Vikan - 21.08.1969, Blaðsíða 9

VIÐTAL VIÐ BANDARÍSKA SÖNGVARANN OG LEIKARANN BING CROSBY
Texti: Omar Valdimarsson — Myndir: Sigurgeir Sigurjónsson
Fullu nafni heitir hann Harry Lilace Crosby, og er lögfræðingur að
mennt. Lítill, sköllóttur og grannvaxinn maður,- andlitið hrukkótt, bitið
af veðri og vindum. Hann kemur fram með öryggi sem nálgast kæruleysi,
er fljótur að brosa, athugull og gætinn, en annars heldur venjulegur
eldri maður. Bæði að sjá og tala við.
Ég sat með honum eina kvöldstund ekki alls fyrir löngu, og rabbaði
við hann um heldur sérstæðan feril hans og sitthvað fleira. Hann virtist
þreyttur, enda hafði hann verið á fótum síðan klukkan sex þann sama
morgunn, og hafði verið á ferðalagi daginn áður. Fjörlegi svipurinn, sem
venjulega auðkennir manninn, var að mestu leyti horfinn, og ég sá á
honum, að hann var svo syfjaður og slæptur, að hann langaði mest að
halla sér aftur á bak og sofna.
Maðurinn sem um ræðir er sjálfur Bing Crosby: Leikari, söngvari,
þjóðsagnapersóna og sjúkur veiðimaður. Erindi hans hér upp á klakann
[ þetta skiptið, var að gera sjónvarpskvikmynd um laxveiðar á (slandi
fyrir ABC sjónvarpsfyrirtækið bandaríska. Hvert læst mannsbarn á landinu
veit hvernig sú veiði- og myndaferð gekk fyrir sig. En það eru ekki allir
sem vita, að Harry Lilace Crosby, sem hlaut nafnið „Bing" strax í æsku,
hefur komið hér tvisvar áður. Það var fyrir 10—12 árum; í bæði skiptin
aðeins í 30 mínútur — að nóttu til. „Alls ekki merkilegt," segir hann og
yppir öxlum.
Ég hafði staðið í töluverðu stímabraki við að ná f stjörnuna. Það var
alltaf sama svarið: Mr. Crosby þarf að fara þetta og gera þetta, og svo
þetta og hitt; Mr. Crosby er að borða núna, geturðu ekki hringt klukkan
þetta og þetta; Mr. Crosby er svo þreyttur, að hann vill ekki einu sinni
tala við blaðafulltrúann sinn. A endanum náði ég þó I hann, og hann
sagði mér að hitta sig klukkan 9 það sama kvöld 1 anddyri Loftleiða-
hótelsins.
Við fengum okkur sæti í vistlegri setustofu á jarðhæð hótelsins, þrátt
fyrir aðvörunarorð Crosby's um að þar myndi allt fyllast af fólki um
leið og við værum komnir inn.
Það var eins og við manninn mælt. Við vorum varla setztir fyrr en
fólkið streymdi að, og starði á okkur með einhvers konar lotningu f
svipnum, án þess að segja svo mikið sem eitt einasta orð. Mér fannst
þetta argasti dónaskapur — ekkert af þessu fólki var fslenzkt, þótt undar-
legt megi virðast — en stjarnan virtist ekkert kippa sér upp við þetta.
Hann glotti, leit á mig og sagði: „Ég var búinn að segja þér, að svona
myndi fara."
Eins og áður er getið, hefur Bing komið hér tvisvar áður, og ég fæ
hann til að segja mér eitthvað um þær heimsóknir sfnar:
— Ja, í rauninn get ég ekki sagt að ég hafi komið hér, útskýrir hann.
— í bæði skiptin var ég á leið til og frá meginlandi Evrópu, og við
stoppuðum hér í ca. hálfa klukkustund til að taka eldsneyti. I fyrra
skiptið var ég á leið til Evrópu til að leika í kvikmynd, og í seinna skiptið
var ég að koma heim úr skemmtiferðalagi. Og þar sem þetta var um
miðja nótt, gat ég ekki gert mér neinar hugmyndir um landið.
— Nú hefur mér aftur á móti gengið betur að átta mig á þessu fallega
34.tbi. VIKAN 9