Vikan


Vikan - 20.06.1974, Blaðsíða 20

Vikan - 20.06.1974, Blaðsíða 20
Hvað verður um mig, ef eitthvað óhapp kemur fyrir þig? — Þú ferö þá til foreldra þinna, sagði hann. — Reyndar væri réttast, að þú færir heim til þeirra, meðan ég er i burtu. Þú getur llka veriö hér og haldið Ibúöinni minni hreinni. Það er alltaf svo notalegt að koma heim, þegar þú ert annars vegar. — Þaö skiptir nú ekki miklu máli, ef þú veröur drepinn á vig- völlunum, sagði hún. Hún var undrandi yfir þvi, hve innilegur hann var við brott- förina. Það var ekki nóg, að hann kyssti hana, heldur faðmaði hann hana innilega að sér. — Elskulega Karita min, sagði hann. Og þegar hann var farinn, var Karita sjálfri sér reiö, vegna þess að hún fór að gráta. Aö sumu leyti var honum fró I þvi að berjast. Hann fór heldur ekki varhluta af því. Þaö voru si og æ erjur við landamærin, harðir og grimmilegir bardagar í kulda og snjó og Kirby lá ekki á liði sinu, barðist hraustlega við hliö félaga sinna. A daginn gat hann gleymt hjartasorg sinni i orrustu- gný. En á kvöldin, þegar hann fleygði sér, kaldur og uppgefinn i fleti sitt, sóttu hugsanirnar að honum og héldu fyrir honum vöku, þangað til svefninn bugaði hann undir morgun. Dauði og hörmungar voru alltaf fyrir augum hans og hann vissi, að það var aðeins spurning um tima, hvenær einhver kúlan eða sprengjubrotið hitti hann sjálfan. En svo var það um dagmál, drungalegan dag i desember, árið 1916, að hann var tekinn til fanga af Tyrkjum. Hann var frekar fegin en undrandi yfir þvi, að örlög hans urðu ekki verri. Hann var fangi i heilt ár i fangabúðum Tyrkja. Karita,sem átti þvi að venjast aö heyra frá honum við og við, varð óróleg, þegar bréf hans hættu að berast. Hún skrifaði til aðalbækistöðvanna og að lokum fékk hún það svar, að Kirby, riddaraliðsforingja væri saknað. Karita dofnaði upp, það var eins og þeir hefðu tekið af henni hægri handlegginn. Það tók hana tvo daga, að horfast i augu við sannleikann. En hún hugsaði meö sér, að hann hefði ekki verið sagöur fallinn I orrustu, svo það var alltaf von. Hún ætlaði sér alls ekki að fara frá Kars, ekki fyrr en yfirlýsing kæmi um, aö Kirby væri fallinn. Hún gekk upp i þvi aö halda öllu i horfinu i ibúðinni, til aö hafa allt til reiðu, ef hann kæmi aftur. Hún skrifaði Char- lotte frænku hans mörg bréf og reyndi að láta ekki bera á ótta sinum. Svo sat hún, bað og beið. Og meðan Karita beið, einmana við aðalstöövarnar i Kars og Kirby i fangabúðum Tyrkja, var það Rússland, sem þau bæði elskuðu, að riða til falls. A vigvöllunum hrundu her- mennirnir niður. Ef þeir féllu ekki fyrir vopnum óvinanna, þá dóu þeir og þjáöust af skorti á öllu: ekki eingöngu voru allar vistir á þrotum, heldur voru þeir svo til alveg orðnir vopnlausir. A heimavigstöðvum var ástandið litið betra og þar reru bæði anarkistar og byltingamenn á báða bóga, notuðu sér örvæntingu þjóðarinnar. Morðið á Rasputin i desember 1916, varð til þess að brjóta siðasta hlekkinn. 1 marz brauzt byltingin út og Nicholas afsalaði sér völdum. Bráða- birgðastjórn var sett á laggirnar og keisarafjölskyldan var sett i stofufangelsi i vetrarhöllinni, i Sarskoje Selo, liklega frekast til að vernda lif þeirra. Olga, sem nú var orðin tuttugu og eins árs, komst nú að þvi, hverjir voru vinir þeirra i reynd. En það var eitt, sem enginn gat rænt frá henni, það voru minning- arnar. Og þau fengu að vera saman. Hún og Tatiana urðu ennþá samrýmdari. — Olga, sagði Tatiana einn daginn i mai, tveim. mánuðum eftir valdaafsal föður þeirra. — Olga, veiztu ekki hvar Ivan er? Skrifar hann þér ekki? Olga horfðibeint fram fyrir sig. Þær voru úti I garöinum, á litlu svæði, sem fjölskyldan hafði til umráða. Hermenn voru alls staðar nálægir, þeir slepptu þeim sjaldan úr augsýn. Hún sagði: — Ég held, að hann hafi skrifað mömmu og Alexis, en það var um jólin fyrir rúmu ári, ekki núna um jólin. Þær þögðu um stund. Olga andvarpaði og sneri sér að systur sinni. — Ö, Tasha, sagði hún. — Heldurðu, að hann hafi farið aftur til Englands? Heldurðu að hann hafi yfirgefið okkur? Tatiana gat aðeins hugsað sér eina ástæðu fyrir þvi að Ivan Ivanovitch hafði ekki sent jóla- kveðjur í þetta sinn, en það var hugsun, sem hún gat ekki látið i ljós við Olgu. Hún sagði: — Ég held, að mamma gæti hugsað sér að fara til Englands, hún heldur, að við séum öruggari þar. Ég held lika, að þeir þarna i stjórninni ætli að senda okkur þangað. — Til Englands? Olga saup hveljur. — ó, það væri bezt af öllu úr þessu. Við gætum þá verið þar, þangað til fólkið áttar sig. Það er eina landið sem mamma og pabbi gætu hugsað sér að dvelja i, fyrir utan Rússland. Þar er Alix frænka og allt hitt frændfólkið. — Og kannski Ivan Ivanovitch lika, sagöi Tatiana áköf. — Ó, elskan, það yrði alveg dásam- legt! Viö erum ekki lengur keisarafjölskylda, við erum bara venjulegt fólk núna. Mamma gæti alls ekki meinað þér að giftast honum núna, heldurðu það? — Tasha, segðu þetta ekki, sagði Olga og hún stóð bókstaf- lega á öndinni. — Segðu þetta ekki, Tasha! En I ágústmánuði lét Alexander Kerensky, yfirmaður bráða- birgðastjórnarinnar, sem var hlynntur keisarafjölskyldunni, flytja þau til Tobolsk i Vestur- SÍberlu, til frekara öryggis. I nóvember var bráðabirgða- stjórnin sett af. Bolsevikar tóku ráðin i slnar hendur. Hin blóðuga útrýming aðalsins var hafin. Andrei var einn af þeim, sem sóttur var, eina af siðustu nóttunum i nóvember. Hann var á leiö niöur stigann i húsi sinu i Petrograd, þegar hópur manna réöist inn I húsið. Hann var að venju snyrtilega klæddur i inni- 20 VIKAN 25. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.