Vikan - 14.10.1971, Page 40

„Á hún foreldra?"
„Nei. Það er klúbbíbúð. Hún
kom hingað frá Harrisburg. En
húsmóðirin hlýtur — Hann
—Svo þagnaði ég skyndilega
og sagði „Æ“ og lét höfuðið
falla máttlaust aftur á bak á
sætisbakið. Mér hafði einmitt
dottið í hug, að það væri hann,
sem hefði útvegað henni her-
bergið.
Gilman var miskunnarlaus
og tók eftir öllu. „Óskið þér
enn eftir að aka þangað — eða
eigum við að breyta um og
fara strax til aðalstöðvanna?
Því að því harðari sem þér
reynið að vera gagnvart mér,
þéim mun harðari verður með-
ferð mín á yður, ungi maður.“
Hann steytti hnefana, og augu
hans voru ísköld.
Nú var um nauðvörn að
ræða. Við mundum komast á
staðinn eftir fáar mínútur.
„Heyrið þér. Þér verðið að
hlusta á mig. Hún fór með mig
heim til sín eitt kvöld, aðeins
augnablik, til áð lána mér tíma-
rit, sem hún hafði í herbergi
sínu. Þér verðið í guðanna bæn-
um að hlusta vel á núna! Und-
ir spegilinn á snyrtiborðinu
hefur hún stungið steinprent-
aðri mynd af jómfrú Maríu. Á
ofninum hangir tuskubrúða,
sem ég fékk í verðlaun handa
henni á Coney-eyjunni.“ Eg
rykkti flibbanum mínum upp
og reyndi af öllum mætti að
einbeita mér. „Á lítilli vegg-
hillu lætur hún standa gastæki,
og frá gaspípunni og til raf-
magnsmælisins hefur hún
strengt snúru, þar sem hún er
vön að hafa sokka hangandi
til þerris. Hlustið þér á það,
sem ég segi? Viljið þér muna
eftir þessum atriðum? Getið
þér ekki skilið, að það eru atr-
iði, sem ég mundi ekki geta
skáldað upp? Skiljið þér ekki,
að hún er raunverulega til?“
„Þér eruð næstum búinn að
sannfæra mig,“ sagði hann í
hálfum hljóðum. En allundar-
legt var, að leynilögreglumað-
ur skyldi segja þetta. Og svo
vorum við komnir á staðinn.
Við stigum út og gengum inn.
„Ef þér nú bara segið svo
mikið sem eitt einasta orð
þarna inni,“ sagði hann með
samanbitnar tennur, „mun ég
gefa yður svo vel á hann, að
þér munið geta spýtt án þess
að opna munninn.“ Hann náði
í húsmóðurina. Ég hafði ekki
séð hana áður. ,.Býr hérna hjá
yður ung stúlka, sem heitir
Stephanie Riska?“
„Já ,á fimmtu hæð götu-
rnegin." Það var rétt.
„Hve lengi hefur hún búið
hér?“
„Riska?“ Hún kleip sig laust
. í aðra kinnina. „Hún hefur bú-
ið hér í hálft ár.“ Það var líka
rétt.
„Ég vil gjarnan fá að vita,
hvernig hún lítur út.“ Hann
þreif fast í handlegginn á mér
til að minna mig alvarlega á.
„Hún er dökkhærð og hefur
alldökkan hörundslit. Og hún
er álíka há og ungi maðurinn,
sem þér eruð með. Rödd henn-.
ar er ofurlítið hás.“
„É'g óska eftir að sjá her-
bergi hennar. Þetta er lögregl-
an.“ Hann varð næstum að
draga mig upp allar tröppurn-
ar.
Hann ýtti upp hurð og
kveikti ljósið. Ég rankaði nægi-
lega við mér til þess, að ég gat
opnað augun. Engin mynd var
á speglinum. Engin tuskubrúða
á ofninum. Ekkert gastæki, en
bókaröð á vegghillunni. Engin
strengd snúra. Ekkert.
„Hefur alltaf verið svona um-
horfs hér?“ spurði Gilman.
„Já, alveg síðan hún flutti
inn. Hún er mjög hreinlegur
og reglusamur leigjandi. Það
er aðeins eitt, sem ég get lát-
ið mér þykja miður — já,
þarna er það aftur.“ Hún gekk
að þvottaskálinni og tók af
henni litla. gráa klessu, sem
hafði verið fest neðan á skál-
ina. En um leið brosti hún með
umburðarlyndi, eins og til að
gefa til kynna, að ein einasta
lítil ávirðing eins og þessi væri
afsakanleg.
Gilman tók klessuna frá
henni á pappírsmiða og þefaði
af henni.
„Tutti-frutti,“ sagði hann.
„Gætið þess að halda í vin
yðar!“ sagði hún skelfd.
Hann tók fast í mig, svo að
ég valt að honum í stað þess
að falla á gólfið. „Látum hann
bara velta um,“ sagði hann við
hana. „Það er ekkert í saman-
burði við það, sem bíður hans
eftir fimm eða tíu mínútur."
Og við lögðum af stað niður
stigann — ég fyrir mitt leyti
riðandi á fótunum.
„Hvað hefur hann gert? Myrt
hana?“ spurði hún forvitin á
leiðinni niður.
„Nei, ekki haiia, en ég hef
lævísan grun um, að hann hafi
myrt einhvern — og hafi bara
álpazt til að gefa upp skakkt
nafn.“
„Tch-tch-tch, hann litur ann-
ars alls ekki út eins og —“
hélt hún áfram.
Eg sá kvistóttan göngustaf
einhvers gigtarveiks leigjanda
• 40 VIKAN 41. TBL.