Vikan - 14.10.1971, Síða 21

Þau héldu henni og hún braust um til einskis.
Svo heyrði hún Guy segja rétt hjá sér: — Þetta
verður allt í lagi, elskan. £g sver að allt skal
verða gott...
Leynidyrnai gátu aðeins ver-
ið í línskápnum, sem frú Gar-
denia heitin hafði víggirt, og
hún hafði áreiðanlega verið
lömuð og drepin með sams kon-
ar seið og vesalings Hutch. Frú
Gardenia hafði verið í söfnuð-
inum — hún hafði gefið Minn-
ie kryddjurtirnar hennar, hafði
Terry ekki sagt það? Lá þá
ekki beint við að gera leyni-
dyr gegnum línskápinn, til að
umferðin á milli íbúðanna vekti
ekki athygli nágrannanna?
Leynidyrnar voru á bakhlið
línskápsins.
Fyrir löngu síðan hafði hún
verið borin í gegnum þær í
draumi. En það hafði ekki ver-
ið draumur. Það hafði verið
teikn að ofan, guðdómlegur
boðskapur, sem átti að geym-
ast í undirvitund hennar og
rifjast upp fyrir henni þegar
mest lægi við.
Ó, Faðir vor á himnum, fyr-
irgefðu að ég efaðist! Fyrir-
gefðu að ég sneri við þér baki,
miskunnsami Faðir, hjálpaðu
mér, hjálpaðu mér nú á stund
neyðarinnar! Jesús, góði Jesús,
hjálpaðu mér að bjarga bam-
inu mínu saklausa!
Pillurnar fólu í sér lausnina,
það var ljóst. Hún tróð hend-
inni innundir dýnuna og
tíndi þær fram, hverja af ann-
arri. Þær voru átta og allar
eins — litlar og hvítar með
skoru í miðju svo hægt væri
að skipta þeim í tvennt. Hvað
svo sem þær innihéldu þá
höfðu þær haldið henni ró-
legri og viðráðanlegri, meðan
hún tók inn þrjár á dag. Átta
í einu myndu áreiðanlega sjá
Lauru-Louise eða Helen Wess
fyrir heilsusamlegum dúr.
Hún lézt vera róleg og við-
ráðanleg eins og ekkert hefði
í skorizt, borðaði, blaðaði í
vikuritum og dældi úr sér
mjólkinni.
Leah Fountain var hjá henni
þegar rétta stundin rann upp.
Hún kom inn þegar Helen Wees
var nýfarin út með mjólkina
og sagði:
— Hæ, Rosemary! Fram að
þessu hef ég látið hinum stúlk-
unum eftir ánægjuna að líta
inn til þín, en nú er röðin kom-
in að mér. Þú hefur það bara
eins og í bíó! Er eitthvað
skemmtilegt í sjónvarpinu í
kvöld?
Þær horfðu á mynd með
Fred Astaire og Ginger Rog-
ers, og í einu hléinu fór Leah
fram í eldhús og kom aftur
með tvo kaffibolla. — íig er
svolítið svöng líka, sagði Ro-
semary, þegar Leah hafði sett
bollana á náttborðið. — Þú
vildir líklega ekki vera svo
góð að smyrja mér sneið með
osti?
—- Auðvitað, elskan, sagði
Leah. — Hvað viltu hafa á
henni? Salat og majonnes?
Hún fór fram aftur og Ro-
semary tók pillurnar upp úr
öskjunni, þar sem vasaklút-
arnir voru geymdir. Nú voru
bær orðnar ellefu. Hún lét
þær allar út í hjá Leu og
hrærði í með sinni skeið, sem
hún síðan þurrkaði með vasa-
klút. Hún tók upp sinn bolla,
en hönd hennar titraði svo að
hún varð að setja hann á borð-
ið aftur.
Hún var að smásúpa á boll-
anum þegar Leah kom inn með
brauðsneiðina og var aldrei ró-
legri. — Þakka þér fyrir, Le-
ah, sagði hún. — Ó, hvað þetta
lítur girnilega út. Kaffið er
svolítið rammt.
— Á ég að hella aftur uppá?
spurði Leah.
— Nei, svo slæmt er það
ekki, sagði Rosemary.
Leah settist hjá rúminu, tók
bollann sem henni var ætlað-
ur, hrærði í og saup á. — Mm,
sagði hún, kinkaði kolli og sam-
sinnti Rosemary varðandi kaff-
ið.
— En það má vel drekka
það, sagði Rosemary.
Þær horfðu á myndina, en
áður en varði var Leah farin
að draga ýsur. Hún setti frá
sér bollann, en í honum var
þá aðeins þriðjungur eftir. Ro-
semary lauk við brauðsneiðina
og horfði á Fred Astaire og
tvær manneskjur aðrar dansa
á borði, sem snerist og var í
óraunverulegu húsi, sem virt-
ist eiga sér stað í ímynduninni
einni.
Leah sofnaði undir næsta
þætti.
— Leah? sagði Rosemary.
Roskna konan sat hrjótandi
með höfuðið niðri á bringu;
hendurnar lágu á hnjánum og
sneru lófarnir upp. Gulgrænt
hár hennar, sem var hárkolla,
hafði dregizt niður á ennið og
einstaka hvít hár sáust útund-
an því í hnakkanum.
Rosemary stóð upp, smeygði
fótunum í inniskóna og fór í
bláhvítrúðótta morgunsloppinn,
sem hún hafði keypt til að vera
í á sjúkrahúsinu. Hún læddist
út úr svefnherberginu, lokaði
dyrunum næstum alveg og
gekk að útidyrunum, sem hún
setti bæði slagbrand og keðju
fyrir.
Síðan gekk hún fram í eld-
hús og tók lengsta og hvass-
asta hnífinn upp úr hnífa-
skúffunni — hann var næstum
nýr, með sagtenntu stálblaði,
þungu beinskafti og messings-
bólu. Hún hélt hnífnum við
hlið sér með oddinn niður og
gekk út úr eldhúsinu til lín-
skápsins.
Jafnskjótt og hún hafði opn-
að dyrnar að.honum skildi hún
að hún var á réttri leið. Hill-
urnar voru að vísu á sínum
stað, en skipt hafði verið um
það, sem var á tveimur þeirra.
Baðhandklæðin voru þar sem
rekkjuvoðirnar höfðu verið og
rekkjuvoðirnar þar sem bað-
handklæðin höfðu verið.
Hún lagði hnífinn frá sér á
baðherbergisþröskuldinn og tók
allt út úr línskápnum nema það
sem var á föstu hillunni efst.
Hún lagði handklæði og rúm-
föt á gólfið og tók síðan niður
hillurnar fjórar, sem hún hafði
klætt með dúki fyrir þúsund
sinnum þúsund árum.
Bakhliðin í línskápnum und-
ir efstu hillunni var öll einn
hvítur flötur, rammaður inn í
mjóa, hvíta lista. Rosemary
stillti sér þétt upp að fletinum
og sneri hliðinni að, svo að
birtan næði betur að falla á
hann. Hún sá að þar sem flöt-
urinn og listarnir komu saman
var sprunga í málningunni allt
um kring. Hún ýtti á flötinn
öðrum megin og síðan hinum
megin. Ýtti fastar og fastar unz
flöturinn lét undan og seig frá
á ískrandi hjörum. Hinum meg-
in var dimmt, annar fataskáp-
ur. Á gólfinu glampaði á herða-
tré úr stálþræði og þar var
Ijósblettur — skráargat. Rose-
mary opnaði dyrnar alveg,
gekk inn í hinn fataskápinn og
laut að skráargatinu. Gegnum
20 VIKAN 41.TBL.
Framhaldssaga eftir Ira Levin
SÖGULOK
það sá hún í fimm metra fjar-
lægð listmunaskáp, sem stóð í
horni í forstofunni hjá Minnie
og Roman.
Hún tók í hurðina. Hún var
ólæst. Hún lokaði henni og
gekk tilbaka gegnum sinn eig-
in fataskáp og sótti hnífinn og
kom síðan sömu leið aftur,
gægðist aftur gegnum skráar-
gatað og opnaði dyrnar lítið
eitt.
Síðan ýtti hún þeim upp á
gátt, lyfti hnífnum í axlarhæð
og hélt oddinum beint fram.
í forstofunni var enginn, en
innan úr dagstofunni heyrðust
raddir. Baðherbergið var til
hægri og dyr þess opnar. Svefn-
herbergi Minniear og Romans
var til vinstri, og þar inni log-
aði á lampa á náttborði. Þar
var engin vagga, ekkert barn.
Hún gekk varlega frameftir
forstofunni. Til hægri voru lok-
aðar dyr, aðrar til vinstri
reyndust vera að línskápnum.
Yfir listmunaskápnum hékk
lítið en líflegt olíumálverk af
kirkju sem stóð í ljósum loga.
Áður hafði veggurinn verið
þar auður, burtséð frá einum
nagla. Kirkjan leit út eins og
kirkja Heilags Patreks, og gul-
um og glóaldinlitum logunum
sló út um glugga og þak.
Hvar hafði hún séð þessa
mynd áður? Brennandi kirkju
í draumnum. Þegar hana
dreymdi að þeir báru hana
gegnum línskápinn. Guy og
annar til! „Þú hefur fyllt hana
um of.“ Inn í danssalinn, þar
sem kirkjan brann. Þar sem
þessi kirkja brann.
Hafði hún í alvöru verið
borin gegnum línskápinn og
séð málverkið þegar hún var
borin framhjá því?
Finna Andy. Finna Andy.
Finna Andy.
Hnífurinn fullreiddur til
höggs. Læstar dyr. Annað mál-
verk: naktar konur og karlar
sem dönsuðu í hring. Fram-
undan henni voru útidyrnar,
hvelfdi gangurinn til hægri lá
inn í dagstofuna. Raddirnar
fóru hækkandi.
— Ekki ef hann er að bíða
eftir flugvél, eða hvað! sagði
herra Fountain, og siðan var
hlegið og sussað.
f draumnum hafði Jackie
Kennedy talað til hennar vin-
samlega og farið svo sína leið,
og eftir það höfðu þau verið
hér öll, gervallur söfnuðurinn,
öll nakin og syngjandi kring-
um hana. Hafði það raunveru-
lega skeð? Roman hafði verið
í svartri kápu og dregið til
tákna á henni. Sapirstein
læknir hafði rétt að honum
bolla með einhverju rauðu.
Rauðu? Blóði?
— Nei, í hamingju bænum
þá heldur Hayato, sagði Minn-
ie. — Þið eruð að grínast með
mig.
Minnie? Komin aftur frá
Evrópu? Og Roman lika? En
það var ekki lengra síðan en í
gær að kort frá þeim hafði
komið frá Dubrovnik, og þar
stóð að þau ætluðu að verða
þar áfram!
Höfðu þau yfirhöfuð farið
nokkuð?
Hún var nú komin fram í
hvelfda ganginn, sá skápinn
sem dúkur var breiddur ofan
á og bridsborðið með stöflum
af blöðum og haugum af um-
slögum. Þau stóðu öll í hinum
enda herbergisins. Hlógu og
töluðu lágt. Það hringlaði í ís-
molum.
Hún herti takið á hnífsskeft-
inu og steig eitt skref áfram.
Svo nam hún staðar og starði.
Starði . . .
í hinum enda herbergisins, í
gluggaskotinu stóra, var svört
barnsvagga. Hún var svört,
kolsvört, og yfir hana breitt
svart silkiléreft, skreytt með
leggingum úr fínu mússulíni,
einnig svörtu. Skrautmunur úr
silfri hékk í svörtum streng
sem náði niður á milli svartra
vöggutjaldanna.
Dáinn? Nei. Það var titring-
ur í svarta mússulíninu, og
silfrið sem hékk í þræðinum
sveiflaðist til.
Hann lá þarna. í þessari
hræðilegu vöggu.
Silfurmunurinn var kross-
mark, sem hékk öfugt.
Rosemary táraðist, er hún
hugsaði um barnið sitt varnar-
lausa í þessu hryllilega um-
hverfi, og skyndilega fann hún
til sterkrar þarfar til að falla
saman og gráta, gefast alger-
lega upp fyrir svo þrælskipu-
lagðri og ótrúlegri illsku. En
hún harkaði af sér. Hún depl-
aði augunum til að stöðva
rennsli táranna, las Ave Maria
í snarheitum og hnitmiðaði allri
sinni ákveðni og öllu sínu hatri
gegn andstæðingum sínum,
gegn Minnie, Roman, Guy, Sa-
pirstein lækni —- öllum þeim
sem stóðu að samsærinu til að
ræna Andy frá henni og mis-
nota hann á svo hroðalegan
hátt.
Hún þurrkaði af sér tárin á
kjólnum, herti enn takið á
sveru hnífsskaftinu og gekk
fram á gólfið svo að allir mættu
sjá hana og gera sér ljóst að
hún var komin.
Það leið smástund áður en
þau tóku eftir henni. Þau héldu
skrafi sínu áfram eins og ekk-
ert hefði í skorizt, eins og hún
væri ósýnileg vofa eða lægi í
rúmi sínu og léti sig dreyma.
Minnie var þarna og Roman,
Guy, herra Fountain, Wees-
hjónin, Laura-Louise og ungur
Japani með gleraugu, sem leit
út fyrir að leggja metnað sinn
í að fá að vita sem mest og
flest. Þau voru þarna öll um-
hverfis málverk af Adrian Mar-
cato, sem hékk yfir opna eld-
stæðinu. Hann var sá eini þarna
sem horfði á hana, hreyfingar-
laus, ofurvaldslegur, en án
máttar, málverk.
Svo kom Roman auga á hana.
Hann setti frá sér glasið og ýtti
við Minnie. Það varð alger
þögn, og þau sem höfðu snúið
í hana baki sneru sér að henni
spyrjandi. Guy stóð upp, en
settist aftur. Laura-Louise sló
höndum fyrir munn sér og tók
að æpa. Helen Wees sagði: —
Farðu og leggðu þig, Rosema-
ry, þú veizt að þú mátt ekki
vera á fótum ennþá.
— Er þetta móðirin? spurði
Japaninn, og þegar Roman
kinkaði kolli hélt hann áfram:
— A, sssssss, og leit áhyggju-
fullur á Rosemary.
— Hún hefur myrt Leu,
sagði herra Fountain og stóð
upp. — Hún hefur myrt hana
Leu mína. Eða hvað? Hvar er
hún? Drapstu hana Leu mína?
Rosemary starði á þau, og á
Guy. Hann var undirleitur og
rauður í framan.
Hún herti takið á hnífsskaft-
inu.
— Já, sagði hún. — Eg drap
41.TBL. VIKAN 21