Vikan - 19.07.1973, Blaðsíða 13

„Nei,” andmælti hún. „Þú
hefur heldur ekki tituprjón til
þess aB festaJ)að meö.”
„Rósarþyrnir næpir,” sagði ég.
„Nei,” sagöi hún enn. „Það
væri svo grimmdarlegt, en rnig
langar til þess aö sjá þig veiöa sil-
ung. Fyrst langar mig samt aö fá
mér aö drekka.”
Viö lögöumst hlið viö hliö á
bakkann, dýfðum munnunum
ofan i vatniö og drukkum. Viö
hlógum um leiö og viö þurrkuöum
okkur um minninn á handar-
bakinu.
Viö gengum eftir árbakkanum.
Silkimjúkt grasiö straukst um
fætur okkar, tistiö I i engi-
sprettunum heyröist i fjarska.
Gaukurinn gall við.
„Finnst þér hann ekki
skemmtilegur,” sagði ég og
hægöi á göngunni.
„Má ég þá heldur biðja um
þröst eða sólskrikju,” sagöi
hún.,,Gaukurinn er grimmur,
hann lætur aöra fugla annast ung-
ana sina.”
Ég haföi aldrei látiö mér detta i
hug að amast við gauknum af
þessum sökum. Mér fannst þetta
skarplega ályktað af Myfanwy,
en sagði ekkert.
Ain var vatnslitil eftii: þurrk
undanfainna daga og stööugt sól-
skin alla vikuna.
Þar sem áin byrjaði aö dýpka,
sáum við litinn silung skjótast I
var undir bakkann.
Ef ég færi að veiða silung, yröi
hann aö vera stór, svo að
Myfanwy þætti eitthvað til hans
koma. Eina vonin að finna þá i
pytti undir kvistóttu elristré. Þar
. haföi alltaf veriö erfitt að veiöa.
Þegar viö nálguðumst pyttinn,
tók ég hönd hennar og sagði:
„Hljóðlega. Silungar sjá og heyra
gegnum holt og hæðirr”
„Hvernig veizt þú þaö?” spuröi
hún.
„Af reynslu,” sagði ég.
Viö læddumst næstum á tánum.
Ég sá hreyfingu i vatninu
kringum rætur trésins. Þar var
silungurinn á ferð.
„Sjáðu,” hvislaði ég.
„Hvar?” hvislaði hún á móti.
„Þar sem vatnið gárast.”
„Ég sé bára gárur,” sagöi hún.
Ég leiddi hana fáeiri skref til
viöbótar. Sporöur silungsins
tifaöi ótt og titt.
„Ég sé hann. Sá er stór,” sagði
hún.
Silungurinn varð var viö okkur
og faldi sig bak viö rótarhnyðju.
Honum virtist hafa brugöið illi-
lega.
„Hann er farinn undir tréö,”
sagöi hún.
„Klaufaskapur,” sagði ég.
„Hvers vegna?”
„Ræturnar flækjast saman
undir bakkanum. Ég hef veitt
þar, en ekki svona stóran fisk.”
Framhald á bls. 36
29. TBL. VIKAN 13