Vikan - 20.06.1974, Blaðsíða 47

Linguaphone
Þú getur lært nýtt tungumál á 60 tímum
LINGUAPHONE tungumálanámskeið kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan hátt og þú læróír íslenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæfileika til aó læra aó tala á þennan hátt. A ótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RÉTT og ÞÚ getur
sannaó þaó. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
upplýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekiö
ákvöróun, — sendum vió þér linguaphone námskeió
í því tungumáli, sem þú ætlar aö læra.
Pavdauo, Mönsiö'Ui
ELst-ce. z,
I cujjrobus y\uMsévo5tb \Ca
LINGUAPHONE tungumálanámskeió
á hljómplötum og kassettum
Hljóófærahús Reykjavíkur- Laugav.96 -sími 13656
Undirrit___oskar:
aó fa sendan upplýsingapésa um lii
að kaupa linguaphone tungumálanámsi
ensku U frönsku U þýzku U spænsku U annað mál
nafn: _________
heimili:
—
hérað:
Fullnaðargréiðsla kr. 5.200.- fylgir með U Póstkrafa kr. 5.400.-□
Sérstakir greiósluskilmálar U útborgun kr. 2.500.- þrjár mánaðarlegar
afborganir á víxlum —3x1000- — samtals kr. 5.500.-
LINGUAPHONE Hljóófærahús Reykjavíkur REYKJAVÍK
Ég lifði þetta allt upp aftur
framhald af bls. 39
það gat jafnvel orðið minna en
þúsund pund i allt. Við gátum nú
ekki lengur hugsað okkur nema
eina leið út úr þessum ógöngum
og það var að leita á náðir lög-
reglunnar og fá ráð hjá henni.
Við urðum að horfast i a\-.gu við
þetta og berjast á móti.
, Hann sagði okkur, að hvert sem
;"við færum, myndu þeir alltaf hafa
uppi á okkur og hörmungarnar
yröu sifellt á næsta leiti.
Okkur var ljóst, að hann hafði á
réttu að standa. Við myndum
aldrei hljóta frið, til að geta lifað
eðlilegu lifi.
Þessir menn svifust einskis og
við vorum á einhvern óskiljanleg-
an hátt flækt i þetta viti.
Við sáum, að við gátum ekkert
annað gert, en að láta lögregluna
fá allar sannanir, sem við höfðum
og allar upplýsingar, til að geta
komið þessum glæpamönnum
þangað, sem þeir áttu heima, — i
fangelsi. Við gátum ekki gert
okkur nokkra von um að lifa eðli-
legu lifi, nema að þeir væru á bak
við lás og slá.
Ég sór með sjálfri mér, að ég
skildi gera allt, sem á minu valdi
stóð, til að réttlætið næði fram að
ganga, hvað sem það kostaði okk-
ur Lenny. Mér var það ljóst, að
við áttum ekki annarra kosta völ,
ef við vildum verða frjálsar
manneskjur....
Við urðum að horfast i augu við
þetta og berjast á móti þvi. Eng-
,nn hafði áður þorað að lyfta
fingri, til að aðstoða lögregluna i
þvi að vinna bug á þessari glæpa-
mennsku. Nú ætluðum við Lenny
að ljá þeim lið.
Þegar við komum heim, eftir
heimsókn okkar til lögreglufor-
ingjans, settumst við niður og
ræddum um þetta fram og aftur
og aö lokum komumst við að
þeirri niðurstöðu, að það var ekki
um neitt annað að ræða, en að
ganga að þessii m'eð opin augu.
Þetta var aö visu erfið ákvörðun
og við hefðum aldrei getað komiö
neinu til leiðar, ef við hefðum ekki
verið sammála. Viö vissum alltof
vel, hvað það var, sem við þurft-
um að horfast I augu við næstu
vikurnar. Um leið og glæpamenn-
irnir komust að þvi, hv.að við ætl-
uöum okkur, myndu þeir einskis
láta ófreistað til að hefna sin
grimmilega á okkur.
Sumum hefur dottiö i hug, að
kalla mig hugrakka konu og aðrir
hafa kallað mig asna. Um þetta
ley.ti held ég að ég hafi verið hvor-
ugt.
Lögreglan reyndist okkur alveg
dásamleg..Yfirforinginn bauö
okkur vernd, alla tuttugu og fjóra
tima sólarhringsins, en við þöfn-
uöum þvi tilboði. Ibúðin okkar er
svo litil, aðeins tveggja herbergja
og ég gat ekki hugsað mér að hafa
lögregluþjón yfir mér þar, jafnvel
þótt hann væri eins notalegur' og
frekast varð á kosið. Eftir nokkr-
ar vikur var búið að ná i bófa-
flokkinn og alla hans áhangendur
og þeim stefnt fyrir dómstólana.
En það var aðeins upphafið.
Ég var farin að venjast þvi at
vera hrædd.
Lögin eru nokkuð þung i vöfum
og það leið hálft ár, þangað til
réttarhöldin i Old Bailey hófust.
Ég held að þessir mánuðir hafi
verið þeir verstu i fifi minu. Ég
varð að búa við þennan ótta dag
og nótt. Það var ekki beinlínis ótt-
inn við það, að verða fyrir á'rás,
heldur ótti um lif okkar.
Lögreglan gerði allt sem á
hennar valdi stóð. Hún lét hringja
til okkar og kom i heimsókn, að
minnsta kosti tvisvar á sólar-
hring, en ég er samt viss um, að
ef glæpamennirnir hefðu verið al-
veg ákve.ðnir I þvi, að ráða niður-
lögum okkar, þá hefðu þeir getað
það.
Allir sem við þekktum og fjöl-
skyldur okkar voru dauðskelkaðir
um að við yrðum fyrir árás og
særðumst hættulega eða létum
lifiö. En eftir nokkrar vikur var
ég orðin vön óttanum. Ég var orð-
in vön þvi að heyra hryllingssög-
ur, sem kunningjar klikunnar
reyndu að koma til okkar.
í hvert einasta skipti, sem
Lenny fór út fyrir húsdyr og það
var ekki oft, var ég hrædd um að
þeir næðu i hann og myrtu hann.
Ég titraði i hvert sinn, sem sim-
inn hringdi og ég þurfti að beita
mig hörðu, til að framkvæma ein-
földustu hluti, eins og til dæmis,
að ganga ein heim frá vinnu.
Einn daginn fengum við bréf,
sett saman með orðum úr dag-
blöðum. 1 þvi stóð: „Mætið ekki i
réttinum. Ef þið gerið það, munið
þiö aldrei fá frið”. En ekkert gat
stöðvað okkur úr þessu. Við urð-
um að halda áfram, til þess að
Tibbs-klikan fengi makleg mála-
gjöld. Þetta fólk varð að sæta á-
byrgð gjörða sinna.
Það sem mér fannst einkenni-
legt, var að ég fann ekki svo mik-
ið til léttis, þegar búiö var að
koma þeim ölíum i fangelsi. Ég
var aðeins þreytt og fegin að
þessu væri lokið. Það var allt og
sumt.
Siðar varð ég reið, vegna þess
að þeir virtust hafa samúð al-
ménnings, fokvond, þegar fólk
sagði, að refsingin hefði verið of
ströng og að þetta værú i rauninni
allra beztu menn.
Það var eins og allir væru búnir
að gleyma þvi, sem þeir höfðu
gert við Lenny, gleyma þvi hve
illa hann var leikinn og öllu þvi,
sem hann var búinn að ganga i
gegnum.
En, það versta er samt, að enn-
þá er fólk i East End, sem er vin-'
samlegt i garð þessara glæpa-
manna.
Ég held við getum hvenær sem
er átt von á einhverjum hefndar-
aðgerðum.
Lenny er gjörbreyttur maður.
Þegar við giftum okkur, var hann
ætið kátur og glaður. Nú er hann
hljóðlátur og oft i þungu skapi.
Honum var alltaf vel til vina, en
nú vill hann helzt ekki tala við ó-
kunnuga.
Mér er llka ljóst, að ég er sjálf
orðin tortryggin.gagnvart ókunn-
ugum. Það kemur varla fyrir, að
við förum út nú orðið. Við sitjum
heima kvöld eftir kvöld og horf-
um á sjónvarp, eins og miðaldra
fólk.
Lenny getur ekki ennþá unnið
meira en það sem nemur tveggja
daga vinnu á vikú, hann hefur
ekki meira þrek, og það getur
jafnvel verið, að hann fái aldrei
fullan bata. Þetta gerir hann að
sjálfsögöu dapran, en ég vona
alltaf að það lagist.
Viö erum búin að fá okkur tvo
varöhunda til örýggis. Tikin heit-
ir Bonnie og hún er heima allan
daginn, en Netzer, hundurinn, fer
alltaf með Lenny, hvert sem hann'
fer.
Þegar við höfum safnað nógu
miklu fé, til að kaupa hús, förum
við alfarin frá East End. Mig
langar til að flytja út I sveit, þar
sem ég get átt rólega daga og þar
sem erfitt verður að hafa- unn á
okkur.
25. TBL. VIKAN 47