Vikan - 11.05.1967, Blaðsíða 37

LdB og LdB- bronze, hiö dásamlega
krem við öll tækifæri og fyrir allar
húðtegundir, þér getið notað það
sem dagkrem, næturkrem, hand- og
body lotion, sólkrem og jafnvel
barnakrem: Þá getið þér notað LdB-
bronze sem make-up. Leyfið húð yð-
ar að anda. Reynið það og sannfær-
ist.
Undursamlegt, nýtt make-
up, sem þér vitið varla af,
að er á húð yðar, en gefur
henni mjúkan silkigljáa, um
leið og það veitir húð yðar
tækifæri til að anda — ekk-
ert púður í því, kemur í
arosal brúsum.
Einungis það nýjasta
frá Pierre Robert.
Dásamlegt andlít
er það ekki?
SUMAR AF
PIERRE ROBERT.
InstitutdeBeauté Rcrrc Robert,36«RueduTaubourgS4Ínt Honoré.Paris.
snyrtivörum, vill hún láta yður vita að eru ennþá dásamlegri.

SOFT AND
GENTLE
Einnig Skin Tonic — Calme Lotion, Eye Lotion, Púður — sanseraðir vara-
litir, Mascara cleanse, hárlagningarvökvi — hárlakk, Beaty Mask, New-
Skin dag,- nætur og hreinsunarkrem. — Nýjasta í augnskuggum, hvítt og
silfrað — einnig Jane Hellen hvítur varalitur.
iilffí . .
cMmerióua
H
F
ASalstrœti 9 - Póstlwlf 129 - Reykjavtk - Sími 220S0
Jane
Hellen
Color
Accent
II
(T> n>t
VJ
5 2
n
p a
b w*
3 B-
ffl "<!
w Oi
3 Z
3 §
O {U
Ol -1
f3- 3
w
o
o
3
o)
Oi
sumarið kemur, verður stríð.
Hann skellti í sig úr annarri krús og siðan þeirri þriðju og varð
þungt um andardráttinn. Svo hlammaði hann krúsinni á borðið, tók
sér stöðu írammi fyrir Angelique og starði á hana.
Það fór í taugarnar á henni, og hún hélt krúsinni í áttina til hans.
— Settu þetta á borðið.
Hann gengdi og hélt svo áfram að glápa á hana. Andlit hans var
rjótt og örótt eftir bólur og milli hálfopinna vara sá hún skemmdar
tei^nur.
Einmanaleikinn, sem Angelique hafði ekki skeytt neinu til þessa,
grúfði sig yfir hana þetta kvöld. Hún greip um armana á stólnum og
muldraði:
-— Það er bezt að ég fari í rúmið.
Hann steig i áttina til hennar: — Ég hef sett nýtt lyng í rúmið,
til að gera það mýkra.
Hann hallaði sér fram á við, tók um hönd hennar og leit á hana
með bæn í augum.
— Leggstu á lyngið með mér.
Angelique rykkti að sér hendinni eins og hún hefði brennt sig.
— Hvað hefur komið yfir þig? Ertu frá þér?
Hún stóð upp og virti hann kvíðafull fyrir sér. Óbeitin, sem hún
hafði á honum •— sem hún hafði á öllum karlmönnum nú — kom
í veg fyrix-, að hún gæti varið sig eins og hún hefði annars gert. Hjartað
barðist ákaft í brjósti hennar. Ef hann legði hönd á hana, myndi líða
yfir hana, eins og þegar hún hitti de La Moriniére hertoga. Það fór
hrollur um hana þegar hún minntist krampans, sem hafði gagntekið
hana þann dag, og minningin um nóttina í Plessis gerði henni óglatt.
Það var glampi í augum malarans, sem skefldi hana. Þau voru þoku-
kennd, en Þó skutu þau neinstum.
— Snertu mig ekki, Valentine.
Neðri vörin á honum slapti, á honum var sami heimskusvipurinn, sem
hann hafði haft svo oft áður frammi fyrir henni og hún var vön að
hlægja að.
— Af hverju ekki ég? spurði hann með erfiðismunum. — Ég elska
þig... Ástin til þín, sem þú lagðir á mig, hefur eyðilagt allt mitt líf.
Ég hef beðið lengi eftir þessari stund. Ég hélt, að þetta væri óhugsandi,
en nú veit ég, að þú verður mín.
— Alveg eins og Nicholas, hugsaði hún með fyrirlitningu. — Alveg
eins og Nicholas!
— Ég hef fylgzt stöðugt með þér, síðan þú komst hingað. Ég hef
séð þig tútna út eins og fyrstalambsgimbur! Það hefur verið mér til
mikillar gleði, því Þá gerði ég mér Ijóst, að Þú varst ekki huldumær og
að ég gæti notið Þín, án þess að þú gætir gert mér seið.
Hún hlustaði á þessi óskiljanlegu orð, án þess að skilja hvað hann
átti við.
— Komdu, vina mín. Ástin min ... Komdu í fletið.
Hann dró hana til sín og þrýsti henni að sér. Hann strauk höndinni
mjúkt um öxl hennar.
Henni heppnaðist að hafa vald yfir sér og sló hann af öllu afli með
krepptum hnefa í andlitið.
— Hættu að káfa á mér, durgur!
Valentine hikaði og hörfaði við árásina. Hann var aftur orðinn
malarinn í Ablettes, maðurinn, sem allir i héraðinu óttuðust fyrir erfitt
og illt skap.
— Eins og í hitt skiptið, tautaði hann. — Eins og í hitt skiptið, í hlöð-
unni. Þú hefur ekki breytzt, en það skiptir engu máli. 1 kvöld er ég ekki
liræddur. Þú ert ekki huldumær. Þú skalt fá að borga fyrir þetta. 1 nótt
verður þú min.
Hann sagði þessi orð með skelfilegri sannfæringu. Svo sneri hann
sér við, þrammaði þunglega að borðinu og hellti sér meira vini í krús.
— Ég hef nógan tíma. En minnstu þess, en enginn móðgar Maitre
Valentine og kemst upp með það. Þú hefur sært mig djúpt, og þú skalt
fá að borga fyrir það.
Henni fannst hún verða að róa þennan brjálæðing.
— Ekki misskilja mig, Maitre Valentine, sagði hún með brostinni
röddu. — Ég fyrirlit Þig ekki. En jafnvel þótt þú værir kóngurinn
sjálfur, myndi ég ekkert vilja hafa með þig að gera. Ég þoli ekki að
nokkur karlmaður snerti mig. Þannig er það. Þetta er eins og veikl.
Reyndu að setja þig i mín spor....
— Það er ekki satt. Þú lýgur. Það er fjöldinn allur af karlmönnum,
sem þú hefur leyft að faðma þig, og Þér hefur þótt það gott. Hann hlýtur
að hafa snert þig, náunginn, sem gerði þér barnið.
— Hvaða barn? spurði hún og horfði svo skilningslaus á hann,
að eitt andartak glúpnaði hann og vissi ekki hvaðan á hann stóð
veðrið.
— Hvað heldurðu? Þetta sem þú berð. Raunar var það það, sem
sannaði fyrir mér, að þú varst ekki huldumær. Það er sagt, að huldu-
meyjar geti ekki alið mennskum mönnum börn. Það var galdramaður
sem sagði mér það. Raunverulegar huldumeyjar eiga ekki börn.
— Hvaða barn? hrópaði hún hásri röddu.
Henni fannst hún standa á gljúfurbarmi. Viðbjóðurinn reis og óx
úr undirvitund hennar; hann óx og óx og gagntók hana, um leið fann
hún til deyfðarinnar, sem hún hafði haldið að væri afleiðing af aðgerðar-
leysinu, og hún fann hægar hreyfingar lífs hið innra með sér.
— Þú skalt ekki segja mér, að þú hafir ekki vitað það, sagði malarinn,
og það var eins og rödd hans bærist til hennar úr fjarska. — Þú hefur
borið það í minnsta kosti fimm eða sex mánuði.
— Fimm eða sex mánuði! Það var óhugsandi. Síðan leiðir þeirra Colins
Paturels skildu, hafði hún ekki notið karlmanns. Hún hafði ekki gefizt
neinum.
— Fimm eða sex mánuði! Haustið! Nóttin rauða í Plessis, skotin,
blóðið, eldurinn, grátur barnanna, óp barnanna, þessir hræðilegu drekar
með fráhnepptar buxnaklaufirnar.... átök og þjáning, óbærileg auð-
mýking og íxú, fimm mánuðum síðar, hinn voðalegi sannleikur. Hún
æpti eins og sært dýr:
— Nei, NEI! Það er ekki satt!
Mánuðina sem hún var á ferð í Poitou og hugsaði aðeins um eitt,
hafði hún ekki tekið eftir neinu. Hún hafði ekki viliað hugsa eða
skeyta neinu um líkama sinn, og hafði ekki undrazt fjarveru vissra
kvenlegra einkenna, heldur kenndi hugsunarlaust unx því rnikla áfalli,
sem hún hafði orðið fyrir og erfiði ferðalaganna.
Nú minntist hún þess, og þetta lá í augum uppi. Afsprengi ófreskj-
X9. tbi. VIKAN 37