Vikan - 22.02.1973, Blaðsíða 45

öll fjögur inn I dagstofuna ög
hlustuöu á þrumurnar og heyröu
hvernig rigningin buldi á þakinu.
Ann óskaöi þess innilega aö
Kurt Otterlie þreyttist og færi aö
halla sér. Hann var skuggalegur
náungi, þaö var eitthvaö
ruddalegt viö hann, sem geröi
hana órólega, þótt hann segöi
varla nokkurö orö. Hann brá sér
fram í eldhús og þegar hann kom
inn aftur var hann óeölilega æstur
og æddi fram og aftur um gólfiö.
Þaö var greinilegt aö hann haföi
tekiö einhver eiturlyf.
Stahling var Hka mjög fá-
málugur og sýnilega tauga-
óstyrkur. Hann haföi ekki augun
af Kurt og þegar Kurt fér aftur
fram i eldhús, elti hann.
— Kurt er ekki skemmtileg
manngerö, sagöi Ann lágt.
— Nei, þaö er eitthvaö sjúklegt
viö hann. Ég held hann gangi
fyrir heróini.
Þegar þeir komu inn aftur, var
greinilegt aö Stahling var ennþá
meira órótt. Hann gekk aö
glugganum og gægöist út, en
haföi samt ekki augun af Kurt,
sem hallaöi sér upp aö vegg og
horföi skuggalega i kringum sig.
Þegar klukkan var korter
gengin i fimm, stytti þaö mikið
upp aö þau ákváöi aö leggja af
staö, en vegurinn var svo blautur
og fullur af holum, aö þau voru
rúma tvo klukkutima á leiöinni
kringum vatniö.heim aö höllinni.
Það var ennþá ljós i hverjum
glugga, en bilarnir voru farnir og
allt virtist hljótt.
Þegar Ann og Hugh stigu út úr
bflnum sagöi Stahling aö þeir
Kurt myndu biöa i bilnum, ef þau
kynnu að þurfa á hjálp að halda.
—Takk, en þiö þurfiö þess elfki.
— ÍSg kann ekki viö aö skilja
ykkur svona eftir, svo viö biðum.
Sally Mentius kom á móti þeim
I forsalnum. Hún haföi haft fata-
skipti og leit út fyrir aö vera aö
lotum komin.
— Eru þeir búnir aö kryfja
hann? spuröi Ann.
Sally hristi höfuöiö. — En þess
verður ekki langt aö biöa. Viö
létum Arnold Hirsch liggja
kyrran. Og svo sendum viö þessa
árans lögreglumenn burt. Svo
uröum viö að losna við gestina og
þaö var erfitt, þar sem flestir
voru mjög drukknir . . . .
Drottinn minn, þvilik nótt. Laföi
Kitty drakk sig mjög fulla, hún er
nú inni i Venusarsalnum meö
Martin.
Hún tók Ann í arminn og þær
gengu inn i Venusarsalinn.
Aökomuþjónarnir höföu hreinsaö
og lagfært, áöur en þeir fóru, svo
þaö sáust engin merki um hófiö
mikla. Laföi Kitty stóö viö
arininn, meö glas i hendi. Hún var
ennþá i grimubúningnum, en
andlitiö var bólgiö af gráti og
áfengisdrykkju.
’— Jæja, þarna eruð þér, — litli
fuglinn okkar ætlaöi aö flýja úr
gullna búrinu, — þú ert þá þarna
lika Hugh. Velkomin hingaö i
grafhýsiö.
Ann svaraöi ekki. Hún fór til
Martins, sem sat þungbrýnn i
einum sófanum og hann var
ennþá i Monte Christogervi fööur
sins. — Þetta misheppnaðist,
sagöi hann.
— Já, þvi er ekki að neita, sagði
Ann og settist hjá honum.
— En átakanlegt, sagöi lafði
Kitty. — En það hrærir auðvitað
ekki ekkjuna að maðurinn hennar
er látinn. Að hún hefir drepið
hann.
— Aö ég hafi drepið hann, hvaö
eigið þér viö? spuröi Ann.
— Hver var þaö önnur, sem
fékk Mentius til aö hætta að fram-
leiöa RNA? Hefi ég lika misst
minnið, eöa var það ekki Ann
litla, sem upphóf rödd sina, eins
og Móses á fjallinu forðum og
öskraöi: Þú skalt ekki deyöa dauö
fóstur.
— Hættu þessu Kitty, sagöi
Hugh hvasst, en svo var þaö
Mentius, sem kom inn og truflaði
þessar ýfingar. Hann kom inn i
salinn i fylgd meö Zimmermann,
sem var sú eina af starfsfólkinu,
sem ekki haföi fariö burt um
helgina. Þau voru bæöi I lækna-
sloppum og Mentius leit út fyrir
aö vera mjög þreyttur. Hann
gekk til Ann og sagöi: — Ég er
alveg i öngum minum yfir láti
mannsins yöar. Fram aö þessu
hefi ég aöeins misst tvo sjúklinga,
en þeir höföu enga lifsmöguleika,
en hvaö manninrí yðar snerti, þá
hlýt ég aö taka á mig . alla
ábyrgöina.
. \
— Þetta er hugnæm ræöa,
læknir, sagöí laföi Kitty. — Ef þér
haldið svona áfram, þá veröur
mér flökurt. Viö viljum vita
orsökina fyrir dauöa harís. Var.
þaö vegna Mentas?
— Já, óbeinlinis, sagöi doktor
Mentius. Viö rannsökuðum hluta
af heila hans. Þaö hefir greinilega
oröiö eitthvert brottfall af RNA úr
heilafrumunum.
— Eins og hjá hvitu rottunum?
spuröi Ann.
— Já, en miklu verra. Ég var
alveg óviöbúinn svona skyndi-
legri breytingu. Viö gáfum
honum allt RNA, sem eftir var, en
þaö dugöi ekki, enda lika of seint.
— En hvernig gat minnisleysið
oröiö honum að bana?
Framhald í nœsta blaði.
SKUGGAGIL
Framhald. af bls. 15.
aö minnsta kosti um á'éinan nú.
Riddarinn kippti i taúmana og
hvatti hestinn áfram, .til þess aö
ljúka v,iö þessa morðtilraun sína.
Raðhornsófi
með mjúkum púðum.
Fjölbreytt úrval af áklæði.
Búlstrarinn
Hverfisgötu 74 - Simi 15102
En lifslöngunin var ofsterk hjá
mér. Ég reyndi aö komast inn I
runnana. Ég vissi, aö mér hafði
sem snöggvast mistekizt eftir aö
ég fór að hlaupa, þvi aö annað-
hvort þreytan eða hræöslan ullu
þvi, aö ég datt kylliflöt, svo hart,
aö ég náði ekki andanum og
þarna lá ég i ósjálfbjarga örvæn-
ingu og beiö hræöilegs dauöa, of
ringluö til þess aö hugsa frekar
um, hver væri aö reyna aö myröa
mig, og of frá mér til þess aö kæra
mig neitt um þaö. Mér fannst ég
heyra nafnið mitt kallaö, en ég
haföi engan mátt i mér til að kalla
á móti. Hófarnir skullu enn á
jörðinni, reiöubúnir til aö troða
mig undir og svo varö allt dimmt'
- Jane, Jane, segðu eitthvað.
Elsku fallega Jane min.
Ég heyröi nafniö mitt hvislaö
lágt en þó meö áhyggjutón og ég
vissi, aö mér var óhætt, enda þótt
hræöslan væri svo rik i mér enn,
aö þegar ég opnaöi augun, bjóst
ég viö aö sjá hestinn gnæfa uppi
yfir mér. Ég skalf og armurinn,
sem hélt utan um mig, herti takið.
- Þetta er allt I lagi , Jane.
Vertu ekki hrædd. Þetta morö-
hyski er fariö.
Þetta var Mike. Elsku,
blessaöur indæli Mike og enda
þótt ég lægi enn á jöröinni, þá hélt
hann utan um mig og var aö núa á
mér andlitið til þess aö koma
blóörásinni i lag.
Ég leit á hann. - Sástu þau?
sagöi ég veiklulega.
Hann kinkaöi kolli. - Sem betur
fór heyröi ég þig hrópa og kalla á
hjálp. Ég trúöi ekki minum eigin
augum þegar ég sá þig standa
þarna, svo máttlausa af hræöslu,
aö þú gazt þig hvergi hreyft,
meðan þessi morðingi keyröi
hestinn áfram til þess aö riöa þig
um koll.
Frarúháld í nœsta blaði.
HLJOMPLÖTUR
C& \<3>
KASSETTUR
C Ort
U

í*:
jódíœrahús Reyhjauihur
Laugauegi 96 simi: I 36 56

\3Í*-
SENDIÐ
ÓSKAUSTA
8. TBL. VIKAN 45