Vikan - 11.05.1967, Blaðsíða 47

SILKIMJÚKT OG SEIÐMAGNAÐ
ILMANDI TALCUM FRÁ AVON
Hin frægu fegrunar talcum . . . m|úk og f(n . . . til hressingar
eftir baðið — óður en þér klæðist.
Veljið yðar uppóhalds ilm úr Somewhere, Topaze, Wishing,
Here's my Heart, Persian Wood, To a Wild Rose eða Jasmin og
Lily of the Valley.
Avon cosmETics ltd
NEWYORK • LONDON • PARIS
hond allra til Carters til að ná
í þetta. Hann gerði sig mjúkan
við Carter, hrósaði honum á
hvert reipi fyrir matinn síðast,
klappaði honum á herðarnar, og
hinn gekkst upp við þetta, og hélt
nú að hann hefði haft hann fyrir
rangri sök. Svo bað hann um
olíuna.
Þá reiddist Carter. Tuttugu af
þrjátíu höfðu komið sér saman
um að fara í geisha-hús að fá
steiktan handa sér fisk. Þetta
þýddi það, að hann væri einn af
þeim tíu, sem ekki fengu að
vera með. Hann hafði svo sem
grunað þetta, en það er alltaf
sárara að fá að vita hið sanna
en að gruna það. Ef hann hefði
verið einn, hefðu tár byrgt hon-
um sýn. Það sem honum sárn-
aði mest, voru þessi fölsku
fleðulæti Taylors. Hann þóttist
heyra Taylor segja við piltana
þegar hann kæmi til þeirra aft-
ur: „Carter, sá þótti mér vera
spældur. Heimskur er ég, miklu
heimskari er hann“.
Það lá við að Carter fengi
honum olíuna. Hann vissi vel
hvað það mundi kosta að neita
Taylor um þetta, og það var að
honum komið að láta undan. En
þá fann hann á sér hve beisk-
lega hann mundi skammast sín
á eftir, ef hann gerði það.
„Nei“, sagði hann snöggt, „þú
færð hana ekki“.
„Þú meinar það ekki?“
„Ég læt þig ekki fá hana“.
Carter fannst hann finna skella
á sér öldu af heiftarreiði frá
Taylor.
„Á ég að trúa því að þú get-
ir ekki séð af þremur gallónum af
olíu handa okkur piltimum, svo
við getum farið út að skemmta
okkur?“
„Ég er að gefast upp á þessu",
sagði Carter.
„Ég líka“. Taylor fór.
Carter vissi að þetta mundi
verða sér dýrt. Hann fór út úr
eldhúsinu og ætlaði að fara úr
svitastokkinni skyrtunni og í
aðra hreina. En þegar hann gekk
gegnum stóra svefnsalinn þar
sem obbinn af flokknum lá í
svefni, þóttist hann heyra hvella
rödd Taylors. Hann hætti við að
fara úr skyrtunni, en sneri í
þess stað aftur inn í eldhúsið
og heyrði þaðan til hermannanna
sem gengu fram og aftur um
ganginn, æstir, og einn æpti af
bræði. Sá sem æpti, það var
Bobbs, Suðurríkjamaður, stór
maður og ákaflega rómsterkur.
Svo var drepið á eldhúsdyrnar.
Taylor kom inn. Hann var fölur
og kaldur ánægjuglampi í aug-
unum. „Carter", sagði hann,
„þeir biðja þig að hitta sig í stóru
stofunni“.
Carter heyrði sjálfan sig svara
með rámri rödd. „Ef þeir vilja
hitta mig þá geta þeir komið
hingað fram í eldhús".
Hann fann það á sér að hann
mundi vera hugrakkari í eld-
húsi sínu en í nokkrum öðrum
stað. „Ég verð hérna fyrst um
sinn“.
Taylor lét, aftur dyrnar, og
Carter tók tréspjald sem á var
fest blað með uppskrift af mál-
tíðum næsta dags. Svo þóttist
hann vera að athuga matarbirgð-
irnar í búrinu. Það var venja
hans að leggja vandlega niður
fyrir sér hvað til væri, áður en
hann ákvað hvað hafa skyldi til
matar næsta dag, en nú gat hann
ekki fest hugann við þetta. í
einu horni voru sjö fimm gallóna
brúsar með salatolíu, og mundi
þetta hæglega duga til mánaðar
nota. Carter fór nú aftur inn í
eldhús og lokaði hurðinni að
búrinu. Hann leit ekki upp en
þóttist vera að skrifa matseðil-
inn, þegar hermennirnir komu
inn. Þeir voru fleiri en hann hafði
búizt við. Af þessum tuttugu,
sem höfðu ætlað að skemmta sér,
vantaði ekki nema tvo eða þrjá.
Carter fór sér að engu óðslega.
Loks leit hann upp. „Vilduð þið
tala við mig?“ sagði hann eins og
ekkert væri.
En þeir voru vondir. Aldrei
hafði hann þurft að standa and-
spænis stórum hóp af fjandsam-
lega sinnuðum mönnum, fyrr en
nú. Þetta var hræðilegasta stund
lífs hans.
„Taylor segir að þú viljir ekki
láta okkur fá olíuna“, æpti einn.
„Satt er það, ég læt ykkur ekki
fá hana“, sagði Carter. Hann sló
létt högg á spjaldið með blýant-
inum, og var að vona að þetta
bæri vott um að hann væri ekki
uppvægur fyrir þeim.
„Nú þykir mér týra“, sagði
Porfirio, maður frá Kúbu, sem
Carter hafði alltaf álitið sér vin-
veittan.
Hobbs, stóri Suðurríkjamað-
urinn, einblíndi á Carter. „Væri
þér sama þó þú segðir okkur
hvernig á því stendur?" spurði
hann hæglátlega.
„Af því að mér verður sagt
upp ef ég læt ykkur hafa nokk-
uð af matarbirgðunum,“ sagði
Carter. Röddin var að því kom-
in að bresta, svo mikið var hon-
um niðri fyrir, og hann barðist
við grátinn. „Ég er skipaður
gæzlumaður í þessu eldhúsi, og ég
ræð því hvað ég læt. Hann
blíndi á þá hvern fyrir sig og
ætlaðist til að þeir gugnuðu fyr-
ir augnaráði sínu, en þó fannst
honum eins og hann lægi flatur
í sorpinu, yfirbugaður. Slíkt og
annað eins hefðu þeir ekki leyft
sér við nokkurn annan yfirmat-
reiðslumann.
„Þvættingur“, sagði einn.
„Og þú tímir ekki að gefa
okkur hermönnunum svo mikið
sem fimm gallón af olíu,“ sagði
Hobbs dálítið hærra.
i9. tw. VIkaN 47