Vikan - 20.06.1974, Blaðsíða 23

núna. Hún virtist einkennilega
örvæntingarfull. — Ég skal hjálpa
þér til að ráða niðurlögum Pro-
lofskis, ef þú tekur mig með þér.
Ég vil fara með ykkur. Ég verð að
fara með ykkur. Það Rússland,
sem ég kaus, lifði aðeins i nokkra
daga, svo myrtu þeir það. Það er
.dáið nú, en samt halda þeir
áfram, þeir eru að myrða lik
núna. Ég er lengi búin að vera
veik yfir þessu öllu. Það líður ekki
á löngu þar til þeir myrða mig.
Ég hafði ekki á röngu að standa,
Ivan. Það sem ég óskaði heitast
var mögulegt, en þeir hafa gert
það ómögulegt. Það voru
skepnur, sem sviku byltinguna.
Hlustaðu nú, Prolofski og Ovario
ætla að ráða þér bana i þessum
kjallara. Ég ætla aö reyna að
vera viðstödd. Taktu þetta. Hún
stakk höndinni niður i stigvélið og
tók upp skammbyssu. — Þú
verður að skjóta Ovario fyrst.
Prolofski ber aldrei á sér vopn.
Ivan, þú verður að nota byssuna
og þú verður svo að taka mig með
þér til hvitliðanna og tala máli
minu við þá.
— Þú átt það inni hjá mér,
sagði Kirby, og við verðum alltaf
vinir, Aleka.
— Meira en það, hvislaði hún
innilega, miklu meira. Hún
hallaði sér fram og kyssti hann.
Karita þoldi varla að horfa á það.
Aleka læddist út, jafn hljóðlega og
hún hafði komið.
Klukkan var fimm, þegar Pro-
lofski og Ovario komu niður i
kjallarann. Karita þoldi varla að
sjá, að Ovario hélt á gljáfægðum
riffli, fallega Lee-Enfield
rifflinum hennar.
— Vinur sæll, sagði Prolofski,
— hvers vegna komstu sjálfur
hingað til Ekaterinburg?
— Það skiptir nú litlu máli
héöan af, eða finnst þér það? Þau
Karita sátu ennþá upp við
vegginn.
— Nei, það er satt, það skiptir
ekki máli, sagði Rrolofski. —
Romanovarnir voru teknir af lifi
fyrir tveim dögum, fyrir glæp-
samleg athæfi gegn rikinu. Þú
færð þann heiður að fylgja þeim
eftir.
Aleka kom inn. Kirby virtist
steinrunninn. Karita var náföl.
— Eruð þið ennþá að ræðast við
félagi foringi? sagði Aleka. — Þú
vilt hafa bæði forspil og eftirspil,
er það ekki?
Þetta dugði. Kirby dró upp
skammbyssuna og skaut Ovario
og það gneistaði æðislega i augum
hans. Þegar Ovario féll, datt
riffillinn á gólfið og Karita var
ekki lengi að ná i hann. Prolofski
öskraði. Það heyrðist til varð-
anna tveggja, sem komu hlaup-
andi niður stigann. Karita lét þá
hlaupa inn á mitt gólf, áður en
hún skaut þá báöa til bana. Svo
beindi hún byssuhlaupinu að Pro-
lofski og hleypti af.
Hávaðinn af skotunum berg-
málaði stundarkorn i kjallar-
anum og þegar það dó út, sagði
Aleka: — Þeir eru ekki fleiri,
Ivan. Hinir eru allir farnir.
Kirby rétti snöggt út höndina og
greip i hálsmálið á blússu Aleku.
Svo dró hannn hana til sin. —
Hvað var gert við zarinn? sagði
hann og rödd hans var ógn-
vekjandi. — Hvað var gert við
þau öll?
Aleka gat varla komið upp
orðum, vegna þess hve fast hann
hélt um hálsmálið, en gat þó
stunið upp: — Þau eru öll dáin, —
skotin til bana. Hún stóð á önd-
inni. — ö, guð minn góður, þeir
myrtu þau lika.
— Þau öll? Rödd hans var
aöeins hást hviskur. — 011? Olgu
lika? Olgu?
— Já, þau öll, sagði Aleka svo
lágt að það heyröist varla.
Hann sleppti henni. Svo byrgði
hann andlitið i höndum sér. —
Ljúfi Jesús Kristur, hvislaöi
hann.
— Sérðu ekki, að með þessu
opnuðust augu min? sagði hún
með andköfum. — Ég óskaði þess
sizt af «1111. Ég hefi aldrei óskað
þess. Ég setti traust mitt á þessa
moröingja, Ivan, þeir myrtu þau
öll, alla fjölskylduna, öll börnin.
0, góði guð, þau öll.
Kirby tók hendurnar frá náfölu
andliti sínu. Hann skalf af
hryllingi. Karita gret hástöfum.
Milli ekkasoganna sagði hún: —
Nú er þvi lokið, Ivan, er það ekki?
Þvi er lokið. Rússland er dáið. Við
förum heim, Ivan, er það ekki?
Til Englands?
— Jú, sagði Kirby.
t nóvember öslaði brezkt beiti-
skip gegnum öldur Svartahafsins
og á þilfari þess var mikill mann-
fjöldi, rússneskir flóttamenn,
sem þöglir virtu fyrir sér
strendur fósturjarðarinnar.
Aleka var undir þiljum, en Karita
stóð meðal samlanda sinna og
Kirby var ekki langt i burtu.
Hann stóð við hlið hennar.
Augu hans hvildu á sólgullnum
hliöum Krimskagans, þar sem
hann hafði lifað sinar sælu-
stundir. Hann myndi alltaf
minnast þessa staðar og þar var
mynd Olgu efzt i huga haps. Ekki
I Ural, ekki i Ekaterinburg,
heldur á Livadia, þar sem allt var
svo friðsælt og unáðslegt. Hún var
horfin úr þessum heimi, en hún
myndi aldrei' hverfa úr huga
hans. Hún hafði farið með þeim,
sem hún elskaði. Þau höfðu öll
fengið friðinn, öll saman, eins og
þau höfðu verið i lifinu.
Fjarlægar hæðirnar hurfu
sjónum. Hann var nú að yfirgefa
þetta land, kannski um aldur og
ævi. Honum fannst það óbærileg
kvöl.
Yndislega, ástfólgna, dýrmæta
Olga.
Augu Karitu voru full af tárum,
sem huldu henni sýn, hún sá
Sevastopol, eins og i þoku. Henni
fannst, að bak við þessa sólgullnu
strönd væri Rússland auðnin ein.
Þeir höfðu myrt hina guðhræddu
foreldra hennar lika, skotið þau,
fyrir það eitt að vera trú keisara
sinum.
— Ivan, hvislaði hún.
Hann svaraði ekki, en þrýsti
henni fastar að sér. Þau stóðu svo
þögul og horfðu niður i kjölfarið:
skipið bar þau óðfluga frá strönd-
um Rússlands, flutti þau heim.
Nú voru flest allir komnir upp á
þiljur, til að horfa til strandar og
voru allsstaðar I vegi fyrir áhöfn
skipsins. Eftir stundarkorn
myndu allir ganga á land. Aleka
prinsessa, fögur og glæsileg að
vanda, hafði eytt siðustu stund-
unum með yfirforingjum skips-
ins. Hún haföi fengið hálfa tylft af
bónoröum, meðan á feröinni stóð.
Hún hló að þeim öllum. Hún haföi
aöeins elskað tvo menn: annar
var dáinn og hún vissi að hinn
haföi hún misst aö eilifu. Hún bað
foringjana að hafa sig afsakaöa
og gekk þangaö sem Karita og
Kirby stóðu.
— Ivan, sagði hún, — við
munum hittast i London, er það
ekki? Ég hef hugsað mér að
kaupa hús og þú verður að koma
oft i heimsókn. Hvenær sem þú
þráir ást, ekki beinlinis eintóma
vináttu. Það mun alltaf gleðja
mig, að gera þig hamingjusaman.
Karita beit á jaxlinn og Aleka
hló. Kirby vissi að hún var að
leyna tilfinningum sinum. Hann
vissi að henni leið illa, hún var
vonsvikin, en of stolt til að láta
þaö i ljós. Hún haf ði glatað öllu og
ekkert fengið i staðinn.
— 0, Karita, vertu ekki alltaf
reið við mig, hvislaði hún. — Þú
veizt ekki hve einmana ég er og -
hve ég öfunda þig. Hún kyssti
Karitu á kinnina og flýtti sér svo
til foringjanna, sem strax flyktust
utan um hana.
— Aleka Petrovna er farin að
hlæja aftur, sagði Karita.
— Nei, sagði Kirby, — það er
aöeins með vörunum. Við höfum
öll misst mikið.
Þau voru þögul um stund. Þau
nálguðust land óðfluga. — Ivan,
sagði Karita, — elskaði Olga
Nicolaivna þig?
Kvölin náði snöggvast á honum '
tökum, þráin og söknuðurinn. •
— Hún var engin venjuleg
stúlka, Karita. Henni var meinað
að elska eins og aðrar stúlkur -
fengu að gera og njóta.
— Þetta er ekkert svar, sagði
Karita, — en ég þurfti ekki að
spyrja. Þú ert reyndar hamingju-
samari en margir menn, er það
ekki. Olga Nicolaievna elskaði
þig. Charlotte frænka elskar þig.
Aleka Petrovna þráir þig. Ö,
sagði hún, — hve innilega ég óska
að vera elskuö lika.
Hann sneri sér að henni og lyfti
upp( andliti hennar. Honum
bxá vi'ð- Karita Katerinova,
sem hafði gengið i gegnum svo
miklar raunir með honum, var
grátandi.
— Karita, dettur þér i hug að
mér þyki ekki vænt um þig? Við
höfum verið svo lengi saman,
gengið I gegnum svo margt, átt
saman unaðslegar gleðistundir og
lika óumræðilega sorg. Þegar ég
horfi á þig, sé ég Rússland fyrir
mér, það Rússland, sem við bæði
elskum, — Livadia og — jafnvel^
Olgu. Þú ert allt sem ég elska i
landi þinu, þú ert lif mitt, ham-
ingja og framtið. Ég vildi óska að
þú vildir giftast mér, Karita.
Karita, elsku litla stúlkan min, ég
elska þig svo innilega.
Karita grét, eins og öll tár
Rússlands væru að drekkja henni.
— Karita, viltu giftast mér?
Gráa herskipið rann léttilega
eftir spegilbjörtum sjónum.
Karita lyfti höfðinu, það
glampaði á gullið hár hennar og
hún brosti gegnum.tárin. —- Ó, eg
þrái ekkert eins heitt, sagði hún.
Hann kyssti hana bliðlega á
varirnar. Svo tók hann i hönd
hennar og þau stóðu hlið við hlið
og virtu fyrir sér landið, sem þau
voru að nálgast: England, fram-
tiðarland þeirra.
Sögulok.
25. TBL. VIKAN 23