Vikan - 27.09.1973, Blaðsíða 46

iklæddist hún svartri kápu og
starði þögul út á sjóinn, og þá
fannst henni, sem fjarvera henn-
ar heföi vakið móðgun og nær-
veru hennar saknað.
Þegar faöir hennar var farinn,
var hústð lika á förum. Þaö brak-
aði i huröum og þær sátu fastar,
þakhellurnar skröltu i vindinum
og sumar fuku burt og ollu leka.
Það kom mygluþefur i stofurnar
og oft lágu visin lauf I forstofunni.
Sandurinn fauk inn i garöinn fyrir
framan húsiö og færöi gras og
blóm I kaf.
Hún varð gömul, en þó ekki á
venjulegan hátt. Hárið varö fyrst
grátt og siðan hvitt, og beina bak-
ið bognaði, en andlitið tók aldrei á
sig neinar ellihrukkur. Fimmtug
var hún ungleg og einkennileg út-
lits.
Fólki fannst hún skrýtin að haf-
ast viö i þessu hrörlega húsi, og
leiddi hana hjá sér, en þvi kunni
hún vel. Það mikilvægasta i henn-
ar augum var aö vitja helgistað-
arins við sjóinn. Þar hafði hún
eisk^ð og dreymt og nú stóð hún
þar þögulan vörö.
Tuttugu og þremur árum eftir
sumarið, fann gamall maður
hana, þar sem hún lá fram á
klettabrúninni þaðan sem einstig-
ið lá niður. Húh haföi vitaö, aö
hann mundi koma og hafði þvi
farið að heiman i dögun, en hafði
ekki haft mátt i sér til að komast
siöustu skrefin.
Ennþá er húsiö þarna, eða þaö
sem eftir er af þvl, hálfhrunin
rúst, hálfsokkin i sandinn, augna-
laus, þaklaus og eyðileg. Og enn
er skútinn þarna, óbreyttur engu
siður en hún var.
Einn dag, sjötlu árum seinna,
gengu sex manns inn i skútann og
settust þar að, til þess að láta fara
vel um sig I sólinni. Eftir sjóbaðið
settist fólkið að hádegisverði i
hellismunnanum. Eftir hádegis-
verðinn fór það 1 sólbaö og spark-
aði knetti á milli sin og siðan aftur
i sjóinn. Eftir tedrykkju siðarr um
daginn fóru stúlkurnar að taka
saman dótið, en karlmennirnir
lágu i leti, reykjandi. Þetta hafði
verið fagur góðviðrisdagur og
enginn talaði neitt nema sölu-
maðurinn i hópnum.
— Ég keypti landakort I morg-
un. Það er dálitið skemmtilegt.
Þessi skúti, sem við erum i er
kallaöur Cotty-skútinn. Hann
breiddi út kortið og benti með blý-
antr. Þið getið þekkt það á klettin-
um, sem skagar út i sjóinn.
— Hver klettur og steinn hér á
sér sérstakt nafn, sagöi ungi eig-
inmaðurinn og kikti á kortiö. —
Fáðu mér handklæðið þarna,
Dawe.
Ljóshærði maðurinn reis við.
Hann hafði verið næstum sofnað-
ur og að þvi kominn að dreyma,
en heyrði samt til hinna.
Hann svaraði: — Mér er úá-
kvæmlega sama, hvað skútinn er
kallaöur, ef ekki verður fariö að
giröa hann af og segja, að hann sé
eign einhvers, sem heitir Cotty.
Skrýtið nafn. — Það er fariö að
hvessa ofurlitið. Skrýtiö nafn
Cotty. Það var dautt i plpunni
hans.
— Og sjórinn, sagði sölumaö-
urinn. Við verðum aö fara að
flytja okkur.
— Okkur er alveg óhætt, sagði
Dawe. — Ég veit um eitthvert
einstigi hérna.
Nú varð þögn, þangaö til önnur
systirin kom út úr hellinum. —
Viljið þið sjá, hvað ég fann, sagði
hún. — Ég hengdi sundskýluna
mina á hilluna og þetta festist i
henni. Hún sýndi þeim greiðu.
Greiðan var gömul og full af
sandi og það var fallið á silfriö á
skaftinu.
— Þetta sýnist býsna gamalt,
sagði sölumaðurinn. — Hún hlýt-
ur að vera búin að liggja þarna
árum saman.
— Já, býsna mörg ár, sagði
stúlkan. — Og lagið á henni er
ansi fornlegt.
— Er vert að taka hana með
sér sem minjagrip?
— Nei, þaö er ekki mikiö gagn I
henni. Þaö væri kannski hægt að
hreinsa hana upp, en... Hún þagn-
aði og leit á Robert Dawe, sem
horfði á greiðuna. Augun I honum
voru einkennileg á þessari
stundu, guidröfnótt i sjáaldrinu,
blikandi, framandleg og gömul.
— Ég mundi láta hana eiga sig,
sagði hann. Það er aldrei að vita
nema einhver komi aö vitja henn-
ar.
Sólin var horfin að skýjabaki og
skútinn varö allt I einu kaldur og
litlaus. Stúlkan skalf ofurlitið.
Augu Dawes störðu á sjóndeildar-
hringinn, þar sem enn blikaði á
sjóinn. Um hvaö hafði hann verið
að hugsa, þegar hann valt út af?
Það voru einhverjar einkennileg-
ar sundurlausar hugsanir, sem
hann átti ekki eiginlega sjálfur...
Honum fannst sem hann væri ný-
búinn að gleyma einhverju og
mundi nú aldrei framar muna
þaö. Hann var niðurdreginn, af
þvi að nú hafði hann týnt ein-
hverju fyrir fullt og allt.
Stúlkan hörfaöi aftur inn I skút-
ann. — Gott og vel. Ég ætla þá að
skilja hana eftir. Ég hef ekkert
gagn af henni, hvort sem er.
Nú á dögum trúir enginn á
drauga. Eins og öll önnur hjátrú
hafaþeir fengið eöliiegar skýring-
ar eða komizt úr tizku. Og vist er
um það, aö enginn hefur vitjað
ryðguöu greiðunnar i skútanum.
En sumar nætur, þegar tunglið
er hátt á lofti og sjórinn ládauður
og þöguli, nema þessi litla brim-
rönd, og sandhólarnir eru hvitir
og klunnalegir og svarta kletta-
brúnin er eins og heil röð af lif-
andi andlitum — þá getur verið,
að eitthvað af ungfrú Cotty —
kannski ekki afturgangan henn-
ar, en einhver mynd af vökunni
hennar, einhver hluti af ungmeyj-
aranda hennar — grúfi þarna yfir
skútanum, eins og bergmál af
hégóma lifsins og endurminning
um þjáningu.
6 ÁRA DEILDIN
framhald af bls. 25
um skölum kenna tveir kennarar
saman I sex ára deildum og það
auðveldar þeim aösinna einstakl-
ingsþörfum barnanna. Hlutverk
sex ára deilda er aö brúa bilið
milli leik- og skólatimabilsins i
lifi barnsins og tryggja þvi mögu-
leika á að þroska hæfilejka sina
alhliða.
Tilgangur þessa spjalls var
ekki að veita tæmandi upplýsing-
ar um nám ýngstu barnanna i
skólanum, en von okkar er þó sú
að það hafi svalað forvitni ein-
hverra og vakið forvitni annarra
á þvi starfi, sem hvaö mest alúð
er lögð við I skólum landsins.
HVER ER LAUREL?
framhald af bls. 19
fyrir mig. En ef ég verö svo nota-
legur viö þig, aö leyfa þér aö aka
meö mér, þá ættirðu að láta þér
þaö nægja.
Það var ekki gott, ef hún lenti i
deilum viö þessa einu mannveru,
sem hún gat hallað sér aö. Henni
fannst hún yrði aö halda dauða-
haldi i þessa öryggisskimu og þaö
var eins og óttinn elti hana, ein-
hversstaðar á bak viö bilinn, til
aö læsa i hana klónum, þegar
hann skildi hana eftir vegalausa I
Phoenix.
I huganum reyndi hún að vikja
sér undan veruleikanum og þvi
hve vonlaust ástand hennar var,
vaxandi óttanum gagnvart
Phoenix og þessum Michael
Devereux. Hún vissi vel, aö hún
var aö blekkja sjálfa sig og að
hún, von bráðar, yrði að horfast I
augu við veruleikann.
Harley stöðvaði bflinn fyrir
framan gistihús I Phoenix.
„Sunny Rest” hét það. A auglýs-
ingaspjaldinu stóö, aö þarna væri
loftkæling, sjónvarp og simi.
Matstofa. Herbergi til ieigu. Það
húkti þarna og lét lltiö yfir sér,
miili gistihúsa i glæsilegum gler-
höllum, þar sem sundlaugar
blöstu við fyrir framan stórar
verandir. „Sunny Rest” var eins
og fátæki ættinginn i stóra húsinu.
— Býr bróðir þinn hér?
— Hann á þennan stað. Ég kem
fljótlega aftur.' Og svo flýtti
Harley sér út úr bilnum og gekk
inn um dyrnar, sem voru merktar
„matstofa”.
t einum glugganum var litil
auglýsing og á henni stóð: „Þjón-
ustustúlka óskast”. Hún horfði
lengi á þetta, áður en henni var
ljóst, hvað hún var aö hugsa. Hún
þurfti svo nauðsynlega að fá tima
til umhugsunar, til aö vita hvern-
ig hún átti að mæta þessúm vand-
ræðum sinum, áður en hún hitti
þennan Michael. Hún haföi ekki
haft neinn tima, til aö hugsa
hvernig hún ætti að haga sér, en
það gat verið, að hún gæti sjálf
leyst vandamái sin, aðeins ef hún
fengi tima til þess.
Hún elti þvl Harley inn á mat-
stofuna og sá, sér til léttis aö þar
var enginn annar en hann og
sveittur maöur með óhreina
svuntu bak við barborðiö.
— Hvaögetég gert fyrir yður,
ungfrú? sagði maðurinn.
— Hún er með mér, Ray.
Harley settist á háan barstól, hin-
um megin við borðið.
— Heyrðu mig nú, Harley. Þú
skalt ekki láta þér detta i hug, að
þú fáir afdrep fyrir vinkonur þin-
ar hér. Það hef ég sagt þér fyrir
löngu siðan.
— Raymond! Þessi stúlka villt-
ist I eyðimörkinni og hún fékk að
sitja I hjá mér. Er það ekki rétt,
Bambi litla? Þetta er hann vondi
stóribróöir minn.
Aöur en hún missti algerlega
kjarkinn, flytti hún sér aö spyrja,-
hvort hún gæti ekki fengiö þessa
stöðu, sem auglýst var i gluggan-
um. Hún sagðist ekki þurfa annað
en húsnæði og fæði, þangað til hún
dytti niður á betri vinnu. Ray-
mond leit af bróður sinum á hana.
Augnaráð hans lýsti áhuga, en
lika nokkurri tortryggni.
— Já, ég er I þörf fyrir að-
stoðarstúlku, sagði hann að lók-
um. — Hvað heitir þú?
— Maggie, flýtti Harley sér aö
segja. — Maggie I^reehope.
— Þú getur fengiö herbergi I
kvöld og byrjaö að vinna I fyrra-
málið. Svo getum viö séö hvernig
þú stendur þig.
— Hvaða herbergi á hún aö fá?
spuröi Harley. — Ég ber þá inn
töskurnar hennar, sagöi Harley.
— Númer fjórtán, hinum meg-
in við hlaöið. Hann rétti Harley
lykil, sem hann tók af lyklaborö-
inu.
Þau flýttu sér að númer fjórtán
og Harley opnaöi dyrnar.
— Þú hefðir aldrei fengiö her-
bergi, ef hann hefði vitað, að þú
ert ekki með neinn farangur. En
hvers vegna dattþér þetta annars
I hug?
— Ég þarf svo nauösynlega að
fá svolitinn tima til að hugsa um
framtiðina. Þakka þér kærlega
fyrir hjálpina, Harley. Ég hefi þá
að minnsta kosti einhvern sama-
stað i nótt. Ég veit ekki hvað af
mér heföi orðið, ef þú heföir ekki
komið mér til hjálpar, sagði hún
46 VIKAN 39. TBL.