Vikan - 23.09.1971, Blaðsíða 10

TÍUNDI HLUTI
CATHERINE
Ég varð reglulega ergileg við
Robert, þegar hann spratt upp
af stólnum, án nokkurs tilefn-
is, og þaut út úr matsalnum,
án þess að segja nokkurt orð.
Og þegar tíu mínútur liðu, án
þess að hann kæmi aftur, þá
varð ég meira en ergileg, ég
varð fjúkandi vond. Robert átti
það til að vera gleyminn, en
aldrei að því marki að hann
yrði ruddalegur, og mér fannst
þetta ófyrirgefanleg fram-
koma!
Vegna þess að reiðin sauð í
mér, þá kallaði ég í bjóninn og
fór að athuga matseðilinn með
honum eins og til að sanna
fyrir sjálfri mér að ég væri
veraldarvön. Hann var ákaf-
lega elskulegu, en spurði samt
hvort ég ætlaði ekki að bíða
eftir Monsieur. — Vissulega
ekki, sagði ég snöggt.
Meðan sg sötraði drykkinn
minn og Robert var hvergi sjá-
anlegur, varð ég enn meira
undrandi. Hvað hafði komið yf-
ir hann og hvar gat hann ver-
ið? Tíu mínúturnar voru nú
orðnar að korteri og svo leið
enn lengri tími. Maturinn, sem
ég hafði pantað í reiði minni,
var kominn á borðið. Þá var
ég orðin leið og áhyggjufull.
Robert hafði einu sinni fengið
snert af magasári. Gat það ver-
ið að hann hefði skyndilega
fengiö krampa í magann og
svo miklar kvalir, að hann hafi
ekkí getað afsakað sig?
Já, þannig hlaut það að
vera. Ég flýtti mér að borða.
Ég var viss um að hann hefði
farið upp á herbergið okkar
og lægi nú þar sárþjáður. En
rétt í því kom hann, rólegur,
eins og ekkert hefði skeð. Hann
brosti til mín, meðan hann
gekk yfir gólfið og settist, ró-
legur, aðlaðandi og sjálfum sér
líkur. Það var greinilegt að
hann hafði ekki orðið fyrir
neinum óþægindum. — Jæja,
þú hefur vissulega haft þína
hentisemi, sagði ég með ís-
kulda.
— Mér þykir það afskaplega
leiðinlegt, elskan, en. . . .
— Þú verður að hafa mig af-
sakaða, ég beið ekki eftir þér,
eins og þú sérð, tók ég fram
í fyrir honum, súr á svipinn.
— Ó, það er allt í lagi. Var
maturinn góður?
— Já, mjög.
Eftir að ég hafði svarað hon-
um svona stuttaralega, þögðum
við bæði. Þessi þögn varð því
áþreyfanlegri, að við vorum
einu gestirnir, sem höfðum
komið svona snemma til að
borða. Ég þvældi köldu græn-
meti fram og aftur um disk-
inn, eins og ég væri ennþá
að seðja hungur mitt. Ég leit
ekki einu sinni á hann.
En þá hóf hann allt í einu
þá furðulegustu tölu sem ég
hefi heyrt, um það sem hann
hafði aðhafzt í fjarveru sinni.
Venjulega get ég séð þegar Ro-
bert segir ósatt, en hann gerir
það þó oftast með einhverjum
sannfæringarkrafti, þannig að
það verður ekki ósennilegt. En
þetta var svo heimskulega
fjarri öllum sanni. Ég gat varla
fylgzt með þessum mótsagna-
kennda vef. Það var eitthvað
um að hann hefði séð blaða-
sala í anddyrinu, svo hann
hefði stokkið á eftir honum til
að ná í nýjustu blöðin frá Par-
ís. Ég spurði hann ekki hvort
hann hefði líka lesið þau, en
spurði, þess í stað, hvar þessi
blöð væru. Hann roðnaði reynd
ar þá, stamaði og tautaði eitt-
hvað um það að drengurinn
hefði verið búinn að selja öll
blöðin, en stungið upp á því
10 VIKAN 38.TBL.