Vikan - 14.10.1971, Qupperneq 37

ÞÉR ÞURFIÐ EKKI AÐ KAUPA NÝ TEPPI YFIR ALLT GÖLFIÐ EF.ÞÉR
KAUPIÐ RÝJATEPPI UNDIR SÖFASETTIÐ ÞAR SEM TEPPIN SLITNA FYRST
RÝJATEPPI PRÝÐA OG LlFGA UPP DAGSTOFUNA
PERSIA, SUÐURLANDSBRAUT 6. SÍMI 85822
— Fimm krónur (sænskar) á
viku.
Hvað gerið þér, þegar þér
verðið veikur?
— Sem betur fer hef ég
sjaldan verið veikur fram að
þessu. En þegar það hefur kom-
ið fyrir þá hef ég kallað í
frænda minn, sem er læknir,
eða ég hef farið til trúnaðar-
lséknis ríkisstjórnarinnár.
Hvaða dauðdaga óskið þér
yður?
Þar sem ég hef engan til-
lögurétt um það mál, þá hef
ég aldrei lagt þá spurningu
fyrir mig.
Hvaða hetjum hafið þér mest
dálæti á?
— Það getur verið mjög at-
hyglisvert að kynna sér eigin-
leika manna, afstöðu þeirra til
lífsins og athafnir. Það er hægt
að vera hrifinn af fólki, án
þess að kalla það hetjur. Ég
hef þá skoðun áð raunveruleg-
ar hetjur séu ekki til, aðeins
mismunandi gerðar manneskj-
ur.
Hvað ætlið þér að gera, þeg-
ar þér hættið störfum sem for-
sætisráðherra?
— Fram að þessu hefur iðju-
leysi ekki verið mitt vandamál,
ég hef frekar verið í tímahraki.
Verðið þér fyrir óþægilegum
ágangi blaðamanna?
— Það tilheyrir starfi mínu
og blaðamenn þurfa að sinna
starfi sínu eins og aðrir. En ég
óska þess aðeins að fjölskylda
mín fái að vera sem mest í
friði.
☆
EG VERÐ AÐEINS
AUGNABLIK
Framhald af bls. 12.
að hnén létu undan undir mér,
og ég var að falli kominn.
„Nei, það hef ég ekki gert?“
sagði hún til að svara ein-
hverju, sem hann hafði spurt
hana urh, og leit til mín. Þetta
var dökkhærður kvenmaður, af
þeirri tegund. sem kemur frá
fjarlægum löndum, og hún var
eins há og ég, og sólin var aft-
ur gengin undir, og myrkrið
hafði lagzt yfir að nýju.
„Þetta er ekki Steffie!“ sagði
ég örvæntingarfullur. „Þetta
or önnur stúlka, sem hann nefn-
ir nafni hennar!"
Hessen leit ekki einu sinni
í áttina til mín. Hann lyfti
augabrúnunum og leit á Gil-
man. „Þetta er eina unga kon-
an, sem vinnur fyrir mig.“
„Hve lengi hafið þér starfað
fyKjf hr. Hessen?“ spurði Gil-
man hana.
„Siðan í október í fyrra. Það
er að segja næstum átta mán-
uði.“
„Og þér heitir Stephanie
Riska?“
Hún brosti með umburðar-
lyndi, eins og til að leggja
áherzlu á, hve heimskuleg
spurningin væri. „Já, náttúr-
lega.“ Hún ákvað að ganga
svolítið nær, en fann bersýni-
lega, að það krafðist svolítils
siðferðislegs stuðnings. Hún
hafði tekið með sér litla, svarta
handtösku, þegar hún fór frá
ritvélinni. Hana opnaði hún nú,
þannig að lokið sneri beint að
Gilman og mér, og fór að leita
að einhverju með því að róta
í töskunni. Auðvelt var að lesa
hina tvo stóru, gylltu málm-
bókstafi á lokinu, enda þótt
þeir stæðu á höfði ~— S. R.
Taskan var slitin að sjá, eins
og hún hefði haft hana í lang-
an tíma. Ég gat blátt áfram
fundið, hvernig Gilman starði
ásakandi á mig í huganum og
spurði: „Nú, hvað segið þér
þá?“, þó að augu hans hvíldu
stöðugt á töskunni.
Hún fann það, sem hún var
að leita að, og hún fann meira
en það. Hún fiskaði venjulegt
tyggigúmmístykki í silfurpapp-
ír upp úr töskunni, en um leið
slæddist líka umslag með, sem
hún missti af og datt á gólfið.
Bezt mætti lýsa því þannig, að
hún væri klaufaleg á sérstak-
lega kænan hátt.
Gilman beygði sig ekki und-
ir eins eftir umslaginu, en fingr-
um hans tókst að ná í það, rétt
áður en hún hafði náð því.
„Leyfið þér?“ sagði hann. Ég
las með starandi augum heim-
ilisfangið yfir öxl hans: „Ung-
frú Stephanie Riska, Farragut-
stræti 120.“ Á umslaginu voru
bæði frímerki og póststimpill.
Hann tók innihaldið út og las
í skyndi þessa einu örk af
bréfapappír. Svo skilaði hann
41. TBL. VIKAN 37