Vikan - 18.05.1967, Qupperneq 24

hennar voru mjúkar og freist-
andi, stór augun hugsi.
— Mér er ekki ami að því.
— Þakka þér fyrir. Hún brosti
— Ég hef nefnilega engan til
að tala við. Ég hélt ég væri ham-
ingjusöm með alla peninga pabba
að baki mér. Ég var hrokafull
lítil frekja -— ef til vill er ég
það enn, en ég hef komizt að
því, að peningar geta útilokað
mann frá fólki. Við höfum ekki
það, sem með þarf til að vera í
félagslífinu í Santa Teresa, þess-
um alþjóðlega Hollywood klassa,
og við eigum enga vini hér. Ef
til vill ætti ég ekki að kenna
Elaine um það, en það var hún,
sem krafðist þess, að við flyttum
hingað í stríðinu. Mín mistök
voru að hætta í skólanum.
— í hvaða skóla?
— Raidcliffe. Ég átti ekkert
sérlega vel heima þar, en ég átti
vini 1 hópnum. Ég var rekin
þaðan í fyrra. Ég hefði átt að
fara þangað aftur, þeir hefðu
tekið mig, en ég var of mikil
með mig til að biðjast afsökunar.
Of hrokafull. Ég hélt, að ég gæti
verið hjá pabba, og hann reyndi
að vera góður við mig, en það
heppnaðist ekki. Það hefur ekk-
ert samkomulag verið milli hans
og Elaine í mörg ár. Það er alltaf
einhver spenna í húsinu, og nú
hefur eitthvað komið fyrir.
— Þér hafið séð okkur eins og
við getum verið verstar, sagði
frú Sampson við mig. — Gerið
svo vel að dæma okkur ekki
eftir því. Ég hef ákveðið að gera
eins og þér segið.
— Á ég að tala við lögregluna?
— Bert Graves gerir það. Hann
er kunnugur öllum yfirvöldum í
Santa Teresa. Hann hlýtur að
vera alveg að koma.
Frú Kromberg kom inn í stof-
una og ýtti hjólastólnum yfir
gólfteppið. Næstum áreynslulaust
lyfti hún frú Sampson upp og
setti hana í stólinn. Þær fóru
þegjandi út úr stofunni.
Einhversstaðar í húsinu nauð-
aði rafmagnsmótor þegar frú
Saippson fór ofurlítð nær himn-
inum.
14.
Ég settist við hliðina á Mir-
öndu á dívaninum, úti í horni á
herberginu. Hún forðaðist að
horfa á mig. — Þú hlýtur að
halda að við séum hræðilegt
fólk, sagði hún, — að rífast svona
frammi fyrr gesti.
— Mér sýnist, að þið hafið
eitthvað að rífast út af.
— Ég veit raunar ekki. Elaine
getur verið svo sæt stundum, en
hún hefur alltaf hatað mig, held
ég. Bob var uppáhaldið hennar.
Hann var bróðir minn, þú veizt.
— Féll hann í stríðinu?
— Já, hann var allt, sem ég
er ekki. Sterkur, með mikla
sjálfsstjórn, og gat allt sem hann
reyndi. Hann fékk herkrossinn
eftir andlátið. Elaine tilbað jörð-
24 VIKAN *>•tbl'
ina, sem hann gekk á. Ég held,
að hún hafi verið ástfangin af
honum. En við elskuðum hann
að sjálfsögðu öll. Fjölskyldan
hefur verið öll önnur, síðan hann
dó og við komum hingað. Pabbi
hefur gjörbreytzt og Elaine er
komin með þessa tilbúnu lömun
og ég er stórtaugabiluð. En tala
ég ekki of mikið? Hún sneri
drúpandi höfði að mér.
— Við finnum hann aftur. Svo
fannst mér ég þurfa að slá var-
naga. — Þar að auki áttu aðra
vini, Alan og Bert, til dæmis.
— Alan er alveg sama um mig.
Ég hélt einu sinni, að honum
væri það ekki. — Nei, mig lang-
ar ekki að tala um hann, og Bert
Graves er ekki vinur minn. Hann
langar að giftast mér og það er
allt annað. Það er ekki hægt að
slappa af með manni, sem langar
til að giftast manni.
— Hann elskar þig, eftir öllum
sólarmerkjum að dæma.
— Ég veit, hann gerir það.
Hún lyfti hökunni. — Það er
þess vegna, sem ég get ekki
slappað af með honum. Og þess
vegna, sem mér leiðist hann.
— Þú biður ekki um svo lítið,
Miranda. Og ég var farinn að
tala ekki svo lítið. — Ekkert er
fullkomið, hve mikið sem maður
reynir. Þú ert rómantísk og sjálfs-
elsk. Einn góðan veðurdag kem-
urðu svo harkalega niður á jörð-
ina, að þú hálsbrotnar sennilega,
eða sprengir sjálfselskuna að
minnsta kosti, vona ég.
-— Ég sagði þér, að ég væri
hrokafull frekja, sagði hún létti-
lega og glaðlega.
—• Ekki sýna mér hroka núna.
Þú hefur þegar gert það einu
sinni.
Hún galopnaði augun í lokk-
andi ofleik. — Með því að kyssa
þig í gær?
— Ég ætla ekki að láta, sem
mér hafi ekki líkað það. Ég naut
þess sannarlega. En það gerði
mig reiðan. Ég hef andstyggð á
því að vera notaður í þágu ann-
arra.
— Og hver er minn syndsam-
legi tilgangur?
— Hann var ekki syndsamleg-
ur. Þetta var skólastelpuaðferð.
Þú ættir að vera fullfær um að
finna aðrar leiðir til að heilla
Taggert.
—■ Blandaðu honum ekki í
þetta. Röddin var hörð, en svo
mýktist hún: — Varstu afar reið-
ur?
— Svona reiður.
Ég tók um axlir hennar með
höndunum og varir hennar með
vörum mínum. Munnurinn var
hálfopinn og heitur. Líkaminn
svalur og þéttur frá brjóstum og
niður aið hnjám. Hún barðist
ekki á móti, en hún sýndi heldur
engin viðbrögð.
— Hafðirðu gaman að þessu?
spurði hún, þegar ég sleppti
henni.
Ég horfði inn í stór, græn aug-
un. Þau voru glettin og stöðug,
en bjuggu yfir ósýnilegu dýpi.
Ég velti því fyrir mér, hvað færi
fram í þessu djúpi, og hve lengi
það hefði farið fram.
— Það var smyrsl á særða
sjálfsvirðingu mína.
Hún h-ló. — Það var að minnsta
kosti smyrsl á varirnar á þér.
Það er varalitur á þér.
Ég þurrkaði mér um munninn
með vasaklútnum. — Hve gömul
ertu?
— Tvítug. Nógu gömul fyrir
þinn syndsamlega tilgang. Finnst
þér ég haga mér eins og barn?
— Þú ert kona. Ég horfði ó-
svífnislega á hana — hnöttótt
brjóstin, grannt mittið, álvalar
mjaðmirnar, beina fallega lagaða
fótleggi, þar til henni þótti nóg
um. — Það er nokkur ábyrgðar-
hluti.
— Ég veit. Það var sjálfsásök-
un í röddinni. — Ég ætti ekki að
gefa of mikið undir fótinn. Þú
hefur séð mikið af lífinu, er það
ekki?
Þetta var barnaleg spurning,
en ég svaraði henni alvarlega:
— Of mikið af einni gerð þess.
Ég lifi af því að sjá eitl og ann-
að af lífinu.
— Ég hef líklega ekki séð nóg.
Mér þykir leitt, að ég skyldi
gera þig reiðan. Hún hallaði sér
snögglega að mér og kyssti mig
létt á kinnina.
Ég fann til vonbrigða, því þetta
var koss, sem frænka hefði getað
gefið frænda. En hvað um það,
ég var fimmtán árum eldri en
hún. Svo hætti ég að finna til
vonbrigða. Bert Graves var tutt-
ugu árum eldri.
Það heyrðist í bíl niðri á hlað-
inu og síðan hreyfing frammi í
húsinu.
— Þetta hlýtur að vera Bert,
sagði hún.
Við vorum sitt hvorum megin
í stofunni, þegar hann kom inn,
en hann leit á mig í laumi með
spurn í augum og sársauka, áður
en hann náði stjórn á andliti
sínu. Samt voru láréttar kvíða-
línur milli augna hans. Hann
leit út eins og hann hefði sofið
illa, en hann hreyfði sig af hraða
og nákvæmni, furðu léttfættur
miðað við starf. Hann virtist feg-
inn að hafa eitthvað ákveðið fyr-
ir stafni. Hann heilsaði Miröndu
og sneri sér síðan að mér. —
Hvað segir þú, Lew?
— Fékkstu peningana?
Hann tók skjalatösku úr kálfs-
skinni undan handleggnum, opn-
aði hana með lykli og hellti inni-
haldinu á kaffiborðið — tólf eða
fleiri ílöngum pökkum, vöfðum
innan í brúnan bankapappír, og
þeir voru allir tengdir saman
með rauðu bandi.
— Eitt hundrað þúsund doll-
arar, sagði hann. — Þúsund
fimmtíu dollara seðlar og fimm-
hundruð hundrað dollara seðlar.
Guð má vita, hvað við eigum að
gera við þetta.
— Setja þá í öryggishólf, fyrst
um sinn. Það er öryggishólf í
húsinu, er ekki svo?
— Jú, svaraði Miranda. -— f
skrifstofunni hans pabba. Upp-
skriftin að læsingunni er í skrif-
borðinu hans.
— Og annað: Það þarf að verja
þessa peninga og fókið í húsinu.
Graves sneri sér að mér með
pakkana í höndunum. — Hvað
um þig?
— Ég verð ekki hér. Fáið lög-
regluna til þess, til þess er hún.
— Frú Sampson myndi ekki