Vikan - 26.11.1970, Page 48

FRÁ RAFHA
BORÐHELLA MEÐ 4 HELLUM, þar af 1 með stiglausri stillingu og
2 hraðsuðuhellur. — Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
56 LÍTRA OFN MEÐ LJÓSI, yfir og undirhita stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element (grill).
Klukka með Timer. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
hann átti að flytja í sjónvarpið sama
kvöld.
Hann var niðursokkinn i vinnu
sína og tók ekki eftir fyrst í stað,
þegar Cathy kom.
— Halló, sagði hann, þegar hann
kom auga á hana. — Hvers vegna
ert þú svona snemma á fótum?
-r Ég ætlaði bara að bjóða þér
góðan dag.
— Góðan daginn þá!
Hann brosti og hún stóð kyrr og
virti hann fyrir sér. Hún unni þess-
um manni svo sannarlega, en óttað-
ist, að Ken mundi fyrr eða síðar að-
hafast eitthvað, sem gerði það að
verkum, að ást Jacks til hennar
mundi hverfa og hjónband þeirra
renna út í sandinn.
— Þú ert ómótstæðilegur, sagði
hún brosandi.
— Þakka þér fyrir, svaraði hann
en hélt sfðan áfram: — Ef allar kon-
ur í borginni væru á sömu skoðun,
þá mundi ég vinna kosninguna auð-
veldlega.
— Ertu ánægður með ræðuna
þína, sagði hún og gekk til hans og
horfði yfir öxl hans á handritið að
ræðunni. í sama bili kom llsa inn
með kaffið.
— Góðan daginn, llsa!
— Góðan daginn!
Ilsa var stutt í spuna og óttaslegin
á svip. Hún fór strax aftur, þegar
hún hafði hellt í bollana. Það var
ólíkt henni.
— Hvað gengur nú að llsu, spurði
Cathy.
— Hún er í slæmu skapi.
— Hefur eitthvað komið fyrir
hana?
— Það var sagt frá morði í blað-
inu. Það var óvenjulega ógeðsleg
frásögn. Hún varð dauðhrædd.
— Þá ætla ég ekki að lesa blaðið,
sagði Cathy.
— Jú, þú verður að gera það.
Jack hóf upp raust sina og líkti
eftir fréttaþulinum ( sjónvarpinu:
Hinn velþekkti lögfræðingur, Jack
Byrnes, kemur fram í sjónvarpinu í
fyrsta sinn í kvöld. . . Það er sagt
frá því í blaðinu, Cathy. Stendur á
blaðsíðu 26.
Jack brosti hreykinn til Cathy.
— Hvernig leggst þetta í þig?
— Þú stendur þig áreiðanlega vel.
Síminn hringdi. Ilsa kom fram til
að svara, en Jack varð fyrri til.
— Halló! Jú, þetta er hann. Hver
er þetta með leyfi? Já, einmitt!
Hvernig heppnuðust myndirnar?
Cathy stirðnaði upp. Henni fannst
óbærilegt, að Ken skyldi hringja í
Jack og tala við hann. Hún hataði
hann. Að hann skyldi voga sér að
hafa blásaklausan mann eins og
Jack að leiksoppi; leika sér að hon-
um eins og köttur að mús. En hún
skyldi binda endi á þennan grimmi-
lega leik hvað sem það kostaði. í
dag ætlaði hún að gera upp sakirnar
við Ken í eitt skipti fyrir öll.
Símtalinu var lokið.
— 'Þetta 'Var þessi' Daly, sagði
Jack. — Það er meira hvað hapn
hefur mikinn áhuga á þessum mynd-
um.
Cathy ákvað á stundinni að segja
Jack alla söguna.
— Jack, byrjaði hún.
En hann greip fram í fyrir henni:
— Já, ég veit, að þér geðjast ekki
að honum. Þess vegna bað ég hann
að koma niður á skrifstofuna til min
með myndirnar.
Cathy svitnaði. Það leyndi sér
ekki, að þetta fór í taugarnar á Jack.
Það truflaði hann, enda var hann
með allan hugann við ræðuna, sem
hann átti að flytja í sjónvarpið í
kvöld. Og gagnaði það í rauninni
nokkuð, þótt hún segði honum alla
söguna og játaði allt? Hún varð að
losna við Ken upp á eigin spýtur.
Jack leit á klukkuna:
— Ég er orðinn of seinn.
Hann kvaddi hana glaðlega eins
og hans var vani, og Cathy sat ein
eftir með kaffibollann sinn í hend-
inni.
Ilsa kom inn með blaðið ör-
skömmu síðar.
— Hefur frúin nokkurn tíma heyrt
um jafn svívirðilegt morð? Ég hef
aldrei nokkurn tíma vitað annað
eins.
Hún rétti Cathy blaðið, en hún
kvaðst ekki hafa tíma til að lesa það
núna.
— Fyrirgefðu, llsa. Við skulum
tala um þetta, þegar ég kem heim
aftur. Ég þarf að skreppa í bæinn
núnð.
— Maður er ekki einu sinni óhult-
ur í sínu eigin húsi lengur, sagði
llsa æst.
— Góða llsa, við skulum ræða
betur um þetta, þegar ég kem aftur.
Cathy ók til bankans í San Mateo
og vissi ekki um morðið á Parkinton
lækni. Ef hún hefði viljað lesa blað-
ið, hefðu ótal skelfilegar grunsemd-
ir vaknað í brjósti hennar. Hún tók
út úr bankanum allt sem hún átti.
Það voru rúmlega sjö þúsund doll-
arar.
A sömu stundu stóð Ken í lyfja-
verzlun og gapti til þess að lyfsalinn
gæti skoðað á honum hálsinn.
— Hálsinn er ekki hið minnsta
rauður, sagði lyfsalinn.
— En samt hósta ég stöðugt, mót-
mælti Ken.
— Ég get ekki séð, að það sé neitt
að hálsinum, sagði lyfsalinn og
hristi höfuðið.
Ken vildi ekki gefast upp:
— Ég get ekki sofið fyrir hósta.
Ég hef ekki sofið dúr í margar næt-
ur. Og ég hef ekki tök á að fara til
læknis, því að ég þarf að fara út úr
bænum í áríðandi erindagjörðum í
dag.
— Ég má ekki láta yður fá neitt,
nema þér hafið lyfseðil frá lækni.
Samt tók hann fram flösku. Ken
horfði á hana og brosti.
— Af hverju eruð þér að brosa,
spurði lyfsalinn tortrygginn.
— Svo sem engu. Jú, mér datt
bara f hug, að mamma var vön að
48 VIKAN 48- tbi.