Vikan - 20.02.1975, Blaðsíða 26

kjollinn
Græni
Stanley vildi fríðmælast við Láru, þvi
hann hafði gleymt afmælisdegi hennar.
Nú var hann kominn i glymjandann i
tiskubúðinni og fannst hann allt i einu
vera eins konar James Bond, leiftrandi
af karlmennsku....
Meöan Jane var aö ljúka við að
koma fyrir matvörunum, sem
þau höföu keypt, sagöi Stanley: —
Finnst þér ekki merkilegt, að
kettir skuli alltaf hlaupa inn i
opna poka? Hann tók einn bréf-
pokann undan matvörunum og
setti hann á gólfiö viö hliöina á
stólnum, þar sem Latur gamli lá i
makindum.
— Þetta er einkennandi fyrir
ketti, hélt hann áfram. — Þeir
hlaupa alltaf inn f opna poka.
Aumingja Latur glápti
heimskulega út I bláinn.
■ — Ja, sú vitleysa sem þér getur
dottið í hug, sagði Jane.
— Stanley beygöi sig niður að
- stólnum og potaöi i kviðinn á
kettinum, til að fá hann til að
standa upp. Sjáðu bara, hann
hleypur áreiöanlega inn i pokann.
Er það sVona þvæla, sem
aumingja Lára hefur stöðugt
glymjandi i eyrum? spurði Jane.
Hún var alveg ófeimin við aö
segja bróður sinum, hvað henni
fannst.
— Sjáðu bara. Hann er að hug-
leiöa þetta. — Hann potaði aftur,
og Latur gamli skreiö niöur af
stólnum. Hann leit á Stanley og
rölti slðan inn í pokann.
— Þarna sérðu, hrópaði
Stanley. — Þú sást þetta. Hann
hljóp beint inn i pokann. Kettir
geta ekki staðist opna poka.
— Mikið vildi ég, að þú gætir
þagaö, sagði Jane. — Þú hefur
ekki gert annað en blaðra, siðan
viö komum úr matvörubúöinni.
Stanley settist á eldhúskoll.
• — Ég er spenntur, það er allt
og sumt. Ég verð svo ræðinn,
þegar ég er æstur... það er
spennan. Hvernig geturöu búist
við mér öðruvisi, þegar ég á von á
Láru heim I kvöld? — Hann ýtti
varlega við pappirspokanum með
fætinum, og Latur greyið gægðist
út.
Jane lokaði skápnum, settist
niöur og andvarpaði. — Það
mætti halda, að hún væri búin að
vera i burtu mánuðum saman.
— Ein helgi er meira en nógu
löng, sagði Stanley. — Sérstak-
lega i svona veðri. — Það fór um
hann hrollur, þegar hann hugsaði
til þess, hve rafmagnsteppi væri
gagnslitið i samanburði við eigin-
konu.
— Rafmagnsteppi getur ekki
komið i staðinn fyrir eiginkonu.
það skaltu vita, sagði hann.
• Stanley hallaði sér fram og tók
bréfpokann upp. Latur gamli
hreyföi sig ekki, þvi hann var
vanur svona uppátækjum i hús-
bónda sinum.
— Þegar þeir eru komnir inn i
pokann geturðu tekið þá upp, án
þess að þeir hreyfi sig, sagði
Stanley. — Ég hef oft verið að
hugsa um, hve þetta hljóti að vera
gott ráð til að veiða ketti Maður
skilur bara eftir fullt af opnum
pappirspokum og safnar þeim svo
saman, þegar þeir eru orðnir
fullir.
— Áttu ekki ellefu ketti nú
þegar? spurði Jane.
Stanley leit undrandi á hana. —
Hvað kemur það þessu máli við?
• — Ég skil ekki, hvers vegna þú
ættir aö vilja fleiri. Þeir, sem
fyrir eru, hljóta að vera rándýrir i
rekstri.
■ — Ég ætla ekki að veiða fleiri.
Eg sagði þetta bara sem dæmi.
Gerði bara ráð fyrir, að mann
langaði I ketti. Og ef maður
gengur út frá þvi, þá eru pappirs-
pokar...
— Er það eitthvað fleira, sem
ég get gert? spuröi Jane. — Ef svo
er ekki ætla ég að fara heim. Ég
held ekki út að hlusta á meira um
ketti og pappírspoka.
X
Latur gamli var kominn með
innilókunarkennd, svo Stanley
setti pokann varlega á gólfið.
Eftir stundarkorn skreið Latur
gamli út.
— Ég vildi gjarnan. að þú
segðir mér, hvað ég á að kaupa
handa henni, sagði Stanley.
Jane horfði spyrjandi á hann.
— Gjöf — heimkomugjöf.
Jane lyfti brúnum: — Maður
kaupir ekki heimkomugjafir
handa fólki, sem er ekki búið að
vera I burtu nema yfir eina helgi,
og þaö hjá móður sinni. Nei, nú er
ég farin að tala eins og þú. Heila-
sellurnar hljóta að vera farnar að
þorna.
Hún stóð upp. — Lára býst ekki
við neinni gjöf, sagði hún.
— Ég veit það, sagði Stanley og
kinkaði kolli. — Þetta á lika að
koma henni á óvart. Sýna henni,
hve mikið ég hef saknað hennar.
— Hún hóstaði. — Þar að auki átti
hún afmæli á föstudaginn.
— Er það? spurði Jane. — Nú,
úr þvi svo er...
Hún stoppaði, þvi henni kom
svolitið til hugar. — En hún var
hér á föstudaginn. Ég á viö, að
hún var ekki farin i burtu þá!
— Ég veit það, sagði Stanley.
— Hvers vegna gafstu henni
ekki afmælisgjöf þá.
— Ég gleymdi þvi, að þaö var
afmælisdagurinn hennar.
Hann steig ofan á tóman
pappirspokann og tróð hann
niöur. — Hvers vegna hélstu, að
hún hefði rokið heim til móöur
sinnar.
Jane sagði bróður sinum, hvað
hann ætti að kaupa handa Láru,
en þvertók fyrir að kaupa það
fyrir hann.
Stanley stóð lengi fyrir utan
litlu tiskubúðina og reyndi að
heröa upp hugann og fara inn.
Kjóllinn var i glugganum, grænn
og rennilegur á ginunni.
Þegar Stanley var orðið kalt af
aö norpa fyrir utan fór hann inn.
Popptónlistin glumdi úr hverju
horni, og sem betur fór virtust
engir þarna inni nema afgreiðslu-
stúlkurnar. Ein þeirra kom til
hans, grindhoruð stúlka, sem leit
út eins og hún hefði stungiö
hausnum inn i loftræstingargat.
— Halló, sagði hún.
— Halló, svaraði Stanley. Hann
gat ómögulega gert sér grein
fyrir ástæðunni, en hann sá
sjálfan sig allt i einu fyrir sér sem
njósnara. Njósnarar i kvik-
myndum voru alltaf aö lenda inn
á svona staði. í þessu kvenlega
umhverfi, leiftruöu þeir af karl-
mennsku, voru svolitið vand-
ræöalegir, en höfðu þó gaman af
þessu undir niðri. Þeir biðu þess
eins, að rússnesk fegurðardis
læddist inn um bakdyrnar og
laumaði mikrófilmu i lófa þeirra.
Stanley stóð þarna sjálfur,
svolitið vandræðalegur, leiftrandi
af karlmennsku innan um kjóla
og kvennadjásn. Hann lét dular-
fullt bros leika um karlmann-
legar varirnar. Hann pirði augun
og renndi þeim eftir kjólaslánum.
Allt i einu áttaði hann sig á þvi,
að stúlkan hafði sagt eitthvað viö
hann, sneri sér að henni og sagöi:
— Fyrirgefðu.
— Er allt i lagi, endurtók
stúlkan.
— Ó, já, sagði Stanley.
— Það var eins og þér væri illt i
augunum, sagði stúlkan.
— Það er ljósið hér inni. Það er
full sterkt fyri mig.
Stúlkan leit upp á marglitar
perurnar i loftinu. — Ó, já. Eftir
svolitla stund sagði Stanley. —
Jæja...
Næstum þvi um leið sagði
stúlkan: — Get ég eitthvað
aðstoðað? Eða viRu aðeins lita i
kringum þig? — Hún virti hann
fyrir sér um stund, og þegar hún
sá, að hann væri liklega kominn
yfir þritugt, bætti hún viö: —
herra.
Stanley stamaði: — Já, nei.
Rússneska mærin virtist ekki
ætla að koma inn um bakdyrnar,
svo hugur hans leitaði á aðrar
slóðir. Hann fór að velta þvi fyrir
sér, hvernig stúlkan færi aö þvi að
láta hárið standa svona út i loftiö.
— Annars er það svo, að ég
ætlaöi að kaupa kjól á konuna
mina.
Stúlkan brosti uppörvandi.
— Græna kjólinn, sem sýnir
svo mikið... hann hóstaði... græna
flegna kjólinn. Það er einmitt sá.
Haiin var orðinn hálf ringlaöur
og virtist ekki. hafa stjórn á
hugsunum sinum. — Hvernig
feröu að þvi að láta hárið standa
svona út, sagði hann i beinu
framhaldi.
Brosið hvarf af vörum stúlk-
unnar. — Hvernig ég geri hvað?
— Hárið á þér... stundi Stanley
upp.
— ó, þetta?, sagði hún og kom
aöeins viö hárið, án þess þó að
rugla þvi. Það virtist eins stift og
26 VIKAN 8.TBL.