Vikan - 19.07.1973, Qupperneq 21

annað eftir en þig, Rory, ekkert
annað.
Hann hafði gætt þess vandlega,
að láta ekki sjá sig neinsstaðar
með syni sinum. Hann var hrædd-
ur um aö þá kynni a verða nei-
kvæður skilningur á „Armagh
auðhringnum”. Hann vildi ékki
láta segja að Joseph Armagh
væri sjálfur i kosningaleiðöngr-
um meö syni sinum og notaöi auð
sinn og völd, jafnvel til aö kúga
fólk til fylgis við hann. Stundum
var Claudia i fylgd með Rorý^ en
Joseph fannst hún of áberandi, til
að ganga i augun á Bostonbúum,
sérstaklega frúnum.
Rory og Timothy Dineen héldu
til á nýju glæsilegu hóteli við
Boston Common. Rory hafði verið
svo mörg ár i háskólanum þarna i
grenndinni, en siöan Marjorie
hafði yfirgefið hann, var þessi
borg orðin honum svo framandi.
Þeir Thimothy voru einir i her-
bergi Rorys, þegar siminn
hringdi. Timothy formælti reiði-
lega um leiö og hann svaraöi.
Þaö haföi verið lagt bann við þvi.
að ónáöa þingmanninn.
— Hver? öskraði Thimothy, —
ég hefi aldrei heyrt hana nefndá!
Segið henni að fara. Hvað? Krefst
þess? Gömul vinkona þing-
mannsins?
Thimothy sneri sér að Rory. —
Þaö er einhver kvensa niðri, sem
heimtar aö fá að tala við þig,
Rory. Hótelstjórinn segir að hún
sé af þekktu fólki hér I Boston
komin. A ég ekki aö segja henni
að fara til fjandans?
— Maggie,.hugsaði Rory strax.
— Maggie. Hann gekk eins og i
leiðslu að simanum. Eitt andar-
tak gat hann ekki komið upp orði.
Svo hvislaði hann lágt: —
Maggie?
— Ó, Rory, sagði hún og það
var grátklökkvi i rómnum. — Ó,
Rory, — Rory.
— Maggie, sagöi hann aftur.
Simtólið var orðið rakt i hendi
hans. Honum fannst rödd hennar
hljóma gegnum árin, öll þessi
horfnu ár. — Hvar ertu, Maggie?
— Heima, Rory.
Thimothy trúði varla slnum
eigin augum. Asjóna Rorys var
gjörbreytt, það var einhver yfir-
náttúrlegur ljómi i svip hans.
Hann var gjörbreyttur. —
Maggie, Maggie, sagði hann. —
Hversvegna yfirgafstu mig,
Maggie, yndið mitt, ástin min
eina?
— Ég varð að gera það, Rory.
Rory, ég er ennþá konan þin. Ég
hefi alltaf verið þér trú, Rory. Ég
hefi alltaf elskaö þig. Og rödd
hennar brast.
— Þaö var faðir þinn, sem
skildi okkur að, Maggie. Hann
gerði það . . .
Hún greip fram i fyrir honum i
ákafa. — Nei, Rory! Það er kom-
inn timi til að þú vitir sannleik-
Framhald á bls. 37
29. TBL. VIKAN 21