Vikan - 21.08.1969, Blaðsíða 45

staðinn. Það var orðið nærri aldimmt.
og tunglið varpaði draugalegum skugg-
um á umhverfið. Svo hrópaði ég, hljop
um og leitaði, æpti mig hásan og skim-
aði allt í kringum mig, en enginn svar-
aði né lét á sér kræia. Hestur og riddari
voru horfnir, algjörlega sporlaust.
Ég get ekki ímyndað mér, að nokk-
ur í heiminum hafi verið haldinn meiri
einmanakennd og ótta en ég var, þa
sem ég stóð þarna einn í draugalegu
rjóðrinu, án þess að hafa hugmynd um
hvernig ég ætti að komast aftur tii
bækistöðva minna. Það hreif mig ekki
eitt augnablik, að ef til vill hafði ég
rekizt á merkar fornminjar; ég bölvaðii
örlögum mínum í sand og ösku. En
kannske hélt riddarinn ókunni að ég
fylgdi honum ennþá. Það var jú orðið
svo dimmt, að maður sá ekki nema ör-
fáa metra fram fyrir sig. Hesturinn minn
hafði tekið til við að drekka úr lækn-
um sem rann þarna, og svo hámaði
hann í sig grasið á lækjarbakkanum.
Blessuð skepnan. Eg steig á bak og
eftir að hafa stýrt honum í þá átt sem
ég hélt við hefðum komið úr, gaf ég
tauminn lausan. Hann ráfaði stefnu-
laust í nokkrar mínútur, en hélt svo
með berginu, alltaf í sömu átt, og virt-
ist vita nákvæmlega hvert hann var að
fara. Sennilega var það einhver hinna
ævagömlu stíga eða slóða sem liggja
þvers og kruss um alla Elbu; eyjan
komst fyrst i vegasamband eftir Napó-
leonstímann.
Og það er eins víst og að jörðin er
hnöttótt, að ég verðlaunaði hestinn
minn með fullri jötu af höfrum þegar
við vorum komnir aftur heim.
Daginn eftir reið ég ásamt tveim
mönnum öðrum aftur út til staðarins
þar sem ég hafði verið með dauða ridd-
aranum. Allur galdurinn við að rata
aftur var að fylgja sporum hestsins frá
því kvöldið áður. En ég tók eftir því, að
það voru aðeins spor eftir einn hest.
Þar fundum við mikið magn leifa
ösku, málms og ýmiskonar leirmuna.
Þetta voru fyrstu minjar etrúskanna sem
fundust á Elbu. Og ekki nóg með það:
Þarna voru leifar mannabústaða.
Fregnin um fund minn barst til Róma-
borgar. Og er prófessor Monaco hafði
gert bráðabirgðarannsóknir á því sem
honum barst, lá þegar ljóst fyrir, að
þarna voru vissulega sögulegar minjar frá
etrúsk-rómverska tímanum, og mér var
uppálagt að halda áfram rannsóknum
mínum á því efni sem ég hafði fundið á
Elbu.
Ég gerði ofurlitla könnun á því, hver
það hefði getað verið sem vísaði mér á
staðinn, en án árangurs. Og enginn kann-
aðist við að hafa nokkru sinni séð hest af
þeirri tegund sem ég lýsti. Þá gat heldur
enginn skilið hvernig mér datt í hug að
fara að ríða þarna inn í skóginn í leit að
fornleifum, þar sem ekki hafði fundizt
svo mikið sem einn einasti stígur eða
slóð í meira en 1000 ár. Þeir sögðu að
ég hlyti að hafa séð sýnir.
Þeir fengu aldrei að vita, að þar hittu
þeir einmitt naglann á höfuðið. ☆
34. tbi. VIKAN 45