Vikan - 14.10.1971, Page 39

því, alvarlegur á svip. Ég gat
aftur fundið hina þöglu ásökun
hans gegn mér.
Hún hafði brotið tyggi-
gúmmíið sundur í miðjunni,
stungið öðrum helmingnum upp
í sig og var farin að pakka hin-
um helmingnum inn í silfur-
pappírinn til að geyma hann
þangað til síðar. Hún kærði sig
sjáanlega ekki um að hafa of
stórt stykki upp í sér í einu.
Gilman rótaði viðutan í öðr-
um vestisvasa sínum, eins og
hann gæti lika hugsað sér að
fá bita. Því tók hún strax eft-
ir. „Má ég ekki bjóða yður
stykki?“ spurði hún.
„Jú, þakka yður fyrir. Ég er
svo þurr í hálsinum." Hann
setti hinn helminginn upp í sig.
„Og þér afhentuð þá ekki neinn
pakka fyrir hr. Hessen í Mar-
tine-stræti 415 núna í kvöld?“
spurði hánn.
„Nei, herra, það gerði ég
ekki. Ég er hrædd um, að ég
viti ekki einu sinni, hvar Mar-
tine-stræti er.“
Þá höfðum við í rauninni
ekki meira að gera þarna. Og
allt í einu stóðum við aftur
fyrir utan — hann og ég —
einir í myrkrinu. Að minnsta
kosti var ég í myrkri. Hið eina,
sem hann sagði, þegar við
gengum aftur til bílsins, var:
„Hvers konar tyggigúmmí var
unnusta yðar vön að nota, pip-
armyntu, lakkrís eða hvað?“
Hvað gat ég gert annað en
segja honum sannleikann?
„Hún notaði alls ekki tyggi-
gúmmí. Henni fannst það vera
slæmur ávani.“
Hann leit bara á mig. Svo
tók hann litla stykkið, sem
hann hafði fengið frá dökk-
hærðu stúlkunni, út úr sér og
tók smábréf sem í var annað
stykki, upp úr vasa sínum og
bar þau saman — með því að
þefa af þeim.
„Þetta stykki hérna skóf ég
neðan af borðplötunni á skrif-
stofunni, og það er sömu teg-
undar og það, sem hún gaf mér
áðan.“ Tutti-frutti. Og það
tyggigúmmí er ekki sérlega al-
gengt. Hún vinnur á þessari
skrifstofu, og hún festir tyggi-
gúmmí sitt undir borðröndinni.
Hún var m'eð bréf, sem var
stílað til hennar sjálfrar, og
bókstafirnir á tösku hennar
voru réttir. Hver er eiginlega
ásetningur yðar, ungi maður?
Eruð þér,að reyna að hefna
yðar á þessum náunga? Eða
hafið þér kannski sjálfur gert
eitthvað við einhverja litla,
ljóshærða stúlku og eruð að
reyna að beina gruninum að
öðrum, áður en við uppgötv-
um neitt?“
Það var eins og heilt tonn af
múrsteinum hryndi niður yfir
mig. Ég tók um höfuðið með
báðum höndum til að halda
því saman, riðaði fram og aft-
ur og sagði: „Guð minn góð-
ur!“
Hann greip í flibbann minn
að aftan og kippti svo kröft-
uglega í, að það var furða, að
ég skyldi ekki hálsbrotna.
„Annað eins og þetta getur
ekki gerzt,“ stundi ég upp.
„Það er ómögulegt. Einmitt
þegar ég er með stúlkunni
minni, hverfur hún sporlaust,
og enginn vill trúa mér.“
„Þér hafið í allt kvöld ekki
getað fundið einn einasta mann,
sem hefur svo mikið sem séð
hina „ljóshærðu unnustu" yð-
ar í svip,“ sagði hann með eit-
ilharðri röddu. „Ekki einn ein-
asta mann. Er yður orðið það
ljóst?“
„Hvaðan hefði ég þá átt að
fá nafnið? Og heimilisfangið?“
Hann starði á mig, þegar ég
hafði sagt þetta. „Þér skuluð
fá eitt tækifæri í viðbót. Við
skulum láta heimili hennar
skera úr um þetta.“ Hann laut
áfram og sagði „Farragut 120“
við bílstjórann. Eftir það sat
hann og gaf mér gætur, ^ins
og hann byggist við, að ég
mundi falla sáman og játa, að
þetta væri allt saman rudda-
legt spaug, eða að ég hefði
'sjálfur gert eitthvað við stúlku-
barnið, hver sem hún annars
var.
Allt í einu sagði hann:
„Gleymdu ekki, að þessi stúlka
heima hjá honum hafði bréf,
sem var aðeins þriggja daga
gamalt og var stílað til hennar
með því heimilisfangi, sem við
erum nú á leið til. Svo að ef'
þér hafið enn löngun til að
leika yður að . . .“
„Ég hef fylgt henni þangað
heim.“
41.TBL. VIKAN 39