Vikan - 03.05.1973, Side 36

cimnciixn
cimnciÐin
cimREiom
cimRcinin
EimREiÐin
Meðal annars efnis:
Kjölfesta frjálshyggjunnar er trúin á manninn, viðtal við Jónas Haralz, bankastjóra
Skáld I Bessatungu,
grein eftir Hannes Pétursson, skáld
Hver er sinnar gæfu smiður, grein eftir Þorstein Pálsson
Höfundur Kondunær og sofðu og The Mersey Sound
eftir Hrafn Gunnlaugsson
Loftungur fjölmiðlanna, úrdráttur úr erindi eftir Indriða G. Þorsteinsson
Draumurinn um SHALOM
eftir séra Gunnar Kristjánsson, Vallanesi
Um uppbótarþingsæti eftir Helga Skúla Kjartansson
Vandi islenzkra fjölmiðla eftir Björn Bjarnason
Hægagangur á hraðaöld
eftir Hörð Einarsson. hrl.
Fjórir Þjóðverjar eftir Jónas Kristjánsson, ritstjóra
HILNIR MF
mibans, reif hann siöan i tvennt
eftir gatalinunni og stakk öörum
miöanum niöur i skúffu, en rétti
hinn yfir borðift. Svo tók hann
veski upp úr vasa sinu, og upp úr
þvi fimm tiu dala seöla. — Vextir
eru 3% á mánufti, sagfti hann.
— Allt I lagi. Og þakka yftur
fyrir. Þér gætift þess vel? er þaft
ekki?
Mafturinn kinkafti kolli en sagfti
ekkert.
— A ég ekki aft setja hana niftur
i öskjuna fyrir yftur?
— Nei, sagfti mafturinn.
Frú Bixby sneri sér vift og gekk
út úr búöinni og aft bflnum, sem
beift hennar á götunni. TIu
mlnútum seinna var hún komin
heim.
— Elskan min, sagfti hún um
leift og hún laut niftur og kyssti
manninn sinn. — Hefurftu ekki
saknaft min?
Cyril Bixby lagfti frá sér kvöld-
blaftift og leit á armbandsúrift sitt.
— Klukkan er tólf minútur
yfir sex. Þú ert heldur i seinna
lagi á ferftinni.
— Ég veit. Þaö eru þessar
hræftilegu lestir. Maude frænka
biftur aft heilsa þér eins og venju-
lega. Mig langar óskaplega i eitt-
hvaft aft drekka — langar þig ekki
lika?
Mafturinn braut vandlega
saman blaftift og lagfti þaö á stól-
brlkina. Svo stóö hann upp og
gekk aft hlaftborftinu. Konan hans
stóft kyrr á miftju gólfi og tók af
sér hanzkana, horffti gaum-
gæfilega á hann og velti þvi fyrir
sér, hve lengi hún ætti aft blfta.
Nú sneri hann baki I hana og
hallafti sér fram til aö mæla i
glasift. Hann hélt mæliglasinu
fast upp aö auganu, rétt eins og
hann væri aft klkja upp i sjúkling.
Skritift var þaft, hvaö henni
sýndist hann alítaf litill i saman-
burfti vift ofúrstann. Ofurstinn var
stór og kraftalegur, og þegar
nærri honum var komift, þefjafti
hann alltaf af piparrót. Þessi
maftur var litill, snotur og magur,
og þefjafti eiginlega ekki af neinu
nema kannski piparmintu-
dropum, sem hann saug aft sér til
þess aft eyfta andremmunni,
vegna sjúklinganna.
— Viltu sjá, hvaft ég er búinn aft
kaupa mér til þess aft mæla ver-
mútinn? sagfti hann og hélt á lofti
glerbikar. — Meft þessu get ég
mælt meft milligrams nákvæmni.
— En sniftugt, elskan min.
Ég verft aft fá hann til aft klæfta
sig öftruvisi, hugsafti hún meft sér.
Þessi föt hans eru beinlinis
hlægileg. Sú var tiftin, aft henni
fundust þau dásamleg, þessir
jakkar frá Edwardstimanum
meö stórum hornum og sex
hnöppum aft framan, en nú fannst
henni þau afkáraleg. Og eins
þessar þvengmjóu buxna-
skálmar. Maftur þurfti aö hafa
alveg sérstakt andlit til þess aft
geta veriö i svona fötum, en þaö
hafftiCyril beinlinis ekki. Andlitift
á honum var magurt, nefift þunnt
og hakan dálitift framstæft og
þegar andlitift skagafti upp úr
þessum úreltu fötum, liktist hann
mest skripamynd af Sam Weller.
En liklega þóttist hann likjast
mest glæsimenninu Beau
Brummel. Þaft var ekki nema
satt, aö á stofunni var hann alltaf
meft hvita sloppinn fráhnepptan,
til þess aft sjúklingarnir gætu séft
búninginn, sem undir var, og lik-
lega var þetta gert til þess
aft sýnast einhver heljar karl. En
frú Bixby vissi nú betur.
Þessi útgangur'á honum var
ekkert annaft en blekking. Þaft
minnti hana mest á gamlan pá-
fugl, sem reigsar um og er búinn
aft missa helminginn af
fjöftrunum.
— Þakka þér fyrir, elskan,
sagfti hún og tók vift glasinu og
settist á sófann meö töskuna sina
I höndunum. — Og hvaft
dundaftirftu þér svo I gærkvöldi?
— Ég var I stofunni og steypti
nokkra góma. Og svó færfti ég
reikningana mina, sem voru
orftnir aftur úr.
— Mér finnst nú timi til kominn,
Cyril, aft þú látir aöra gera þessi
skítverk fyrir þig. Þú ert alltof
góftur I þessháttar. Hversvegna
seturftu ekki gómana i einhvern
tannsmift?
— Ég vil nú heldur steypa þá
sjálfur. Ég er hreykinn af góm-
unum mínum.
— Þaft veit ég, elskan, og eins
hitt, aö þeir eru aiveg ágætir.
Beztu gómar I heimi. En ég vil
bara ekki, aft þú gangir alveg
fram af þér. Og hversvegna getur
ekki þessi Pulteney-kvenmaftur
gengift frá reikningunum? Þaft er
hvort sem er hennar verk.
— Hún gerir þaft. En ég verö
bara aft endurskoöa verö-
lagninguna sjálfur. Hún veit ekki,
hverjir eru ríkir og hverjir ekki.
— Þetta er ágætur Martini,
sagöi frú Bixby og setti glasift á
borftiö hjá sér. — Alveg fyrirtak.
Hún opnafti töskuna og tók upp
vasaklút til þess aft snýta sér. —
Viltu sjá! sagfti hún þegar hún
kom auga á miftann. — Alveg
gleymdi ég aft sýna þér þetta! Ég
fann þaö rétt áöan á sætinu I
bflnum. Þaft er númer á þvi og ég
hélt kannski, aft þaft væri
happdrættismifti, svo aft ég
fleygfti þvi ekki.
Hún rétti stlfa brúna pappirs-
miftann aft manni sinum, en hann
athugafti hann vandlega frá öllum
hliftum, rétt eins og hann væri
einhver vafasöm tönn.
— Veiztu, hvaft þettá er? sagöi
hann dræmt.
— Nei, þaft veit ég ekki, elskan.
— Þaft er seftill frá veftlánara.
Hér er heimilisfangift . . . .
einhvers-staftar i Sjöttutröö.
— Mikift er ég vonsvikin! Ég
var aö vona, aö þetta væri miöi I
Irska happdrættinu.
— Þaft er engin ástæfta til von-
brigfta, sagfti Cyril Bixby. Meira
aft segja gæti veriö dálltiö gaman
aft þessu.
Hversvegna þaft?
Hann tók aft útskýra fyrir henni
eftli veölánamiöa, og benti henni
á, aft hver sem heffti einn slikan i
höndunum, gæti heimtaft hlutinn
afhentan. Hún hlustaöi meft þolin-
mæöi þangaft til hann haffti lokiö
lestrinum.
— Þú heldur, aft þaft sé ó-
maksins vert aft leysa hann út?
— Þaft er aft minnsta kosti ó-
maksins vert aft athuga, hvaft
þetta er. Þú sérö, aft hér stendur
36 VIKAN 18. TBL.