Vikan - 05.06.1969, Side 49

sýndi sig að þetta var núggaís. Við
kvörtuðum yfir því við þjónustu-
stúlkuna, en hún sagði að þetta
væri ís með ávöxturri og það urð-
um við að hafa. Og það var ekki
hægt að fá Madeira með desernum.
Þá er sagan öll, að því fráskildu að
einn okkar taldi sig hafa fengið
hrossakjöt. Fleiri smökkuðu á þessu
og voru á sama máli, og ég vil nú
telja að við höfum nokkurt vit á
þessu, höfum eins og ég sagði flest-
ir unnið lengi á veitingahúsum og
margir okkar eru þjónar. Hann
hringdi I Neytendasamtökin og bað
um að þetta yrði athugað. Neyt-
endasamtökin komu með lögreglu-
mann með sér sem vitni, tóku kjöt-
ið og fóru með það út. Þar með
var málið í raun og veru útrætt frá
okkar hálfu. Við vildum fá úr því
skorið, hvort þetta væri hrossakjöt
eða nautakjöt, og hefði það reynzt
vera hrossakjöt, hefðum við auðvit-
að tekið málið upp við veitingahús-
ið. En Neytendasamtökin gáfu Al-
þýðublaðinu upplýsingar um þetta
á mánudeginum strax, morguninn
eftir, um að kjötið hefði verið tekið
til rannsóknar, og lögreglan mun
hafa gefið Morgunblaðinu sömu
upplýsingar. Þetta hefur verið blásið
óhæfilega mikið upp í blöðunum,
en það var alls ekki að okkar til-
hlutan. Það sem við vildum sýna
fram á með leiðangri okkar á Röðul
var hve vínveitingalöggjöfin okkar
er hræðilega vitlaus. Hér er mönn-
um gert að skyldu, ef þeir vilja
opna veitingahús og servera vín,
að hafa geysistór eldhús er full-
nægja öllum 1. flokks A kröfum, og
hafa í því lærðan kokk. Nú hef ég
rökstuddan grun um að á Röðli hafi
enginn kokkur verið til staðar, þeg-
ar við fórum þangað, og veit reynd-
ar að á fleirum þessara svoköll-
uðu fyrstaflokksstaða hér I borg,
eða allt að því helmingi þeirra,
er enginn lærður kokkur. Þetta er
einfaldlega vegna þess, að fólk vill
ekki borða í þessum húsum.
Skemmtanir af þessu tagi, dans og
drykkja og læti, það á alls ekki
saman við mat. Okkar gagnrýni er
ekki beint til Röðuls, heldur á það
kerfi, sem krefst þess að Röðull
kalli sig fyrstaflokks veitingahús og
fylgir því svo ekki eftir betur en
þetta. Við teljum það alls ekki nægj-
anlegt eftirlit með fyrstaflokks hús-
um, að Heilbrigðiseftirlitið komi
einu sinni í mánuði og athugi hvort
eldhúsið sé hreint. En þetta er það
sem gert er. Til að eftirlitið yrði
meira en nafnið tómt, þyrfti eftirlits-
maðurinn að koma á staðinn fyrir-
varalaust, dvelja þar kvöldlangt,
panta mat, vín og fleira, og dæma
síðan út frá gæðum og þjónustu
hvort staðurinn sé fvrsta flokks. Að
mínu viti hrekkur enginn staður úr
fyrsta flokk niður í annan þótt
kannski gleymist einhverntíma að
þvo eitt eldhúshornið. Það er mat-
urinn og það er vínið og þjónustan
sem sker úr um flokkun á veitinga-
húsum. Það sem við viljum fá fram
eru breytingar á vínveitingalöggjöf-
inni.
Hæpnar lögreglu-
yfirlýsingar
— Það hefur komið fram áhug!
hjá veitingamonnum um að fram-
lengja opnunartíma veitingahúsa.
— Já, mér skilst að Samband
veitinga- og gistihússeigenda hafi
tekið heilmikinn kipp, þegar næt-
urklúbbarnir opnuðu, og vildu þá
allt í einu fara að gefa fólki tæki-
færi til að skemmta sér lengur fram-
eftir. En það er alveg jafnvitlaust
og annað, því að þótt Loftleiðahó-
telið og Hótel Saga til dæmis séu
mjög góðir matarstaðir, þá á næt-
urklúbbastarfsemi alls ekki saman
við það, sérstaklega þegar fólk fær
ekki að flytja sig á milli húsa eftir
klukkan hálftólf. Fólk vill flytja sig
á milli staða; þetta gerir maður alls-
staðar erlendis, þegar maður er að
skemmta sér þar. Meðan nætur-
klúbbarnir voru í gangi, gerðust
flestir, sem þá sóttu, meðlimir í
fleiri en einum og fluttu sig á milli
eftir geðþótta. Yfirleitt fór fólk á
veitingahús fyrst, þessi svokölluðu
fyrstaflokkshús, en á næturklúbba
á eftir.
— Telurðu æskilegt að leyft verði
að opna næturklúbba, sem fólk geti
sótt án þess að vera meðlimir?
— Jú, við teljum það eðlilegt og
sjálfsagt. Hinsvegar höfum við ekki
áhuga á því í sambandi við Club
de Paris. Við viljum hafa meðlimi
til að geta valið úr það fólk, sem
við höfum hjá okkur, og ég býst
við að flestir þeir, sem hinum klúbb-
unum ráða, Kti eins á málin.
Eitt er það í sambandi við þetfa
mál sem ég vildi leggja sérstaka
áherzlu á. Okkur finnst það helvíti
hart, ef ég má segja svo, að lög-
reglan skuli gefa út allskonar hæpn-
ar yfirlýsingar, sem lítill eða eng-
inn fótur er fyrir, um skipti sín við
okkur. Til dæmis þegar ég kom út,
sá ég það haft eftir lögreglumönn-
um að í klúbbunum hefði farið fram
mesta sprúttsala í samanlagðri Is-
landssögunni. Þetta er nokkuð und-
arlega sagt af vörðum laganna í
landi, þar sem manni skilst að í lög-
um standi að ákærðir menn skuli
heita saklausir þangað til annað
hefur sannazt. Fyrir svo utan það
að við stöndum í þeirri meiningu
að við séum algerlega saklausir.
Einnig hefur lögreglan lýst því yfir
að klúbbunum hafi verið endanlega
lokað og meira að segja hefur hún
haldið því fram að það hafi verið
reynt að opna þennan klúbb tvisvar
sinnum síðan lokað var, sem þeir
vita mætavel að er lygi. Tilgangur
lögreglunnar er greinilega að reyna
að snúa almenningsálitinu gegn
klúbbunum. I einu dagblaðanna var
til dæmis haft eftir lögreglumanni
að maður kannaðist nú svo sem við
svona starfsemi; fyrst héti þetta
næturklúbbur og meðlimaklúbbur
og svo breyttist þetta í búllu og svo
kæmu eiturlyf og vændi í kjölfarið.
Það er erfitt að sjá hvernig opinber
starfsmaður getur leyft sér að láta
sér þannig röfl um munn fara, sér-
staklega þegar enginn fótur er fyr-
ir því, eða það get ég ekki ímyndað
mér.
Förum í mál við
lögregl ustjóra
— Ég heyrði sagt að lögreglan
hefði gómað þig einhverntíma öðru
sinni.
— Já, það var eftir að við fórum
á Röðul, sællar minningar. Við fór-
um á annað veitingahús eftir mat-
inn og svo bauð ég hópnum á eftir
í partý í húsakynnum þeim sem
klúbburinn hafði áður. Auðvitað
þýddi það ekki að klúbburinn væri
opnaður, enda hafði ég hvort eð
var ekki heimild til þess frá stjórn-
inni. En lögreglan kom á vettvang
og handtók mig. Ég skýrði málið
fyrir þeim og benti þeim þar að
auki á að þeir færu í heimildarleysi
inn á prívat lóð, og ennfremur
spurði ég á hvaða grundvelli ég
væri handtekinn. Þeim varð fátt um
svör, en spurðu hvort ég kæmi með
góðu. Því neitaði ég og var þá bor-
inn út í lögreglubíl. Daginn eftir lét
yfirlögregluþjónn sér svo sæma að
skýra frá því opinberlega að loka-
tilraun hefði verið gerð til að opna
Club de Paris. Það var undarlega
mælt, þar eð hann hlýtur að hafa
vitað sannleikann í málinu úr
skýrslu varðstjórans.
— Þú sagðir áðan að aðstandend-
um allra fyrirtækja, sem bækistöð
hafa í húsinu, væri meinaður að-
gangur að því.
— Já öllum nema þeim, sem per-
sónulega hafa skrifað undir leigu-
samninginn. Þetta er eitt af því sem
við ekki skiljum. Þótt hér hafi fyrir
nokkrum vikum farið fram starfsemi
sem lögreglustjóri telur að gæti ver-
ið dæmd ólögleg einhverntíma í
framtíðinni, þá er erfitt að sjá að
hann geti þar fyrir lokað með öllu
tvö hundruð fermetra húsi upp á
fjórar hæðir, sem leigt er út til
fleiri félaga og fyrirtækja.
— Hafið þið ekki í huga einhverj-
ar gagnaðgerðir?
— Við munum að sjálfsögðu fara
í mál við lögreglustjóra, bæði mun
hlutafélagið, sem leigði Club de
Paris, krefjast af hálfu lögreglu-
stjóraembættisins fullrar húsaleigu
fyrir þann tíma, sem húsið hefur
verið lokað, og mun ég þá fara
fram á fulla húsleigu bæði fyrir
kvöldin og næturnar. Þá segir sig
sjálft að álit hússins hefur verið
skaðað með blaðaskrifum og öðr-
um hávaða í sambandi við þetta;
það er ekki víst að menn hafi áhuga
á að taka á leigu húsnæði, sem þeir
geta átt von á að vera útilokaðir frá
með lögregluvaldi þá og þegar. Það
getur hugsazt að við förum fram á
-\

Hvert sem þér ferðist,
hvernig sem þér ferðist
er ferðatrygging nauðsynleg!
ÁBYRGÐ býður fjölþætta og ódýra allt-í-eitt
ferðatryggingu.
Með henni er tryggt gegn slysum og sjúkra-
kostnaði, farangurinn tryggður og skaðabóta-
skylda tryggð.
ÁBð'RGÐ tryggir aðeins bindindisfólk Þess
vegna fær það ódýrari tryggingar hjá ÁBYRGÐ.
Bindindi borgar sig.
ABYRGD
H
P
Tryggingarfélag bindindismanna
Skúlagötu 63 — Simar 17455—17947

23. tbi. VIKAN 49