Vikan - 26.11.1970, Page 16

— Jú, herra minn, sagði Mr.
McWilliams, því þetta var nefni-
lega ekki það fyrsta sem hann
sagði. Já, sagð' ann, að vera
hræddur í þrumuveðri er ein-
hver óþægilegasti brestur, sem
getur verið í fari nokkurs manns.
En, eins og kunnugt er, þá eru
það einkum konur, sem hafa
þennan annmarka; endrum og
eins má þó verða hins sama var
hjá hvolpum og jafnvel stöku
sinnum hjá karlmönnum. Þetta
er alveg sérstaklega óþægilegt,
sökum þess, að fólk virðist missa
uioðinn í miklu ríkara mæli er>
þegar um venjulega hræðslu er
að ræða. Og fyrir slíkt fólk er
bókstaflega ómögulegt að koma
vitinu. Að húðskamma það er til-
gangslaust. Kona, sem þorir að
horfast í augu við sjálfan Satan
— já, jafnvel mús, lympast nið-
ur eins og lampakveikur og
bráðnar eins og smjör, þegar
að þú gætir gætt þín, þó ekki
væri nema vegna mín og barn-
anna.
— Já, en góða mín....
— Þú veizt, að það er ekki til
hættulegri staður en einmitt
rúmið í svona fárviðri — það
stendur í öllum bókunum. En þú
ætlar þá sem sagt að liggja þarna
eins og skata og hætta lífinu af
frjálsum vilja — þó guð megi
vita hvers vegna, nema ef það
væri bara til þess að þybbast við
mig. . . .
— Fjandinn hafi það, þegiðu,
Evangelía! Ég er ekki í rúminu
núna, ég er...
Elding truflaði setninguna og
á eftir fór ægilegt vein frá Evan-
gelíu og þruma.
— Þarna geturðu séð hvað
hefst upp úr þessu! Mortimer þó,
hvernig geturðu verið svona
blygðunarlaus að standa þarna
bölvandi á slíku augnabliki?
þrumuveður geysar. Það er ein
aumlegasta sjón, sem hægt er að
hugsa sér.
Jæja, eins og ég sagði, þá
vaknaði ég við það, að hálfkæft
öskur hljómaði við eyra mér, án
þess að ég gæti gert mér minnstu
grein fyrir, hvaðan það kæmi:
Mortimer! Mortimer! Þegar ég
var búinn að átta mig, reis ég
upp í rúminu þarna í myrkrinu
og sagði:
— Evángelía, ert það þú, sem
kallar? Hvað er að? Hvar ertu?
— Inni í klæðaskápnum. Þú
ættir að skammast þín fyrir að
liggja þarna hrjótandi, þegar
brjálað veður geysar úti.
— Nei, bíddu nú hæg! Hvern-
ig getur maður skammast sín,
þegar maður liggur steinsofandi?
Þvaður, Evangelía. Slíkt er blátt
áfram ekki hægt.
— Þú hefur aldrei reynt það,
Mortimer. Þú veizt það vel. —
Aldrei reynt það einu sinni.
Og ég heyrði niðurbælt
snökt.
Það dró úr beiskju orðanna,
sem voru komin fram á varir
mér:
— Mér þykir þetta leitt, vina
mín -— mjög leitt. Ég hafði ekki
í hyggju að særa þig. Svona,
komdu nú og....
— MORTIMER!
— Fyrir guðs skuld, hvað
gengur á?
— Þú ætlar þó ekki að segja
mér, að þú sért ennþá uppi í
rúmi?
— Vitanlega. Því ekki það?
— Upp úr rúminu með þig á
augabragði! SÉJg hefði þó haldið,
o
Kona, sem þorir að
horfast í augu viS
sjálfan Satan - já,
jafnvel mús, lympast
niður eins og
lampakveikur og
bráðnar eins og smjör,
þegar þrumuveður
geysar. Það er
bókstaflega ómögulegt
að koma fyrir hana
vitinu...
GAMANSAGA
EFTIR MARK TWAIN
— Ég bölvaði alls ekki . . . og
eldingin kom hvort eð var ekki
af því, alls ekki. Hún hefði kom-
ið nákvæmlega eins, þó mér
hefði ekki hrotið orð af vörum,
og þú veizt ósköp vel, eða ættir
að vita, að þegar andrúmsloftið
er hlaðið rafmagni.. .
— Já, útskýrðu bara þetta og
hitt, en mér er samt ómögulegt
að skilja, hvernig þú getur hag-
að þér svona, þegar þú veizt, að
það er enginn eldingavari á hús-
inu og kona þín og börn eiga allt
undir forsjóninni einni saman.
Hvað ertu nú að gera? Kveikja
á eldspýtum á svona stund? Ertu
orðinn hringlandi band-vitlaus?
— Hvað gengur nú á, mann-
eskja? Hér er niðadimmt, eins og
í hvalsmaga, og. . , .
— Slökktu, slökktu á auga-
bragði! Ætlarðu að hætta lífi
okkar allra? Þú veizt, að ekkert
dregur eins að sér eldingar og
einmitt ljós. (Fzt — bang — bom
— bom bommelom — bomm!)
Þarna geturðu sjálfur heyrt. —-
Sérðu hvað þú hefur gert?
— Ég sé yfirleitt ekki glóru.
Það kann að vera að ljós geti
mp
□ □□
dregið að sér eldingu, en það
framleiðir hana þó ekki, það þori
ég að hengja mig upp á. Því ef
hún hefur beinzt að eldspýtunni,
þá hefur verið fjandi lélega mið-
að. Enda eru möguleikarnir til
þess að hæfa eina eldspýtu tæp-
ast meira en einn á móti millj-
ón... .
— Skammastu þín, Mortimer!
Hér horfumst við í augu við
dauðann, og á svona hátíðlegri
stundu leyfir þú þér að vera með
slíkt markleysu hjal. Ef þú endi-
lega vilt. . . . Mortimer?
— Já?
— Mundirðu að fara með
bænirnar þínar í gærkvöldi?
— Ja, ég ætlaði nú að fara
með þær, en ég stóð í því að
reikna út hvað 12 sinnum 13
væri og ég.. . .
(Ftz — bomm-berrom-bomm).
— Við erum glötuð. Öll von
er úti! Hvernig gaztu gleymt
slíku, þegar veðrið er svona
ægilegt?
— Já, en það var alls ekki
svona veður. Það sást ekki ský-
hnoðri á himni Hvernig átti ég
að vita, að öll þessi bölvuð læti
mundu dynja yfir? Það er ekki
sanngj arnt af þér að vera að
minnast á þetta, því það kemur
svo sjaldan fyrir. Ég hef ekki
gleymt kvöldbæninni minni síð-
an ég orsakaði jarðskjálftann
fræga hér á árunum.
Framhald á bls. 41
„Kötturinn! Náðu í
hann og lokaðu
hann inni í nátt-
borði. Flýttu þér!
Kettir eru hlaðnir
rafmagnl. Guð
mlnn, ég heid, að ég
verði gráhærð á
þessari reynslu-
nótt . . .“
16 VIKAN tw.