Vikan - 05.06.1969, Síða 26

r
GAGNRÝNIOKKAR
REINIST AÐ
KERFINU í HEILD
örgen Ingi Hansen heitir hann,
hvatlegur maður ungur og létt-
ur í máli og eldrauður á skegg
eins og Ásaþór. Ég sá honum
fyrir nokkrum vikum bregða fyrir í
Myndlistarskólanum við Mímisveg,
þar sem hann hnoðaði í leir manns-
myndir ótrúlega langar og teygðar,
llkt og Giacometli gerir, en miklu
mýkri I áferð. Þá geislaði Jörgen
af sæld, talaði bjartsýnn um inn-
flutning á pólskum listaverkum og
var með ístruvott. En þegar ég rabb-
aði við hann vikum síðar niðri í
Breiðfirðingabúð, var velferðarútlit-
inu ekki lengur fyrir að fara. Það
er og sannast mála að Jörgen hefur
mátt stríða í ströngu undanfarið.
Hann er nefnilega einn þeirra, sem
nú síðla í vetur fitjuðu upp á þeirri
nýbreytni að koma upp næturklúbb-
um I Reykjavík og hafa mátt þola
fyrir það ýmis áföll, eins og gjarn-
an fer fyrir þeim, sem innleiða
nýja siði.
Jörgen er tæplega þrítugur að
aldri, fæddur hernámsárið 1940. —
Ég er, segir hann sonur Jörgens
Hansen, sem var sonur Jörgens
Hansen og svo framvegis. Lang-
afi minn var danskur. Ég lærði tré-
smíði hér heima og fór síðan til
Danmerkur að stúdera bygginga-
tæknifræði með það fyrir augum að
verða arkitekt. En við það hætti ég
áður námi væri lokið og fór að
starfa við heildverzlun, og rak um
tima heildverzlun sjálfur. Og s.l.
fjögur ár eða þar um bil hef ég
starfað að veitingamálum, unnið í
veitingahúsi hér í bænum og lagt
hönd að flestu, sem gert er á þeim
stöðum. Upp úr þessu spannst það
að ég fór út í það með fleirum að
taka þetta hús hér á leigu. Ætlunin
til að byrja með var að stofna hér
diskótek fyrir unglinga, en þegar
Lídó tók til starfa hættum við við
það í bráðina, vildum sjá til fyrst.
Við stofnuðum þá hlutafélag hér
um húsið, vorum jafnvel svo stór-
huga að hugsa um almenn-
ingshlutafélag um veitinga- og
hótelrekstur. Hlutafélagið var pen-
Næturklúbbarnir hafa veriS mikið umræðuefni
manna á meðal undanfarið, og enn mun ekki út-
séð hvernig því máli lýkur. í eftirfarandi viðtali
segir Jörgen Ingi Hansen, framkvæmdastjóri Club
de Paris, sína sögu úr átökum þessum. Hann
segir frá rekstri klúbbsins, heimsóknum lögregl-
unnar ásamt húsrannsókn og handtökum, fang-
elsisvist á Skólavörðustíg 9, minnisverðum kvöld-
verði ásamt meintu hrossakjötsáti á Röðli, dular-
fullum listfræðingi tollyfirvaldanna, sem setti
madonnur í flokk með auglýsingamyndum og
mörgu fleira.
Myndir: Kristján Magnússon
Texti: Dagur Þorleifsson.
26 VIKAN 23- tbl-
Örn Clausen hrl., einn af lögfræS-
ingum þeirra klúbbmanna, ræðir við
lögreglumenn á verði fyrir framan
Club de Paris. Þeir Oddur Ólafsson,
blaðamaður á Tímanum, og Stefán
Jónsson, listmálari frá Möðrudal,
hlýða á fullir eftirvæntingar.
Úr salnum í Club de Paris. Veggirnir
eru skreyttir nektarmyndum frá
Viktoríutímanum, siðavandaðasta
tímabili mannkynssögunnar.
Fyrir innan dyr þessa staðar, sem nú
er farið að kalla Club 9, máttu
Jörgen og kollegar hans sitja í viku
tæpa.
ingalftið, og kom þá fram sú
ídea frá einum hluthafanna að við
stofnuðum klúbb, fyrir hluthafana.
Ákveðið var að klúbburinn skyldi fá
efri hæðirnar, en neðstu hæðinni
skyldi breytt í vínveitingahús, og
jafnvel hluta af kjallaranum. En
þar eð efri hæðirnar voru enn ekki
nothæfar, var klúbburinn á neðstu
hæðinni, þangað til lögreglustjóri
tók að sér að stöðva rekstur hans.
— Hvernig var rekstrinum hátt-
að?
— í upphafi var það þannig að
meðlimirnir komu með sitt eigið vín,
en síðan tókum við, sem vorum f
bráðabirgðastjórn klúbbsins, að
okkur að kaupa vín fyrir meðlimina,
fyrir peninga sem þeir létu okkur
hafa, og síðarmeir fyrir sameigin-
legan sjóð, sem klúbbmeðlimir áttu.
Þeir eiga alla peninga sem inn
koma sameiginlega, því að klúbb-
urinn er rekinn gróðalaust. Nú, en
svo var þetta allt í einu talið ólög-
legt, þótt ekki væri hægt að finna
lagagrein, sem skæri úr um það, og
þessvegna var það vfst að svo lengi
dróst að stöðva þetta og fara í mál
út af því.
— Hvenær opnuðuð þið klúbb-
inn?
— Mig minnir það vera tuttug-
asta og sjötta marz, eða þar um bil.
Síðan leið eitthvað mánuður unz við
vorum fangelsaðir. Við ætluðum
fyrst að hafa opið síðdegis, en það
gafst ekki vel; flestir virtust vilja
koma um og eftir tólf. Varð þá að
ráði að opna klukkan tólf og hafa
opið til fjögur, fyrripart viku, en til
fimm, seinnipart viku. Á þeim tfma
virtust meðlimirnir helzt vilja hafa
klúbbinn opinn.
— Hve margir voru meðlimirnir?
— Þegar lögreglan gerði razziuna
voru meðlimirnir tvö hundruð, en
síðan razzian var gerð höfum við
varla haft við að skrifa niður menn
sem vilja gerast meðlimir. Það er
greinilegt að mörgum finnast þessar
aðgerðir harkalegar og vilja sýna
okkur stuðning. Við skrifum þessa
menn niður, en höfum ekki viljað
gera þá að meðlimum, til að þeir
færu ekki að borga meðlimagjald í
klúbb, sem kannski fær ekki að
starfa.
— En úr því hefur ekki verið
skorið enn.
— Nei, enda fæ ég ekki séð á
hvaða lagagreinum ætti að byggja
bann við starfsemi klúbbanna. Álíka
klúbbar hafa verið starfræktir hér
áratugum saman og látið átölulaust.
Enda hefur hvorki sakadómari eða
neinn, sem dómsvald hefur, tekið
ákvörðun um hvort höfðað skuli mál
á okkur. Hinsvegar hefur lögreglu-
stjóri að því er virðist tekið sér
dómsvald í málinu, ekki til að loka
klúbbunum að því er hans fulltrúi
segir, heldur til að hindra meðlimi í
því að fara inn.' Það hátterni geng-
ur okkur vitaskuld erfiðlega að
skilja.
— Hefur lögreglustjóri ekki gefið
ykkur neina skýringu á ráðstöfun
þessari?
Fundarbann á
Alliance Francaise
— Ég hef aðeins fengið á þessu
eina skýringu sem vit var (, þótt
lítið væri. Hana gaf mér fulltrúi lög-
reglustjóra. Hann sagði að sannar-
lega hefðu fleiri en tólf manns neytt
hér víns saman eftir miðnætti. Mér
skilst að þetta sé bannað í lögreglu-
samþykkt Reykjavlkur. Lögreglu-
varðstjórarnir hafa sagt mér að þeir
hafi skipun um að hleypa engum
inn í húsið, og einnig að brjótast inn
í húsin og taka menn þaðan út með
valdi, ef þeir sjái ástæðu til. Þetta
finnst mér ákaflega skrýtið. Klúbb-
urinn hefur ekki verið starfræktur
Framhald á bls. 47.