Vikan - 20.06.1974, Blaðsíða 27

rétti. Lögreglan og hjúkrunarliðiö
að sjá um aö flytja fólkiö i sjúkra-
bílunum.
Hjálparsveitirnar höfðu
sannarlega nóg að gera, þvi að
allt fylltist af fólki. Starfsystir
hennar sagði: —Vantar þig eitt-
hvaö að gera?
— Nei, það er betra að ég fari,
sagði hún, —það vatnar bila, til að
koma fólkinu i burtu frá Betterton
Street.
Þegar hún ók til baka, lá við að
dauöinn snerti við henni. Hár
steinveggur féll, rétt i sömu and-
rá og hún hafði ekið fram hjá
honum. Sprengjubrot féll lika til
jarðar rétt fyrir framan bilinn.
Hún gat ekki haldið aftur af tár-
unum, þau runnu niður kinnar
hennar. — Ég er asni, hversvegna
reyni ég ekki að koma mér i
skjól? Hvers vegna var ég ekki
kyrr i skólanum.
En hún hélt áfram að aka slös-
uðu fólki, meðan þörf var á.
Þegar svo merki var gefið, um
að hættan væri liðin hjá, flýtti hún
sér aö aka til hótelsins og henni
létti mikið, þegar hún sá að
drengirnir voru hinir ánægðustu
og sátu að morgunverði. Henni
varö hugsað til drengsins i biln-
um, sem gætti tveggja litilla
systra sinna.^Henni hafði verið
sagt, að móðir þeirra hefði farizt.
Audrey Poulton sat á kaffistof-
unni með Alan Benton, vini
sinum. Þau höfðu bæði lokið námi
i leiklistarskóla fyrir tveim
mánuðum, þegar þau hófu ákafa
leit að atvinnu. Alan hafði náð
beztum árangri af skólafélög-
unum og hann hafði fengið vinnu
við litið leikhús fyrir norðan.
Audrey hafði aldrei verið neitt
sérstakt ljós og hún vissi það
sjálf, að hana skorti hæfileika
sem leikkonu. Hún hafði fengið
starf, sem aðstoðar sviðstjóri, til
að geta verið nálægt Alan. Hún
gat ekki hugsað sér, að vera fjar-
vistum við hann og hún vildi
heldur ekki, að honum fyndist
hann bundinn henni. Hún þráði
hann, en hún vildi samt, að hann
væri frjáls þannig nyti hann sin
bezt sem leikári.
— Það væri hrein fávízka af
okkur að gifta okkur núna, sagði
hún og reyndi að tina til allar
mögulegar ástæður fyrir þvi.
Flest þessi leikhúshjónabönd fóru
I hundana. Alan átti einhverja
von i kvikmyndahlutverki og þá
yröi hann fjarverandi i hálft ár.
— Enda skiptir það ekki svo
miklu máli nú til dags. Hverjum
beldurðu að detti i hug, að fetta
fingur út i það, hvort við erum gift
eða ógift.
Hann sat hugsandi um stund og
yfir honum var þetta innilega
yfirbragð, sem hún dáði svo
mjög.
— Hvað mér viðkemur,
Audrey, sagöi hann hæglátlega,
—þá skiptir það engu máli fyrir
mig, hvort við erum gift eða ógift,
svo framarlega, sem við getum
verið saman. En ég veit, að þú til-
biöur foreldra þina og mig langar
ekkert til, að þau haldi að ég sé
einhver skepna, sem kannski gæti
hvarflað að þeim, ef við giftum
okkur ekki. Ég á við, hvað myndi
hún móðir þin hugsa?
— Ég tala alls ekki um það við
hana. Ég býst ekki að að
mamma, blessunin, hafði
nokkurn tima upplifað miklar
ástriöur á ævi sinni.
Það var á hvassviðrisdegii mai,
árið 1944, að Eric haföi feng-
ið mislinga, svo Gladys sótti
hann i skólann og fór með hann til
móður sinnar i Devonshire, þar
sem hún ætlaði að vera i hálfan
mánuð. Það hafði verið reglu-
legur léttir, að geta farið úr ein-
kennisbúningnum. Hún hafði lag-
fært gömlu kjólana sina og svo
eyddi hún öllum skömmtunar-
miðum sinum og snikti hjá móður
sinni til viðbótar, til að káupa
nýja kápu. Hún var gul og mjög
falleg. Hún lét lagfæra á sér
hárið, klippa það i axlarsidd og
greiddi það svo slétt, eins og
tizkan var hjá kvikmyndaleik-
konum um þessar mundir.
Hún stóð við glugga á skart-
gripabúð, þegar hávaxinn
Amerikani nam staðar fyrir aftan
hana. Hún sá hann greinilega þar
sem hann speglaðist i rúðunni.
Hann sagði. —Er eitthvað sem
þig langar til að eiga, elskan.
Hún benti brosandi á glæsilegt
gullarmand. —Já, mig langar til
aö eiga þetta.
— Það er allt i lagi, þú þarft
aðeins að nefna það.
Hún greip i handlegg hans, áður
en hann óð inn i búðina. ^
— Ertu alveg brjálaður! Ég
var aö gera að g&mni minu.
— Attu við, að þig langi ekki til
að eiga þetta.
- — Að sjálfsögðu langar mig til
að eiga það, hvern myndi ekki
langa til þess?
— En þú vilt ekki þiggja það af
mér?
— Þú myndir aldrei kaupa þaö,
það kostar heilmikla fúlgu.
— Vertu ekki of viss, hann var
alvarlegur i bragði. —Viltu ekki
þiggja þaö?
— Lit ég út fyrir að vera sú
manngerö?
Hann brosti út undir eyru.-Þú
ert milljóna virði i minum aug-
um.
— Þaö er bara út af kápunni,
sagði hún til skýringar. -Hún er
ný.
— Það eru bláu augun, sagði
hann,-og brosið.
— Þetta hljómar eins og við
séum að leika i grinmynd.
— Það. getur verið, sagöi hann.
—En þannig er það nú samt ekki!
Þau stóðu þarna stundarkorn
og virtu hvort annaö fyrir sér, en
þá fór hún að ranka viö sér og svo
gekk hún áleiðis eftir gangstétt-
inni, alveg út á brún. Stór vörubill
snerti öxl hennar og hann þreif i
hana og ýtti henni lengra upp á
gangstéttina.
— Þú ert alls ekki fær um að
vera ein á ferð.
Hún roðnaði vandræðalega.
— Ef ég má ekki kaupa arm-
bandið, þá hlýt ég að mega bjóöa
þér upp á drykk? Ég er sannar-
lega sjálfur i þörf fyrir hressingu.
Hún virti hann vandlega fyrir
sér. Hann var grannleitur, sól-
brúnn og munnsvipurinn sérstak-
lega fallegur.
— Já, þvi ekki það? Þakka þér
fyrir.
Þau fóru inn á bar á einu
stærsta hótelinu. Þar borðuðu þau
lika hádegisverð. Svo fóru þau að
tala saman, hikandi i fyrstu, en
svo gengu samræðurnar betur og
það var eins og þeim væri
báðum mikið I mun, að vita sem
mest hvort um annað. Þau voru
bæði gift. Hún hafði ekki séð
James i heilt ár. Hann og konan
hans voru skilin að borði og sæng.
— Liklega mér að kenna, sagði
hann.
— Attu börn?
— Nei, en þú?
— Ég á litinn dreng. Hann er
hér hjá mér núna. Við erum i leyfi
i fyrsta sinn, siöan striðið brautzt
út.
Framhald á bls. 36
25. TBL. VIKAN 27