Vikan - 14.10.1971, Page 36

— Robert, sagði ég, — ég er
ekki hamingjusöm.
— Ég er nú ekki mjög ham-
ingiusamur heldur.
— Þú hefir þá ekki komizt
yfir skilnaðinn frá henni.
Hann horfði á mig og sagði
svo á mjög hátíðlegri frönsku:
— Ég bið þig að láta af þess-
um leiða vana, að tala um kon-
una mína, Hún hafði nægilegt
hugrekki til að byrja nýtt líf.
— Kallarðu það hugrekki?
Það var allt lagt upp í hend-
urnar á henni. Þú gafst henni
allt, svo það er engin furða þótt
hún hafi getað byrjað nýtt líf,
ég á við, haft hugrekki til þess.
Hann leit á mig með greini-
legri óvild og svaraði kulda-
lega:
— Þú veizt ekki hvað ég á
við. Þér finnst hugrekki í því
falið ,að þjóta til Afríku og
hafa stefnumót á hótelum.
— Þú ert grimmur, Robert.
Þetta er ekki réttlátt.
— Það getur verið, en þegar
maður sér ...
— Er þér Ijóst að þú ert að
verða fjörutíu og eins árs og
ég er aðeins tuttugu og tveggja?
sagði ég og starði á hann.
— Og er þér ljóst að það tek-
ur aðeins fimm mínútur að láta
niður í tösku?
— Já, mér er það vel ljóst.
Hann horfði lengi á mig,
skuggalegur á svip. — Ég get
aldrei fyrirgefið þér að elta mig
til Amsterdam.
— Vertu ekki að hafa áhyggj-
ur af því. Þú hefir alltaf elsk-
að hana.
— Ég er að fara, Candice.
— Ætlarðu til hennar aftur?
— Nei.
— Jæja, hvað sem öðru Hð-
ur, þá var yndislegt í Afríku,
tautaði ég. aðallega við sjálfa
mig, því hann sneri að mér
baki; hann fór til að láta niður
dótið sitt.
Og þar með var franska æv-
intýrinu mínu lokið. En ég
komst ekki svo auðveldlega yf-
ir það. Eins og dapurlegt tóna-
ljóð læddist þetta gegnum hug-
skot mitt, eins og til að storka
mér eða dæma mig, eða hvort-
tveggja. Ég fór fljúgandi, áleið-
is til New York. Það var sært
stolt og horfin ást, sem drógu
upp fyrir mér myndina af því
sem ég hafði gert: Ég hafði far-
ið til Parísar. Ég hafði hitt
mann. Ég hafði elskað þennan
mann í Afríku, Amsterdam og
París. Nú elskaði ég hann ekki
lengur, en ég gat ekki hugsað
um neitt annað...
Og þegar ég kom til New
York, var allt við það sama. í
dag, á morgun... já alltaf var
ég að sjá einhvern mann með
eins augu og hann. Þá þekkti úg
ekki sjálfa mig og ég tautaði: —
Mon Amérique, je ne la recon-
nais plus ... Þegar ég talaði við
sjálfa mig var það alltaf á
frönsku. Ég býst við að það sé
eðlilegt að fólk sem talar við
sjálft sig noti annað tungumál,
ef því er það tamt, en... Nei,
ég hafði lært frönsku vel, búið
með henni og það hafði næstum
gengið frá Ameríkanum í mér.
Mér fannst eins og ég væri í
sorg vegna glataðs þjóðernis. Á
einhvern hátt gat ég ekki sam-
lagazt sjálfri mér. Ég hafði glat-
að æsku minni, fleygt henni
vegna misskilinnar ástar á
Frakklandi. Og það var fertug-
ur maður sem hafði flogið burt
með hana. Og hann hafði flog-
ið burt í bókstaflegri merk-
ingu. Þeir Michael fóru strax
til Vietnam. Ég las það í blöð-
unum í New York og Parísar-
blöðin voru full af því.
En skynsemin gaukaði þ-ví að
mér að ég væri nú ekki svo
gömul og að það sem skeð hefði,
væri á engan hátt banasár. Ro-
bert yrði mér ekki ólæknandi
sjúkdómur. Ég myndi ná mér,
finna sjálfa mig aftur. Ég hafði
ástæður til að ferðast. Ég elska
amerískan munað og þægindi.
Ég gæti snúið mér að fyrra
starfi. Þetta yrði svo sem allt í
lagi. Já. góðir háslar, „Made in
U.S.A.“ er ágætis setning. Og ég
gæti fyllt ísskápinn minn af
allskyns góðgæti... farið í bíla-
bíó. Þetta get ég allt, vegna
þess að ég er Ameríkani og ég
elska ættjörð mína. Ég gæti líka
átt stefnumót við einhvern
notalegan landa minn, frá
Houston eða Memphis, gengið
í hjónaband og eignast hóp af
fallegum börnum, skýrt þau
John eða Elisabeth. Já, þetta er
allt ósköp einfalt. Ég get líka
farið á bak stríðshesti og kynnzt
Ameríku eins og hún er. Ég get
kynnzt Buffalo Bill okkar tíma
í ieigubíl og síðasta Mohikanan-
um í Emoire State Building.
Lee hershöfðingi er alls ekki
dauður, hann er aðeins farinn
til Vietnam — til Saigon.
Já. daginn sem ég kom aftur
frá Evrópu, var ég ákveðinn f
að elska Robert ekki lengur og
ég ætlaði aldrei framar að fara
til Parísar, Afríku eða Amster-
dam ... Næst ætlaði ég að fara
tiT Ítalíu... sjá allar fögru
byggingarnar þar... fara til
Florens og Pisa, þar sem skakki
turninn ber við himinn ... og
ég ætlaði að losna við Robert
úr lífi mínu, láta hann fljóta
burt með mannhafinu í þessum
glæsilegum borgum.
Og ég reikna með að þetta
geti orðið þannig. En ég husga
stöðugt um hann ... þegar ég
stend á svölunum, hátt uppi y'fir
skrúðgarðinu, horfi á fólkið og
snjóinn í New York, þessari
dýrðlegu borg. Þegar ég dansa
við einhvern kjánalegan náunga
hjá Arthur... þegar ég fer í
reiðtúr ... þegar ég borða ...
þegar ég sef ... þegar ég anda ..
En ég ætla að gleyma honum,
og ég ætla að hætta að lesa
frönsku blöðin, hætta að fylgj-
ast með fréttum af honum. Já,
ég er ákveðin í því.
Framhald. í næsta blaSi.
OLOF PALME
Framhald af bls. 17.
— Hún klæðist þægilegum
og smekklegum fatnaði.
Hvað finnst yður um klám-
ölduna?
— Það sem ég hef heyrt
finnst mér fráumnalega leiðin-
legt. Það verður líka að taka
tillit til þeirra sem hafa and-
sytggð á þessu.
Pierre Trudeau, embættis-
bróðir yðar í Kanada, hefur
verið gagnrýndur fyrir að
kvænast tuttugu og tveggja ára
stúlku, en hann er kominn yfir
fimmtugt. Hvað finnst yður um
þennan mikla aidursmun milli
hjóna?
— Aldursmunur milli hjóna
hlýtur að vera einkamál þeirra,
ég get ekki séð að það komi
öðrum við. En aftur á móti er
aldursmunur ekki alltaf bund-
inn við árafjölda. Sumir geta
orðið gamlir, áður en þeir ná
þroska og sumir eru ungir í
anda og hafa óskerta lífsorku,
þótt þeir séu aldnir að árum.
Kennið þér sjálfum yður um
að flokkur yðar hefur tapað
fylgi, samkvæmt skoðanakönn-
un?
—• Að sjálfsögðu bera flokks-
foringjar nokkuð af ábyrgð á
fylgi flokks síns. En fyrir okk-
ur er innihald stefnunnar aðal-
atriðið. Það verða sosial-demo-
kratar sem vinna árið 1973.
Hvað segið þér sjálfur um
framkomu yðar?
— Stjórnmálamaður er ekki
leikari, sem þarf að „koma
fram“. Hann verður að vera
sjálfum sér samkvæmur.
Hvernig komizt þér í sam-
band við fólk?
— Ég held að hreinskilni sé
alger forsenda lýðræðislegra
stjórnmála. Stundum verður
maður vonsvikinn, en það þýð-
ir ekkert að tala um það.
Fáið þér oft bréf og síma-
upphringingar frá almenningi?
— Ég fæ nokkur þúsund bréf
á ári. Það er oft þá frá fólki,
sem vill ræða vandamál þjóð-
arinnar. En í flestum tilfellum
eru þetta bréf um persónuleg
vandamál, frá fólki sem þarf
á hjálp að halda. Við reynum
að leysa vandamál þessa fólks,
rannsökum málin og vísum
þeim til viðkomandi embætt-
ismanna. Ég vil að allir fái
svar. Þessi bréfaskipti hafa oft
leitt til þess að viðkomandi hef-
ur fengið mál sitt upplýst og
hjálp- samkvaémt því.
Fáið þér gjafir og takið þér
á móti þeim?
— Ef við fáum gjafir, sem
er aðeins vináttuvottur, tökum
við að sjálfsögðu á móti þeim.
Finnst yður leiðinlegt ef þér
heyrið að Tage Erlander hafi
verið skemmtilegri og hlýlegri
maður?
— Ég hef sjálfur svo mikið
álit á Tage Erlander og mér
finnst hann svo stórkostlegur
persónuleiki að mér finnst það
ekkert leiðinlegt, þótt saman-
burður á okkur falli ekki mér
í vil.
Gerið þér.kröfu til sjálfs yð-
ar um að vera vingjamlegur
og áhugasamur um málefni
manna?
—• Þetta eru sjálfsagðar kröf-
ur til manns í minni stöðu. Ann-
að mál er að það getur verið
erfitt að koma til móts við þær.
Hvernig duga launin yðar?
— Við erum ekki mikið fyr-
ir munað. Við reynum að not-
færa okkur vélvæðinguna til
heimilisþarfa, eins og títt er,
þegar hjónin vinna bæði úti.
Að sjálfsögðu slíta yngri dreng-
irnir fötum þeirra eldri. Við
kaupum ekkert gegn afborgun-
um. Sem sagt; launin duga og
við getum séð af hluta þeirra
til opinberra málefna, til dæm-
is í flokkssjóðinn.
Hvemig takið þér því ef þér
getið ekki sagt meiningu yðar
opinberlega?
— Það kemur auðvitað fyrir
alla menn að hugsa ýmislegt
sem ekki er hægt að tjá opin-
berlega. En það er ekki þar
með sagt að maður geti haft
ákveðna skoðun á stjórnmálum
go tilhögun þeirra, en látið svo
allt aðrar skoðanir í ljós opin-
berlega. Það er ekki hægt að
vinna gegn eigin sannfæringu
til lengdar.
Hve mikla vasapeninga fá
börn yðar?
36 VIKAN 41.TBL.