Vikan - 05.06.1969, Page 25

TÚRISMINN
ÚRÆTTAR
NAUTAATIÐ
„HVÍTUR DJÖFULL“
Á NEGRAVEIÐUM
f MOSAMBIK
Portúgölsk kona í Mosambik
lærir meðferff skotvopna.
I Mosambik í Austur-Afríku
sunnarlega eiga Portúgalar í
slríði við skæruher innlendra
manna, sem gert hafa uppreisn
gegn þeim. Frelsishreyfing lands-
manna, sem kallast Frelimo, hef-
ur aðalbækistöð í Tansaníu og
þjálfar fólk sitt þar til barátt-
unnar. Talið er að hreyfingin
hafi nú um átta þúsund skæru-
liða í Mosambik, og halda Portú-
galar úti gegn þeim fjörutíu þús-
und manna her.
Þrátt fyrir liðsmuninn gengur
illa að ráða niðurlögum skæru-
liða, og er þó leitað til þess
margra bragða. Einna frægastur
liðsmanna í her Portúgala hefur
orðið Daniel nokkur Broxo, sem
til þessa hefur haft fyrir atvinnu
að veiða villidýr af stærri teg-
undunum. En nú hefur hann al-
veg slegið sér á mannaveiðarn-
ar. Hann hefur sér til fylgdar
þrjátíu manna flokk, og er
meirihluti hans negrar, meira að
segja af Makonde-þjóðflokknum,
sem einnig hefur lagt fram
meirihluta liðstyrks Frelimo. —
Með flokki sínum rekur hann
slóð skæruliðanna í skógunum
og gerir á þá skyndiárásir úr
launsátri.
Makondemenn Broxos eiga
ættingja hvarvetna í 7 þorpum
landsbyggðarinnar og raunar
einnig í skæruhernum, enda eiga
þeir auðvelt með að fala upp-
lýsinga um hreyfingar skæru-
hersins. Hefur Broxo orðið mik-
ið ágengt til þessa, drepið fjölda
skæruliða og er nú talinn þjóð-
hetja heima í Portúgal. Hann
hælist um að Mosambíkanar kalli
hann „Diablo Branco“, hvíta
djöfulinn.
En þrátt fyrir djöfulganginn í
honum dregur ekkert úr skæru-
hernaði Fremlimo, nema siður
væri. Hvítir menn búsettir í
landinu eru nú orðnir svo
hræddir um líf sitt, að óbreyttir
borgarar meðal þeirra hafa
skipulagt varðflokka og jafnvel
konur þeirra læra vopnaburð. ☆
Þótt nautaatinu fari aftur eins og
öffru, kemur þó enn fyrir ein-
staka sinnum aff nautabanar
lenda í lífsháska. Þannig vildi
þaff nýlega til á Las Ventas-svið-
inu í Madrid, aff nautabaninn
Jacobo Belmonte hrasaði og datt
einmitt þegar hann ætlaffi að
reka bolann í gegn. En Belmonte
barg sér undan í tíma.
„ Jk' ■» -j
yi - « r
Þótt mörgum þyki nautaatið
heldur grimmdarleg og ómann-
úðleg íþrótt, hefur það aldrei
verið iðkað ákaflegar en nú. —
Talið er að á þessu sumri verði
sjö þúsund tarfar stungnir í hel
á atssviðum Spánar.
Það er túrisminn, sem veldur
þessu aukna gengi nautaatsins.
Enginn ferðamaður, sem kemur
til Spánar, þykist geta farið það-
an án þess að sjá nautaat. En
þótt vinsældir íþróttarinnar vaxi,
þá fer henni ekki fram að sama
skapi. Hinir útlendu áhorfendur
eru ekki eins kröfuharðir og
Spánverjar, sem alizt hafa upp
við nautaat í ótal kynslóðir. Þótt
einstaka nautabanar eins og E1
Cordóbes séu ennþá hylltir af al-
þjóð, þá er mikið talað um að
minna sé vandað til bæði nauta
og nautabana en áður var.
Áður þurftu tarfarnir að vera
fimm ára, en nú eru þriggja ára
tuddar látnir duga, en á þeim
aldri hafa þeir enn tiltölulega
lítið eflzt að kænsku og illsku.
Hinir frægu Miura-tarfar (einn
þeirra drap Manolete 1947) sjást
nú sjaldan á sviðinu og hinir
frægustu meðal torcros gera
hvað þeir geta til að sniðganga
þá. *
'Á
SIDAST
Mannætan var svo gráffug
aff ef hún missti úr eina
máltíff nagaffi hún sig í
handarbökin.
Kjóllinn hennar er gerffur
eftir girffingarreglunni: Af-
markar eignarréttinn, en
eyffileggur ekki útsýnið.
Þeir einu sem geta hagaff
sér eins og milljónerar nú
til dags, eru milljóneramir.
Fjöldi fólks er eins og
þerripappír. Drekkur allt í
sig en skilur allt öfugt.

25. tbi. VXKAN 25