Vikan - 05.06.1969, Blaðsíða 41

— Umboðsmenn um allt
land.
VIPP STÓLL Á HVERT
HEIMILI.
norski hvíldarstóllinn. —
Framleiddur á Islandi með
einkaleyfi. — Þægilegur
hvíldar- og sjónvarpsstóll. —
Mjög hentugur til tækifær-
isgjafa. — Spyrjið um VIPP
stól í næstu húsgagnaverzlun.
FRAMLEIÐANDI: ÚLFAR GUÐJÓNSSON HF. - AUÐBREKKU 03 - KÓPAVOGI - SÍMI 41690
strax húsið. Tveir herramenn sátu við stórt maghonyborð. Annar
þeirra stóð upp og gekk til móts við hana.
— Mér er sagt að þér lánið peninga gegn veði í skartgripum.
— Já, frú. Hann dró stól að borðinu og benti henni að setjast.
— É'g þarf nokkuð háa upphæð, en þetta er erfðagripur, mjög
fallegur.
Báðir herrarnir kinkuðu kolli.
— Og ég þarf að fá þetta strax, vegna þess að ég þarf að annast
greiðslur. Hér er það. Hún dró upp hálsmenið, vafði utan af því
og setti það á borðið. Þá mundi hún eftir því sem Blore hafði sagt
um kæruleysið, svo hún krosslagði fæturna og hallaði sér aftur í
stólnum. Þeir skoðuðu hálsmenið og sögðu ekki orð. Svo stóð
annar upp og náði í stækkunargler. Meðan hann athugaði menið,
tók Dinny eftir því að hinn virti hana fyrir sér. Hún var dálítið
taugaóstyrk, en lét ekki á því bera og lyfti brúnum.
— Er þetta yðar eign, frú?
— Já.
Hann vó menið í hendi sér. — Það er mjög fallegt, sagði hann,
— en gamalt. Hve lengi þurfið þér að fá þessa peninga?
— í sex mánuði, en ég býst við að ég geti leyst það út fyrr.
— Já, ég skil. Pimm hundruð, sögðuð þér.
— Eruð þér ánægður, herra Bondy? sagði hann við hinn mann-
inn. — E'g er ánægður.
Dinny leit á herra Bondy. Hvað myndi hann segja?
— Fullkomlega.
Nú tók hinn menið og lagði það til hliðar, sótti bók og fór að
skrifa í hana.
— Viljið þér fá þetta í seðlum, frú?
— Já, þakka yður fyrir.
— Nafn yðar og heimilisfang, frú.
Hún sagði: — Frú Blore, og gaf heimilisfang frænku sinnar í
Mont Street. En þá varð henni litið á hanskaklædda hönd sína.
Hanskinn féll svo vel að það var greinilegt að hún var ekki með
hring, svo hún kreppti hendina.
Sá fyrri rétti henni blað. — Þetta er kvittun.
— Er hægt að leysa hálsmenið út með því að framvísa þessari
kvittun, ef ég skildi ekki vera viðlátin?
— Já, frú.
Hún andaði léttar, þegar hún var komin út á götuna. Það tók
hana rúman klukkutíma að fá peningunum skipt, og svo hrað-
aði hún sér til Viktoríustöðvarinnar. Lestin var eklci farin og hún
gekk fram hjá vögnunum og leit inn í þá. Þegar hún var komin
langleiðina heyr'ði hún kallað:
— Dinny. Þegar hún leit við sá hún Jean í dyrum eins klefans.
— Ó þarna ertu, Jean. Ég hef verið á hlaupum, glansar ekki nef-
ið á mér?
— Þú lítur aldrei út fyrir að vera sveitt, Dinny.
— Jæja, þetta gekk. Hérna eru peningarnir í belgískri mynt.
—Það er stórkostlegt.
Dinny rétti henni kvittunina.
— Það er bezt að þú hafir hana. Ef við þurfum að grípa til ör-
þrifaráða, þá verðum við elrki við hendina. Það eru mörg lönd,
sem ekki hafa stjórnmálatengsl við Boliviu. Við verðum að vera
á slíkum stað, þangað til við komumst á réttan kjöl, og það ger-
um við, — einhvernveginn. Ég verð að hlaupa, guð blessi þig
Dinny, og berðu Hubert ástarkveðju mína.
Foreldrar hennar voru farin til Condaford, og það kom henni í
dálítinn vanda. Hún vissi ekki hvort hún átti að fylgja þeim eftir,
eða vera kyrr.
Hún fór samt upp á herbergið sitt og fór að setja niður í töskur.
Þá kom dagbók Huberts upp í hendurnar á henni, svo hún settist
niður og fór að lesa í henni. Þetta var allt svo kunnuglegt. Allt
í einu lagði hún bókina frá sér, eins og hún hefði verið stungin.
Það voru ekki orðin sem hún hafði verið að lesa. Nei! Henni datt
nokkuð í hug, og hún var undrandi yfir því að henni hafði ekki
dottið það í hug fyrr. Hún flýtti sér niður og hringdi til Fleur.
— Já, svaraði Fleur.
— Er Miehael heima, Fleur?
— Já, hérna er hann, Dinny.
— Michael? Geturðu komið hingað snöggvast? Það er um dag-
bók Huberts. — Fint! — Getur Fleur komið líka, ef hún getur
það ekki, komdu þá með ráðkænskuna hennar með þér.
23. tbi. VIKAN 41