Vikan - 18.05.1967, Síða 2

í FULLRI flLVÖRU
Gömul íslenzk flökkusaga seg-
ir frá kerlingu nokkurri, sem var
að lýsa roki. Hún sagði, að vind-
urinn kæmi bókstaflega úr öllum
áttum og rökstuddi það þannig:
— Þegar ég kom inn stóð vind-
urinn í rassinn, en þegar ég fór
út var hann í fangið!
Mér kemur þessi saga í hug í
sambandi við kosningabaráttuna,
sem nú er í algeymingi og hvern-
ig slík barátta er og hefur lengst-
af verið háð hér á landi. Mold-
roki slagorða og fyrirheita er
þyrlað upp, og í hita baráttunn-
ar virðist manni, eins og kerl-
ignunni, rokið koma úr öllum
áttum. Þegar hins vegar aftur
lygnir og kosningarnar eru um
garð gengnar, uppgötvar hrekk-
laus kiósandinn, að í rauninni
kom vindurinn úr einni og sömu
áttinni: Allur þessi hamagang-
ur var til þess eins gerður að
veiða atkvæði, og sá flokkur afl-
aði bezt, sem var klókastur að
haga seglum eftir vindi í hávaða-
roki baráttunnar.
Auk innantómra slagorða og
fyrirheita um bjartari framtíð,
einkennist kosningabaráttan af
stöðugri skírskotun til eiffin
ágætis og afreka. Það fer ekki
mikið fyrir gömlum dyggðum
eins og hæversku og lítillæti,
enda má segja að þær séu hægt
og hægt að hverfa. Frambjóð-
endur og fylgifiskar þeirra kepp-
ast við að hæla sjálfum sér og
s;num flokki. Þeim, sem dugleg-
astur er við slíkt, er klappað lof
í lófa. Hann er sagður „góður að
agitera" og kosinn á þing. Mont-
haninn er sem sagt orðinn hetja
dagsins.
Vera kann, að kosningabarátta
sé með líku marki brennd hér
og erlendis, og þessi æðibunu-
gangur tilheyri; sé eins og hver
önnur saklaus íþrótt, sem al-
menningur hafi gaman af að
fylgjast með. Og líklega verður
seint breyting á þessum þætti
þjóðlífsins.
Hvað sem því líður, hlýtur sú
hugsun að ónáða okkur. öðru
hverju að minnsta kosti, að þjóð-
málin séu alvarlesra fyrirbrigði
en svo, að þau verðskuldi hrein-
an skrípaleik, þegar kiósa á hæf-
ustu mennina til að fjalla um
þau.
G.Gr.
VMrfr
ðllnm atlum