Vikan - 24.06.1971, Page 21

m

ekkert gert, nema sjá um að
öryggiskeðjan væri fyrir. Hann
hafði lykil og gat opnað, ef
hann vildi. En hún ætlaði sér
ekki að standa þar og bíða
eftir honum. Hún rauk inn í
svefnherbergið og skellti.
Hún henti sér endilangri á
rúmið, lá þar kyrr og beið
þess að hjartsláttur hennar
kyrrðist lítið eitt. Nú vissu
allir í stigaganginum, hvað
hafði komið fyrir! En, það
skipti engu máli. Og Kristján
yrði fljótlega þreyttur á að
bíða fyrir utan. Ef hún gæti
aðeins hvílt sig um stund, leg-
ig og beðið, færi hann. Hann
varð að fara í vinnuna.
Hún neyddi sig til að hugsa
um vinnuna og ekkert annað.
Nú var allt svo kyrrlátt og
ekkert heyrðist frá ganginum.
Kristján var víst loksins far-
inn. Það var gott, hún varð að
fara á fætur, drekka kaffið sitt
og leggja af stað til að koma
ekki of seint. En hún gat ekki
sett öryggiskeðjuna fyrir, þeg-
ar hún færi! Það kom henni
skyndilega til hugar. Nei, hún
gat ekki læst Kristján úti,
þegar hún færi. Hann gat kom-
ið hvenær sem honum hent-
aði og setið kyrr og beðið eftir
henni . . .
Hvað átti hún að gera? Hún
braut heilann um það, meðan
hún var í baði og seinna, þeg-
ar hún drakk kaffið. Hún hug-
leiddi það, meðan hún bjó um
rúmin og hafði ekki hugmynd
um, hvaða verk hún væri að
vinna, þegar hún hristi svæfil
Kristjáns og lagði rúmteppið
yfir rúmin. Seinna setti hún
föt í tösku. Hversdagsföt,
snyrtidót, blöð, ekkert annað.
Svo hringdi hún á leigubíl.
Hún bað bílstjórann um að
Framhald á bls. 34.
25. TBL. VIKAN 21