau buðu
mér mat. Loksins náði ég tali af
manni, sem hafði eitthvað með
þetta að gera. Við höfðum upp á
plöggunum. Þau höfðu þá lent í
skúffu hjá þeim fyrsta sem tók
við þeim og lágu þar óhreyfð.
Ég fékk því framgengt, að plögg-
unum var komið rétta leið, og á
mðvikudaginn fékk ég að tala
við yfirmanninn á kontórnum.
Hann sagði mér að semja skýrslu
um málið og senda sér hana. Ég
fór beint heim á hótelið, samdi
skýrsluna í hasti og síðan á skrif-
stofuna aftur. „Þér skuluð fá
þetta“, sagði maðurinn, en ég var
orðinn langþreyttur á seinagang-
inum og spurði hvort ég mætti
treysta því.
Ég fór aftur til New York og
viti menn: Þegar ég kem þangað
er leyfið komið.
En björninn var ekki unninn
þótt leyfið væri fengið. Nú var
eftir að selja gærurnar. Ég var
svo lánsamur að komast í kynni
við öndvegismann, sem hafði vit
á vörum af þessu tagi og reyndist
mér hin mesta hjálparhella. Við
fórum í pakkhúsið til þess að
skoða gærurnar og okkur kom
saman um, að nauðsynlegt væri
að láta raka ullina af skinnun-
um, þannig að hægt væri að hafa
ullina sér og skinnin sér. Hann
tók að sér að gera þetta fyrir mig.
Þegar hann er farinn, kallar einn
af körlunum í pakkhúsinu á mig
og sýnir mér að skinnin eru mörg
brunnin saman. Mér varð heldur
betur hverft við. Hvað átti ég
nú að gera? Eftir alla fyrirhöfn-
ina með leyfið var ekki annað
sjáanlegt en gærurnar væru
orðnar ónýtar! Þá ákvað ég með
það sama að leysa allar gærurn-
ar í sundur og reyna að hengja
þær upp og kæla þær og þurrka.
Ég réði hundrað svertingja í
vinnu til mín og við settum upp
snúrur í pakkhúsinu. Þetta bjarg-
aðist og síðan tók öndvegismað-
urinn minn allar gærurnar til
VERZLUNARFELAGIÐ
SKIPHOLT 15
ALMENNA
SÍMI 10199
the CAR of the year trophy

©TRIUMPH
©VVK

CAR magazine valdi TRIUMPH 1300
sem bíl ársins vegna frábærra eiginleika
sinna — enda TRIUMPH bílar framleidd-
ir af hinum heimsfrægu LEYLAND-
verksmiðjum
w
r\V>r

TRIUMPH umboðið
sín og rakaði ullina af þeim. Þeg-
ar það var komið þurftum við
að fá leyfi frá Boston til þess að
selja ullina og leyfi frá Phila-
delphia til þess að selja skinnin.
Þetta var sannarlega mikið
verk og erfitt, en það tókst og
ég fékk ágætt verð bæði fyrir
ullina og skinnin og slapp vel frá
þessu. En þetta er eitthvert mesta
taugastríð, sem ég hef lifað.
Tíminn hefur liðið óvenju
fljótt. Við hættum spjalli okkar
að þessu sinni. Olsen drepur í
vindli sínum og segir:
— Eins og þér sjáið hefur sitt-
hvað drifið á dagana, enda er ég
bráðum að verða níræður.
Kannski ég reyni að rifja etthvað
fleira upp, ef þér nennið að heim-
sækja karlinn einu sinni enn ...
Annarra manna
hugrenningar
Framhald af bls. 13.
Hann lagði sig fram við verk
sín, og honum fórust þau vel úr
hendi. Hann sem fyrst hafði feng-
ið eitt af hinum óveglegri verk-
um að vinna í eldhúsinu —
brauðbakstur — var nú orðinn
yfirmatreiðslumaður. Og þetta
hafði gerzt á örskömmum tíma.
Það æxlaðist svo til að einn af
matreiðslumönnunum fékk að
fara heim í orlofi sínu, annar
fékk eksem, hinn þriðji mátti
ekki vinna í eldhúsinu því hann
hafði smitazt af kynsjúkdómi. Og
fór því svo að þeir urðu tveir
einir eftir í eldhúsinu, hann og
maður nokkur, sem ekki var læs.
Carter var gerður að embættis-
manni í eldhúsi, að nafninu til,
en það varð meira en að nafninu
til. Hann las vandlega hverja
uppskrift í matreiðslubók hers-
ins, tíndi saman það sem átti að
fara í hvern réttinn fyrir sig,
hrærði þessu saman í réttri röð
samkvæmt uppskriftinni, setti
þetta inn í ofn, og tók það út
úr honum þegar liðinn var sá
tími sem í uppskriftinni greindi.
Maturinn varð hvorki verri né
betri en gerðist hjá hinum kokk-
unum í her þessum. En undirfor-
ingjanum þótti þetta afbragð.
Carter var nú orðinn maður með
mönnum. í næsta skipti sem út-
deilt var tignarmerkjum, var
hann, sem áður hafði verið ó-
breyttur hermaður, gerður að
undirforingj a T/4.
Það mátti sjá á honum að hann
gladdist, en hvað var það hjá því
sem í huganum duldist. Það var
ofsagleði. Samt var honum ekki
sjálfum ljóst fyrr en nokkrar
vikur voru liðnar hve mjög þetta
hafði fengið á hann. Það gerðist
samtímis vegsemdaraukanum, að
hann var látinn fara í annan stað,
þangað sem lítil hersveit hafði
verið send, til hafnarbæjar nokk-
Ég fer nú að hætta að afgreiða þennan mann með Víkingasverðið.
19. tbi. VIKAN 41