Vikan - 23.09.1971, Blaðsíða 22

AHNGRIMUR SIGURÐSSON
OG SKULI JON SIGURÐARSON
RITA UM
FLUGVÉLAR
A
ÍSLANDI
Ljósm.: Skúli Jón Sigurðarson.
Á myndinni er flugmaður vélarinnar Siggeir Sverrisson.
PIPER PA-25 PAWNEE
f júní 1966 fór Skymasterflugvél Landhelgisgæzlunnar,
TF-SIF, til Bandaríkjanna og sótti þangað nýja áburðar-
dreifingarvél, í stað vélar, sem eyðilagðist þá skömmu áð-
ur. Síðan þá hefur þessi flugvél, sem Páll Sveinsson sand-
græðslustjóri valdi einkennisstafina TF-TÚN, dreift þús-
undum tonna af áburði og fræi í byggðum og óbyggðum
landsins'.
Þessi flugvélartegund er sérstaklega smíðuð til þessara
hluta og er hún mjög vel úr garði gerð til að hlífa flug-
manninum, sem er einn í flugvélinni, ef slys yrði, en af
eðlilegum ástæðum er við dreifingu flogið lágt og margt að
varast við slíkar aðstæður.
Vænghafið er 11.02 m, lengdin 7.53 m og hæðin 2.18 m.
Fullhlaðin vegur hún 1316 kg og getur hún dreift 545 kg í
einni ferð.
Hreyfillinn er 6 strokka Lycoming, 235 hestöfl.
Farflughraði getur verið 160 km/klst, en vélin hefur
hraðasvið frá 100 km/klst upp í 250 km/klst.
Bam Rosemapy
kenndi einlæglega í brjósti um
hann.
Guy hjáipaði gömlu hjónun-
um niður næsta morgun. Á
gangstéttinni fullvissaði Rom-
an sig um að þau væru með
farmiðana, vegabréfin, ferða-
ávísanir og franska peninga.
Minnie lagði hendurnar á axl-
ir Rosemary og sagði: — Það
skiptir engu máli hvar við
verðum, hugsanir okkar verða
hjá þér hverja mínútu, allt
þangað til þú ert aftur orðin
grönn og hamingjusöm og með
lítið og fallegt barn á hand-
leggnum.
— Þakka þér, sagði Rose-
mary og kyssti Minnie á kinn-
ina. — Þakka þér fyrir allt.
Minnie sneri sér að Guy, og
Roman tók í hönd Rosemary.
— Ég óska þér ekki til ham-
ingju, sagði hann. — Það er
þarfleysa. Þú kemur til með að
verða mjög, mjög hamingju-
söm.
— Velkomin tilbaka þegar
þar að kemur, sagði Rosemary
og fann að henni var alvara.
Hún kyssti Roman líka.
Þá kom leigubíllinn, og
Minnie og Roman stigu inn í
hann og óku af stað til flug-
vallarins. Rosemary var ekki
nærri eins fegin og hún hafði
átt von á.
Síðar um daginn litaðist hún
um eftir Göldrum og gerningum
til að lesa þá bók einu sinni.
enn, bjóst raunar hálft í hvoru
við að í þetta sinn myndi henni
þykja efnið heimskulegt og
hlægilegt. En bókin var horf-
in. Hún var ekki fyrir ofan
Kinsey-skýrslurnar eða neins-
staðar annarsstaðar. Hún spurði
Guy, sem sagðist hafa hent
bókinni í sorpfötuna á fimmtu-
dagsmorguninn.
— Fyrirgefðu elskan, en ég
vildi ekki að þú læsir meira af
þessu. Það gerir þig svo æsta.
Hún varð hissa og reið.
— Guy, sagði hún, — Hutch
gaj mér þessa bók. — Hann
arfleiddi mig að henni.
— Út í það hugsaði ég ekki,
sagði Guy. — Ég vil bara ekki
að þú komist í uppnám.
— Hvernig gastu gert nokk-
uð svona auvirðilegt?
— Fyrirgefðu. Ég hugsaði
ekki um Hutch.
Þetta hélt áfram að hrjá hana
allan daginn. Hún hafði líka
gleymt einhverju, sem hún ætl-
aði.að spyrja hann um, og ekki
bætti það skapsmunina. Hún
mundi það um kvöldið, þegar
þau voru á leið heim gang-
andi frá litla veitingahúsinu,
þar sem þau höfðu borðað. —
Hvernig vissir þú að það var
Shand læknir, sem setti plöt-
urnar á fóninn? spurði hún.
Hann virtist ekki skilja.
— Um daginn, sagði hún, —
þegar ég las bókina og við rif-
umst um hana, sagðir þú að
svo vildi til að Shand læknir
spilaði á grammófón. Hvernig
vissir þú það?
— Nú það, sagði Guy. —
Hann sagði mér frá því sjálf-
ur. Ég hef vitað það Íengi. Ég
sagði að við heyrðum annað
veifið í flautu eða einhverju
svoleiðis í gegnum vegginn* og
þá játaði hann þetta á sig.
Hvernig hélstu að ég hefði kom-
ist að því?
— Ég veit það ekki, sagði
Rosemary. — Ég var bara undr-
andi.
Hún gat ekki sofnað. Hún lá
vakandi á bakinu og horfði upp
í loftið. Barnið inni í henni
svaf vært, en ekki hún sjálf.
Hún var óróleg og áhyggju-
full, án þess þó að vita hvers-
vegna.
Auðvitað var það vegna
barnsins, sem hún ól með sér
áhyggjur. Hún hafði verið
hirðulaus um leikfimina und-
anfarið. En hvað það snerti
skyldi hún nú taka sig á.
Hún heyrði einhver hljóð
úr íbúð Romans og Minniear.
En kannski komu þau frá íbúð-
inni fyrir ofan eða neðan. Og
þessi hljóð dvínuðu smámsaman
og hurfu.
Þau voru nú þegar í París.
Lukkunnar pamfílar, það voru
þau svo sannarlega. Sá dagur
kæmi að þau Guy ferðuðust
þangað með dásamlegu börn-
unum sínum þremur.
Barnið vaknaði og fór að
hreyfa sig.
Hún fór að finna til vöðva-
samdráttarins. Einn daginn
fann hún það einu sinni, næsta
daginn aftur einu sinni, þann
þriðja aldrei, þann fjórða tvis-
var.
Það kom póstkort frá París
með mynd af Sigurboganum. Á
það var skrifað snyrtilegri rit-
hönd: Hugsum til ykkar beggja.
Gott veður, matwnnn dásam-
legur. P lugferðin gekk eins og
Framhald á bls. 33.
22 VIKAN 38. TBL.