Vikan - 20.02.1975, Blaðsíða 17

margir höf&u um þetta leyti skipt
um hrúta og höföu hleypt til meö
ullarhrútum noröan úr landi.
Ull var skitur.
Þeir komu i skörö og nú sáu
þeir til Reykjavikur, sem til aö
sjá moggaöi einsog togarahópur á
hnappfiski. Allstaðar stigu
svartir kolareykir upp i stórt
svart ský, sem var efst á himn-
inum og komst ekkert fyrir logni.
Nú breyttist Agúst Jónsson,
þegar hann hafði séö til bæjarins.
Hann var aldrei samur fyrir
vestan skörö. Hann byrjaði aö
hallast i hnakknum, fram. Hann
byrjaöi aö tala um fleira en fé.
Hann hætti að rymja einsog
ormur, eöa dreki og hann gerðist
nú orömargur. Drengurinn rak
upp stór augu.
Oröfæri hans minnti Jón á
mann, sem hleypur gáskalega
upp fé, með stuttum sporum,
einsog gert er i réttum, þegar
fáar kindur eru eftir og menn eru
orönir hifaöir. Þaö var kominn
dans i orðin. Agúst Jónsson var
sem sé byrjaöur aö finna á sér
breytingu, án þess aö hafa
bragðaö dropa. Hann var þvi
vanastur, vestan viö sköröin,
þegar fór aö nálgast bæinn.
Þeir áöu viö tjörn og fengu sér
aö éta. Kaffi höföu þeir á flösku i
stöguöum sokki. Sjálfskeiöingur-
inn risti kæfu, smér og rúgkökur.
Svo ropuöu þeir matarlega,
þurrkuðu sjálfskeiöingana á
handarbakinu og sokkunum og
sleiktu sig.
Hestarnir gripu jörö, drukku og
pissuöu. Feögarnir pissuöu lika
stigu svo á bak aftur. Þaö var
komin kylja utan frá sjó og það
var oröið áliðiö, þvi sólargeislar-
nir feröuöust lárétt, einsog vind-
urinn.
Augun i Jóni Agústssyni
stækkuöu eftir þvi, sem leið á
daginn. Honum leist ekki sem
best á Reykjavik. Þau börnin
höfðu séö margar myndir frá
himnum og frá Reykjávfk, en þaö
var samt enginn kolareykur á
þeim. Kannske var lika kola-
reykur á himnum, hugsaöi hann
meö sér.
Þegar þeir komu i Arbæ, gerðu
þeir stuttan stans. Þeir fengu
geymda þar fáeina hesta, en riöu
svo meö smjörhestinn og alla
kæfuna i taumi inn I bæ
Peninga sina og skuldabréf reiddi
Ágústi kofforti fyrir framan sig i
hnakknum. Hann vissi þaö frá
næstliönum sumarferöum, aö
margt er öðruvisi vestan viö
Arbæ en austan viö hann, og þótt
peningakoffortið heföi veriö á
trússhesti yfir heiöina, þá tók
hann þaö nú ofan og reiddi þaö
fyrir framan sig I hnakknum, svo
eitt mætti ganga yfir peninga
hans og skuldabréf og hann
sjálfan.
Hann varaði Jón viö mönnum i
Reykjavik.
Eins og skrifað stykki
Þeir feögar héldu rakleitt
vestur i Hliðarhúsatorfu til Hólm-
friöar, þegar þeirkomu til bæjar-
ins.
Augun i Jóni voru mjög stór,
8. TBL. VIKAN 17