Vikan - 11.05.1967, Qupperneq 56

HÚSGAGNAVERKSMIÐJA
HUSGOGW - INNRETTIIMGAR
JÓNS PÉTURSSONAR
Skeifan 7, Reykjavík. — Sími 31113.
hðsiDiréttiRoar
J. P. eldhúsinnréttingar hafa alla þó kcsti, sem þarf í fullkomiíS eldhús.
Gæði: Framleiddar viS mjög fullkomna verksmiS|utækni, og smíðaðar
af sérhæfum smíðum, sem tryggir frógang, og fullkomnar gæðin.
Útlit: Eru nýtízkuiegar og framleiddar í ölíum litum og öllum viðar-
tegundum, sem á markaðnum eru.
Hagræðing. Eru teiknaðar eftir nákvæmri ósk hverrar húsmóður fyrir
sig og tryggir þar af leiðandi fullkomna hagræðingu fyrir yður.
Uppsetning: Eldhúsinnréfting er sérstakleg smiðuð eftir máli hvers
eidhúss, og falla þess vegna nákvæmlega og auðveldlega á sinn stað.
Uppsett eldhúsinnrétting til sýnis á verkstæðinu.
0 254 2 FRÁMLEIÐANDI í :___NO.
.HUSGAGNAMEISTARA-
FÉLAGI REYKJAVÍKUR
Ábyrgðarskírteini fylgir.
Með vélina
undir koddanum
Framhald af bls. 19.
vélin sem við höfðum þá var
ævagamalt skrapatól. Við kölluð-
um hana alltaf Flintstone-vélina!
En skömmu fyrir jól fengum við
nýja og fullkomna framköllunar-
vél og síðan hefur þetta verið
allt annað.
Rúnar er á hraðri ferð og við
spyrjum hann að lokum:
— Horfir þú mikið á sjónvarp?
— Nei. Ég á ekki sjónvarps-
tæki og hef ekki hugsað mér
að setja upp slíkt apparat á mínu
heimili. Ég vil miklu heldur fara
í bíó og sjá góða kvikmynd með
stereohljóm, heldur en að horfa
á þessar eilífu rendur á sjón-
varpsskerminum. Myndgæði í
sjónvarpi geta aldrei jafnazt á
við kvikmynd, eins og hún er
sýnd á góðu tjaldi. Og meðal
annarra orða: Lesa blaðamenn
ekki sjaldan blöðin, sem þeir
skrifa í?
Og þar með er Rúnar rokinn
til þess að taka fréttamynd, sem
á að birtast á skerminum strax
samdægurs.
G.Gr.
Þeir eru allir jafnir
Framhald af bls. 19.
fara á minjasafn, þegar þeim
verður skilað aftur. Þegar nýju
56 VIKAN 19’tbl-
vélarnar koma, verða myndgæðin
miklu betri en nú er og meiri
möguleikar í myndatöku.
Þeir félagar eru allir sammála
um, að starfið hafi gengið sér-
staklega vel, í rauninni miklu
betur en nokkur þorði að vona í
upphafi. Sérstaklega eru þeir á-
nægðir með þær undirtektir, sem
íslenzka sjónvarpið hefur hlotið
hjá almenningi. Þeir hafa, eins
og reyndar allt starfsfólk sjón-
varpsins, unnið merkilegt braut-
ryðjendastarf við hin erfiðustu
skilyrði Og einmitt vegna gömlu
vélanna og hinna frumstæðu skil-
yrða verður ennþá skemmtilegra
að minnast þessara fyrstu daga
sjónvarpsins, þegar fram líða
stundir.
Stjórnandi þáttarins, sem ver-
ið var að taka upp, er ekki á-
nægður með árangurinn og til-
kynnir þeim félögum Erni, Þór-
arni og Sigurliða, að hann verði
tekinn upp aftur. Þeir halda inn
í sjónvarpssalinn, allt fer þar á
fleygiferð, og þegar við kveðjum
er myndatakan í þann veginn að
hef jast að nýju ....
G.Gr.
Hvikult mark
Framhald af bls. 15.
— Þetta er nóg, sagði frú
Sampson, rám. — Farðu burt,
ótuktin þín.
Miranda fór ekki, en hún þagn-
aði.
Ég sneri mér í stólnum og leit
út um gluggann. F*yrir neðan
flötina lá steinlagður stígur út
að litlu húsi, sem stóð á kletta-
brúninni og vissi út yfir hafið.
Þetta var lítill, átthyrnd bygging,
með hvolfþaki, veggirnir allir úr
gleri. Gegnum það og handan við
það sá ég síkvika liti úthafsins:
Grænt og hvítt næst landi, hun-
angsgult ofurlítið lengra, og loks
djúpblátt úti við sjóndeildar-
hringinn.
Það sem vakti athygli mína,
var óvænt hreyfing handan við
hvíta beltið, þar sem öldurnar
tóku að brotna. Lítill, dökkur
diskur þeyttist eftir yfirborðinu,
af öldu á öldu og sökk að lokum.
Annar kom rétt á eftir. Hvaðan
þessir hlutir komu, sá ég ekki,
það var of langt inn undir klett-
unum. Þegar sex eða sjö diskar
höfðu þeytzt eftir vatninu og
horfið, komu ekki fleiri. Ég sneri
mér aftur inn í stofuna.
Miranda stóð enn við stól
hinnar konunnar, en hún hafði
breytt um stellingu. Það var eins
og sterkjan hefði horfið úr lík-
ama hennar. Hún hafði lyft ann-
arri hendinni í áttina til stjúp-
móður sinnar, en ekki í reiði.
— Fyrirgefðu, Elaine. Ég sá ekki
framan í hana.
Frú Sampson var mér sýnileg.
Andlit hennar var hart og slótt-
ugt. — Þú særðir mig, sagði hún.
— Þú getur ekki vænzt þess að
ég fyrirgefi þér.
— Þú særðir mig líka. Þú mátt
ekki núa Alan mér um nasir.
— Vertu þá ekki að nudda
þér upp við hann. Nei, ég meina
það ekki, og þú veizt það. Mér
finnst að þú ættir að giftast hon-
um. Þig langar til þess, er það
ekki?
— Já. En þú veizt hvað pabba
finnst um það, svo ekki sé minnzt
á Alan.
— Sjá þú um Alan, sagði frú
Sampson, næstum glaðlega. —
Og ég skal sjá um föður þinn.
— Viltu það?
— Ég legg við drengskap
minn. Gerðu nú svo vel að fara,
Miranda. Ég er dauðþreytt. Hún
leit á mig. — Allt þetta hlýtur
að hafa verið afar uppbyggjandi
fyrir herra Harper.
— Afsakið? sagði ég. — Ég
var áð dást að útsýninu.
— Já, er það ekki dásamlegt?
Hún kallaði á eftir Miröndu,
sem var að fara út úr herberginu:
■—- Vertu kyrr ef þú vilt, elskan.
Ég ætla upp.
Hún lyfti silfurbjöllunni, sem
stóð á borðinu við hliðina á henni.
Snöggur hljómurinn í henni var
eins og hljómurinn úr bjöllu, sem
hringir að lokinni lotu í hnefa-
leikakeppni. Miranda fullkomn-
aði myndina með því að setjast
með drúpandi höfði, fjærst í
stofunni.
Framhald í næsta blaði.