Vikan - 14.10.1971, Blaðsíða 33

ar Jerúsalem eru söguleg-
ir. Sú borg er örvandi likt
og fíknilyf; sá sem hefur
vanizt henni á erfitl með
að vfirgefa hana aftur.
Enda er Jtrúsalem sú borg
sem engir vilja gefa eftir,
hvorki Gyðingar, Múham-
eðingar eða kristnir.
— En þú hefur engu að
siður gerzt íslenzkur rík-
isborgari.
— Já. Ég kom fyrst til
Islands 1957, vann þá liálft
ár í sælgætisgerðinni
Frevju. Ég hreifst af land-
inu við fyrstu sýn og það
lirífur mig engu síður enn
í dag. Island er eins og
álfasaga, ævintýri. Það ein-
kenni þess sem ef til vill
lirífur mig mest er þessi
viði', opni sjóndeildarhring-
ur, sem kemur til af trjá-
leysinu. Þar er sérstaka
fegurð að finna. Hér má
raunar víða sjá eyðimerk-
urlandslag sem minnir á
Israel, nema hvað hér er
sandurinn svartur, en hvít-
ur þar. Lika er líkt með
])essum löndum að i þeim
háðum má i öllum stéttum
þjóðfélagsins finna fjölda
af vel upplýstu og mennt-
uðu fólki. í Israel er götu-
sóparinn kannski fiðlu-
snillingur eða hókmennta-
fræðingur, þegar hann
kemur heim til sín á kvöld-
in. Þetla stafar af því hve
mikið var af mennta- og
háskólafólki meðal Gyð-
inga; þeir sem lil ísraels
fluttu gátu ekki nærri allir
fengið störf samsvarandi
menntun sinni og þekk-
ingu.
En að einu leyti er stór
munur á ísrael og íslandi.
Island á í engum þrætum
við nágrannaúíki sin um
landamæri eða réttinn til
að vera til; þið lifið ekki
í umsátursástandi með liat-
ursfulla aðila á allar hend-
ur eins og Israelsmenn. Is-
land er kyrrlát, örugg vin
mitt i ískyggilegu róti
heimsins. Ég er báðum
þessum löndum, Islandi og
ísrael, svo nátengd að ég
gel illa gert þar upp á milli.
Ég er íslenzkur ríkisborg-
ari, en ísraelsk engu að
síður. Svo ísraelsk að ég
flutti til Jerúsalem frá
Paris eftir sexdagastríðið.
Þá varð ég í París vör við
andúð á vfirgangsstefnu
sionista, eins og það var
orðað.
Mér finnst verk mín húa
yfir stöðugleika, öryggi,
sem ég hef ekki sjálf, sagði
María Jósefsdóttir enn-
fremur. — Ég skvnja mig
sjálfa ekki sem þroskaða
veru, og aðeins þegar ég
lit á verk mín finnst mér
ég vera eðlileg.
Listakonan minntist lít-
illega á hjónahand þeirra
Úrrós og taldi að innbyrð-
is hjónabönd listafólks
tækjust sjaldan vel. Enn-
fremur ræddi hún þann
vanda, sem húinn væri
listakonu er jafnframt
væri móðir. Listin væri
kröfuhörð, og því viss
liætta fyrir hendi að barn-
ið hefði minna af móður
sinni að segja en æskilegt
væri.
Héðan liggur leið Mariu
til Belgiu, þar sem hennar
híður mjög svo áliugavert
verk. sem vinur hennar í
Brussel hefur falið henni.
— Heima hjá lionum, sagði
Maria. — er salur með
mörgum múrskotum, og á
hverju múrslcoti hefur
hann stillt upp slrútseggi.
Þau vill hann láta mig
skrautmála. dþ.
HAUKAR
Framháld af bls. 19.
Goode“, „Money“, „Memphis“
og „Rakarinn á horninu". Svo
fórum við.
Á eftir hittum við Helga
Steingrímsson, kjaftforan ung-
an mann, sem leikur á gítar í
Haukum. (Hinir eru Engilbert
Jensen, trommuleikari; Sveinn
Guðjónsson, orgelleikari — og
grípur við og við í gítar — og
Gunnlaugur Briem, bassaleik-
ari).
„Við gerum þetta alltaf á
-| 't ®
dralon
FLÍK (FRÍMÍNCJTUM
Heklu peysa
hlý og lipur
AUSTURSTR/ETI
41. TBL. VIKAN 33