Vikan - 13.06.1974, Blaðsíða 23

Hún sá þessa ló á fötum drengs-
ins, þetta hræ&ilega kvöld, þegar
hann kom meö hótanirnar um
Tibby.
1 fyrstu tók hún ekkert eftir þvl,
vegna þess, aö hún var svo
hrædd, aö hún heföi varla tekiö
eftir þvi, þótt hann heföi veriö tvi-
höföi. En siöar, þegar hún Ihug-
aöi þetta allt saman, haföi henni
komiö þetta I hug og sagt viö
sjálfa sig, aö drengurinn heföi
ábyggilega veriö i leikfangaverk-
smiöjunni. Og svo datt henni i
hug, aö kannski heföi hann aöset-
ur þar.
Þvi meira sem hún hugsaöi um
þetta, þvi sennilegra fannst henni
þaö. Þaö var sjálfsagt betra aö
vera þar I hitanum, en I einhverju
af þessum hálf rifnu húsum.
Frank King haföi einu sinni faliö
sig þar. Þaö haföi veriö mikiö
upphaf og læti, þegar drengurinn
fannst ekki um háttatima. Og
þegar hann loksins kom i leitirnar
og allir skömmuöu hann og fööm-
uöu hann samt að sér, vildi hann
ekki segja hvar hann haföi veriö.
Og engan grunaöi neitt, nema
ungfrú Jenný.
Hún haföijika hjálpaö til aö
gera hreint þarna I verksmiöj-
unni. Og hún hafði einu sinni
heyrt i Frank, þegar hún staulað-
ist upp stigann i filtskónum sin-
um.
Hún haföi ekki heyrt vel hvaö
hann var aö tuldra viö sjálfan sig,
en þaö var eitthvað um eldflaugar
og hann var sennilega i sinum
draumaheimi þarna. Hún haföi
læöst niöur aftur, hún gat vel
þvegið stigann seinna, og hún
vildi leyfa drengnum aö njóta
drauma sinna og halda þessu
leynilega afdrepi sinu.
Hún táraöist af tilhugsuninni
um þennan litla dreng, Sem lifði
þarna i sinni ævintýraveröld, inn-
an um allt þetta gamla drasl.
Þessi litli drengur var mí orðinn
stór og haföi komizt I einhver
vandræöi. Móöir hans syrgði
hann og Dorrie var niðurbeygö af
söknuöi eftir bróöurnum. Þaö var
lika sennilegt, aö þessi vondi
drengur, væri einn af þessum
slæmu drengjum, sem Frank
hafði kynnst pg bent þeim á þenn-
an felustaö i verksmiöjunni I La-
burnum Street?
Nú voru allar vélar hljóðnaöar.
Dyrnar á snyrtiherberginu voru
opnaöar. Stúlkurnar tölu&u sam-
an, meöan jjær voru aö þvo sér og
þær flissuöu eins og þær voru
vanar. Svo varö allt hljótt.
Nú var biötfminn bráöum á
enda.
Ungfrú Jenny opnaöi töskuna
sina og þreifaöi eftir byssunni.
Svo heyröi hún snotra manninn,
herra Baxter, bjóöa Dorrie góöa
nótt. Og að lokum heyröi hún aö
þunga útidyrahuröin skall aö
stöfum.
Hún sat grafkyrr. *
Ef grunur hennar var réttur, þá
voru þau tvö ein I byggingunni.
Og hann var ungur og önigglega
miklu sterkari en hún. Nú mátti
hún ekki láta sér veröa neitt á. Til
dæmis hreint óráö, að fara strax
upp á loftiö i fyrstu haföi henni
dottiö þaö i hug, en svo mundi hún
eftir þvi, hve andstutt hún var
oröin og oft slæm af svima. Þaö
yröi of hættuí4gt. Ef hún sæti
þarna róleg, þd'myndi varla liða
á löngu, þar til hann kæmi niður.
Hún ætlaöi aö biöa, þar til hann
færi inn á skrifstofuna. Þaö voru
aö visu getgátbr, en hún reiknaði
meö, aö fyrr éftd siöar, færi hann
þangað inn. Þáftf1i}aut aö vera til-
breýting fyrir Ifánn aö fara þahg-
aö, eftir aö haía veriö innilokaður
á loftinu allan'feginn, og setjast i
þægilegan stðl fyrir framan gas-
arininn.
Hún var offiin stirö og köld,
þegar hún loksins heyrði fótatak i
stiganum og hiþ heyröi að hann
var kominn iaÁ á skrifstofuna.
Hún beiö svotijfla stund, svo fór
hún á eftir honum.
Dauf birta sdst undir huröinni
og henni var yðst, aö hann haföi
kveikt á arninýift, en ekki á ljós-
inu i loftinu. fíín varð aö fá betri
birtu, til aö séö betur.
Hún opnaöi dyrnar og flýtti sér
aö snúa rofanum. Hún stóö kyrr i
gættinni og sagöi meö hárri
raust:
— Nú er ég búin aö ná i þig, þú
skalt aldrei framar fá tækifæri til
aö hræöa saklaust fólk....
En rétt i þvi, var tekiö fyrir
munn hennar aftan frá og hún sá,
að þaö var Frank King, sem sat á
hækjum sér við arininn.
Hann staröi undrandi á hana og
hún sá að hann var náfölur, illa til
fara og mjög óhamingjusamur á
svipinn. Og hann horföi yfir öxl
hennar og sagöi viö piltinn, sem
hélt henni:
— Gerðu henni ekki mein, Sid.
Hún er gömul...
Einhver flissaöi hæönislega
fyrir aftan hana og hún vissi aö
þaö var vondi strákurinn, sem
stóö þar.
Hún haföi sjálf ekki hugboð um
það, hve sterk hún var. Hún
keyröi olnbogana hart aftur fyrir
sig og hún heyröi aö strákurinn
saup hveljur. Svo sparkaöi hún
lika og fann aö hún hitti fótlegg
hans meö hælnum á skónum sin-
um. Hún gat svo snúiö sig úr örm-
um hans, greip um skammbyss-
una með báöum höndum og miö-
aöi beint á brjóst piltsins.
Hún tók eins fast I gikkinn og
hún gat, en ekkert skeöi.
Sögulok i næsta blaðr:,
wekur
atkuali
INN OG SKOÐIÐ OKKAR
REYTTA HÚSGAGNAÚRVAL
Á 2 HÆÐUM
24. ÍBL. VIKAN 23