Vikan - 22.02.1973, Blaðsíða 11

FRED MUSTARD STEWART
FRAMHALDSSAGA — 10. HLUTI
Bláklæddi ley hilögreglu-
maöurinn hafði fylgt Arnold og
Ann upp stigann, undrandi yfir
þvi aö vinnuveitandi hans eyddi
svo miklum tíma meö konunni,
sem hann átti aö fylgjast meö. En
þegar þau hurfu inn I Ibúö
Arnolds, gekk ljós upp fyrir
honum, hann hallaöi sér upp aö
veggnum, kveikti i sigarettu og
andaöi rólega.
Þegar inn i ibúöina var komiö,
fór Arnold strax aö bjástra viö aö
ná tappa úr kampavinsflösku,
sem hann haföi haft með sér upp.
— Þaö er ekki laust viö að ég sé að
veröa svolitiö kenndur sagöi
hann. — Það er liklega vegna þess
að ég hefi ekki bragöað vin svo
lengi.
— Þér hafiö bara gott af þvi,
sagöi Ann og skimaöi i kringum
sig, gáöi gegnum opnar dyrnar
inn i svefnherbergið.
Arnold hellti i tvö glös. — Svo
þér haldið aö viö gætum komið
okkur vel saman?
Hún tók af sér grimuna og lagöi
hana frá sér. — Hvað haldiö þér
sjálfur?
Arnold gekk til hennar meb
glösin. — Þetta eru nú algerar
breytingar, þegar maöur hugsar
um þaö sem þér sögöuö i morgun.
— Maöur veröur nú aö vera
sveigjanlegur, til að komast
áfram i llfinu.
— En ekki svo svegjanlegur. Ég
treysti yöur ekki rétt vel. Hann
rétti henni annab glasiö og saup
sjálfur drjúgt úr sinu glasi.
— Ég skil þaö vel, — þér
treystiö mér ekki ennþá. En
vandamál yðar ætti að vera
auöveltaöleysa.Ogmin lika. Þér
hafiö hug á aö ná i hlutabréf
Michaels. Þaö hefi ég lika. Hvaö
segiö þér um að viö tvö sláum
saman reitum okkar, þá fengjum
viö bæöi vilja okkar framgengt,
eöa hvað finnst yður?
Hann setti frá sér glasið og
þurrkaöi sér i lófunum á
buxunum. Þaö var greinilegt aö
hann var mjög taugaóstyrkur,
eins og smástrákur á sinu fyrsta
stefnumóti.
— Þér þurfið ekki aö vera neitt
órólegur, hvislaöi hún.
— Þaö eru fimmtán ár siöan.
— Þvl betra veröur þaö, sagöi
Ann og lagöi höndina á öxl hans.
Hann titraði. Svo tók hann hana i
faðm sér og þrýsti henni áö sér og
kyssti hana svo. — Guö minn
góöur, hvislaði hann. — ó,
guð ....... .
— Við skulum koma inn i svefn-
herbergið, sagði hún lágt.
Hann tók hönd hennar og dró
hana með sér aö svefnfterbergis-
dyrunum.
— Guði sé lof fyrir Mentas,
sagöi hann og hló hásum hlátri,
fálmaði eftir rofanum fyrir innan
dyrnar. Hún heyrði skellinn,
þegar hann datt á gólfið.
Hugh kveikti ljósið og stakk
hamrinum i vasann. Martin
horföi á fööur sinn, meðvitundar-
lausan á gólfinu. — Góða nótt,
ljúfi prins, sagöi hann, — Megi
gammar syngja viö hvilu þina.
Fljótt og meö ákveðnum hand-
tökum klæddu þeir Arnold Hirsch
úr öllu nema nærfötunum, bundu
hann á höndum og fótum og lögöu
hann I svefnhylkið, eftir ab
Martin hafði hirt af honum hár-
kolluna og falska kjálkaskeggið.
— Vitiö þiö hvernig á að setja
þetta tæki I gang? spuröi Hugh.
— Þaö veit ég, sagöi Ann og
gekk til þeirra. — Maður snýr
þessum hnappi op «ctur lokiö á.
Þá lækkar hitinn en súrefnið
eykst og hann seíur \ æn pangaö
til i fyrramáliö.
Martin gekk aö speglinum og
fór aö hagræöa hárkollunni á
höföi sér.
— Hvernig fer þetta?
— Þaö er vonandi aö þú likist
greifanum af Monte Christo.
Yvette, hvernig gengur þér?
Yvette, sem haföi farið úr ei-
kennisbúningnum og hjálpað Ann
úr kjólnum og tróö nú sjálfri sér I
hann. — Þetta kemur, en ég er
vist heldur þreknari.
— Faröu nú og klæddu þig i
svart pils og peysu, ég hjálpa
Yvette á meðan, sagöi Hugh. —
Þú getur fariö gegnum herbergi
Martins.
Vöröurinn fyrir utan dyr
Arnolds dottaði i stólnum, þegar
dyrnar að herbergi Arnolds
opnuöust og greifinn af Monte
Christo kom út meö Marie
Antoinetta viö arminn. Bæöi
höföu þau grimurnar fyrir
andlitinu. Greifinn kinkaöi kolli
til varðarins og leiddi fylgdar-
konu sina að stigapailinum.
Vöröurinn elti þau, svolitið
undrandi yfir þvl hve fljót þau
hefbu veriö, þetta var ekki nema
hálftimi. Honum fannst þetta
frekar þunnur þrettándi.
Martin átti erfitt með að leyna
ánægju sinni yfir þvi hve vel tókst
aö blekkja vörðinn og það hlaut
aö veröa auövelt aö leynast. þar
sem hann, sem var launaður til aö
hafa gátá þeim, féll svona flatur i
gildruna. Þegar hann hugsaði til
fööur sins, sem lá þarna i frysti-
kistunni, og hve öskuvondur hann
yrði, þegar hann vaknaði og
kæmist aö því aö þau hefðu
sloppið, þá varð hann aö bita
saman tönnum, til að fara ékki að
skellihlægja.
Þau komust niður I forsalinn og
svo var aðeins að mjaka sér i
rólegheitum út á veröndina og
niöur i trjágarðinn, eins og hitt
fólkið. Allt gekk aö óskum. Sally
haföi lánaö kveikjulykilinn aö
hraöbátnum og skiliö dyrnar aö
bátaskýlinu eftir opnar. Ann hafði
llka hringt i Stahling, sem lofaöi
aö biba þeirra meö bilinn og aka
þeim til Genf klukkan tvö. Siöan
blasti framtlðin viö honum. Hann
átti eftir nægilegt fé til að geta
lifaö ódýrt I nokkra mánuði.
Hann leit á klukkuna — rétt
hálfellefu. Nú hlutu Hugh og Ann
aö vera kómin aö bátaskýlinu.
Þau höfðu klifrað út um gluggann
meö hjálp stigans, sem Hugh
haföi aftur tekið traustataki i
bllskúrnum. Ef allt gengi að
óskum, þá átti þau aö aö 'geta
veriö i Genf klukkan tvö.
Þau voru næstum komin aö
dyrunum aö veröndinn. þegar
laföi Kitty kom æöandi i áttina til
þeirra. Hann reyndi aö leyna sér
bak viö annað fólk, en hún kom
strax auga á hann.
— Hjálpið mér að finna
Mentius, hvislaði hún.
Martin staröi á hana, hann
þoröi ekki að tala. En þrátt fyrir
óttann, sá hann aö eitthvaö var aö
henni. Hún leit út fyrir aö vera
jafn óttasleginn og hann sjálfur.
— Stattu ekki þarna eins og
bjálfi, sagöi hún. — Hjálpaðu mér
aö finna hann. Michael er úti á
veröndinni og gengur um eins og
svefngengill. Hann hefur misst
minnið.
Hvorki Martin né Yvette þoröu
aö hreyfa sig úr staö.
— Skiljið þiö ekki hvað ég er að
segja? Hún þreif hönd hans og dró
hann með sér. — Ef Michaél hefir
tapaö minninu, þá getur þaö hent
okkur lika. Viö verðum að finna
Mentius. Leitiö þiö að Isabellu og
Kolumbus.
Þaö var ekkert ánnaö aö gera
en að fylgja henni eftir.
Ann og Hugh biðu óþolinmóð i
dyrum bátaskýlisins. Þau voru
búin aö biöa i rúmar tiu mínútur.
— Þvl i fjandanum kemur hann
ekki? sagöi Hugh.
— Heldurðu aö vöröurinn hafi
ónáöaö hann?
Hugh svaraði ekki. Þau biðu i
nokkrarminúturennen þá tautaði
Hugh: — ef hann kemur ekki áöur
en klukkuna vantar tiu mlnútur i,
þá förum viö.
— En það r getum viö
ekki......Hún hætti i miðri
setningu, en svo sagði hún: —
Sjáðu Hugh, sjáöu.
Fjórir menn komu hlaupandi
eftir veröndinni. Þeir voru ekki I
grlmubúningum, svo það hlaut að
vera að .....
— 1 bátinn, fljót nú. Hann ýtti
henni inn I bátaskýliö og stjakaði
bátnum frá, um leiö og hún stökk
út I og andartaki slðar ræsti hann
vélina, sneri bátnum við og á
næsta andartaki brunabi báturinn
af stab og þaö freyddi um stefnið.
Einhver haföi kveikt á ljós-
kösturum á þaki hallarinnar og i
skini þeirra sá Ann veröina fjóra.
horfa á eftir þeim, snúa viö og
ganga upp ab höllinni. A
veröndinni og i trjágarðinum
voru hópar fólks, sem uröu vitni
að þessu, en skildu aö Sjálfsögöu
ekki hvaö bjó undir þessum
látum.
Þaö var stórkostleg sjón aö sjá
upplýsta höllina, en dásamleg
tilfinning aö snúa baki viö þessu
öllu og-vonandi átti hún ekki eftir
aö llta þennan stað augum aftur.
Þau komu að litlu bryggjuhni I
þorpinu hinum megin viö vatnið
eftir tuttugu mlnútur og þar beið
Stahling vib fólksvagninn sinn.
Þau flýttu sér upp i hann. Hvaö
er eiginlega um að vera?
Framhald á bls.‘44.
8. TBL. VIKAN 1 1