Vikan - 18.05.1967, Side 44

Eldhúsbord
á einum fseti
STALHUSG'O'GN
meira gélf pláss ■ létt ■ gelt verff
■ allar gerftir og stærffir ■
■ stélar bekkir kollar ■
■ greiffslaskilmélar ■
betra ad sitja betra ad hreinsa betra ad rada
vid Odinstorg sími 10322
leið. Hún fór þvert yfir steinborðarjóðrið og beygði til hægri i átt-
ina út úr skóginum Nieul, framhjá Dauðaklettinum, sem einnig var
kallaður Dúfukletturinn, af bví að á hann var meitluð hvit fuglsmynd.
Leiðin til Fontenay-le-Comte lá þvert á stíginn skammt þar frá.
Eftir tveggja tima göngu, hvildi Angelique sig í kofa söðlasmiðs;
hún var þreytt og fann á enni sér svitann, sem stafaði af undanfarandi
áreynslu hennar. Ef til vill myndi söðlasmiðurinn þekkja hana, en það
skipti ekki máli, því hann var mállaus og heyrnarlaus og vék sér
aldrei hársbreidd frá kofanum, þar sem hann bjó með syni, sem var
jafn daufur og dumbur og hann sjálfur.
Angelique fékk skál með mjólk og hleif af brauði.
Hún braut ögn af brauðinu, dýfði því í mjólkina og renndi því milli
vara barnsins, sem hætti að gráta. Sjálf kom hún niður nokkrum
bitum, án þess að langa hið minnsta í þá. Eftir nokkra hvild lagði
hún af stað aftur og var, áður en langt um leið, komin á þjóðveginn.
Léttikerra kom á eftir henni og bað hún ekilinn að leyfa sér að itja í.
Hann var ekki að fara til Fontenay-le-Comte, en sagðist skyldi setja
hana af nokkrar mílur frá borginni.
Þegar dró að leiðarlokum, tók barnið að gráta.
— Gefðu því brjóstið, sagði bóndinn, því að barnsgráturinn fór í
taugarnar á honum.
(öll réttindi áskilin, Opera Mundi, París).
Framhald í næsta blaði.
Hvikult mark
Framhald af bls. 25.
— Ekki koma til mín með þín
hjartans leyndarmál. Ég myndi
aðeins gera illt verra fyrir þig.
En ég hef samt eina ráðleggingu.
Láttu hana koma.
- Farðu rólega, sagði ég. —
Farðu bara rólega. Við eigum
erfitt starf framundan, og við
verðum að standa saman. Ég er
engin ógnun við ástalíf þitt, og
myndi ekki vera það þótt ég
gæti. Og úr því ég er að tala í
hreinskilni, held ég að Taggert
sé það ekki heldur. Hann hefur
einfaldlega ekki áhuga.
- Takk, sagði hann með
hrjúfri röddu og erfiðismunum.
Hann var ekki af þeirri gerðinni,
sem gjörn er að koma með við-
kvæmar játningar, en hann bætti
vesældarlega við. — Hann er svo
miklu yngri en ég. Taggerl hef-
ur æskuna og útlitið.
Það heyrðist létt fótatak fram-
an við stofudyrnar, og Taggerl
kom í ljós eins og eftir stikkorði.
— Lagði einhver nafn mitt við
hégóma?
Hann var í engu öðru en í
blautri sundskýlu, axlabreiður,
mittisgrannur og fótalangur.
Dökkt hárið var blautt á höfði
hans, letilegt bros á andlitinu,
hann hefði getað staðið fyrir hjá
Grikkjum sem æskufagur guð.
Bert Graves leit á hann með
ógeði: — Ég var einmitt að segja
Harper, hve glæsilegur mér
fyndist þú vera.
■ Brosið minnkaði ofurlítið en
hvarf ekki. Þetta hljómar nú
eins og rasshandargullhamrar. en
andskotinn hirði það! Sælir Harp-
er, nokkuð nýtt?
— Nei, svaraði ég. — Og ég
var að segja Graves að þér hafið
ekki áhuga fyrir Miröndu.
— Það var rétt, sagði hann
léttilega. — Hún er lagleg stúlka,
en ekki handa mér. Ef þið viljið
nú hafa mig afsakaðan, ætla ég
að fara í föt.
Með ánægju, svaraði Gra-
ves. En ég kallaði á hann: —
Bíðið andartak. Eigið þér byssu?
•— Tvær markbyssur. . 32.
— Hlaðið aðra þeirra og berið
hana á yður. Verið kyrr hér
heima við og hafið augun opin.
Reynið að vera ekki skotglaður.
— Ég hef lært mína lexíu,
sagði hann glaðlega. —- Eigið þér
von á einhverjum gauragangi.
- Nei, en ef eitthvað gerist,
viljið þér áreiðanlega ekki missa
af því. Viljið þér gera eins og
ég bið?
Með mestu ánægju.
Þetta er ekki slæmur ungl-
ingur, sagði Graves, þegar hann
var farinn. En ég þoli ekki að
sjá hann. Það er skrýtið; ég hef
aldrei verið afbrýðisamur áður.
- Hefurðu nokkurn tíma ver-
ið ástfanginn áður?
Ekki fyrr en nú. Axlirnar
á honum slöptu, hann kiknaði
undir sínum skapadómi, hugar-
æsingu og örvæntingu. Hann var
ástfanginn í fyrsta sinn, og að
eilífu. Ég vorkenndi honum.
- Segðu mér, sagði hann, —
hversvegna var Miranda niður-
dregin? Vegna föður síns?
— Að nokkru leyti. Hún álít-
ur, að fjölskyldan sé að gliðna.
Hún þarfnast einhvers öryggis.
— Ég veit. Það er ein ástæðan
til þess, að ég óska að giftast
henni. Að sjálfsögðu eru fleiri
ástæður. Ég þarf ekki að segja
þér það.
— Nei, svaraði ég. Svo hætti
ég á hæpna spurningu: — Eru
peningar ein þeirra?
Hann leit snöggt á mig. —
Miranda á enga peninga sjálf.
— Hún eignast þá, er það ekki?
Hún eignast þá auðvitað,
þegar faðir hennar deyr. Ég skrif-
aði erfðaskrána fyrir hann, og
hún fær helminginn. Ég hef ekk-
ert á móti peningum .... hann
brosti þurrlega .... — En ég er
ekki á hnotskóg eftir auðugu
kvonfangi, ef það er það sem þú
átt við.
— Ég á ekki við það. En hún
gæti eignazt þessa peninga fyrr
en þig grunar. Gamli maðurinn
hefur staðið í skrýtnum og hættu-
legum samböndum í Los Angeles.
Hefur hann nokkurn tíma minnzl
á frú Estabrook? Fay Estabrook?
Eða mann að nafni Troy?
— Þekkirðu Troy? Hverskonar
karakter er það annars?
•— Skytta, sagði ég. — Ég hef
heyrt að hann hafi drepið menn.
— Það kæmi mér ekki á óvart.
Ég reyndi að fá Sampson til að
44 VIKAN
20.. tbl.