Vikan - 20.02.1975, Blaðsíða 28

o
Virgo
Ursa Major
Corona Borealis
Boötes
Hydra
12oo lcm/selc.
15000 km/sek.
1 111 II 1 • II 1
lil * II 1 II 1
21500 km/ selc.
III íi 111 1 II 1
1 n • II III 1 II 1
393oo lcm/ selc.
611oo km/sel
stálull. — Ó, þetta er Afro, bætti
hiin viö.
X
Hann stóö um stund orölaus.
Sföan sagöi hann: — Þaö var
þetta meö kjólinn...
Hún náöi í hann út I glugga og
skildi gínuna eftir nakta. Siöan
rétti hún Stanley kjólinn, svo
hann gæti skoöaö hann nánar. —
Já, sagöi hann, — Ég ætla aö fá
hann.
— Hvaöa stærö? spuröi
stúlkan.
Stanley glápti á hana. — Þaö
veit ég ekki.
— Er hún eitthvaö svipuö mér
aö stærö? spuröi stúlkan þolin-
móö.
Stanley virti hana fyrir sér og
hristi höfuöið. — Hærri. Og
svolitiö meira... Hann myndaöi
útlinur meö höndunum, Svo leit
hann I kringum sig og benti á aöra
afgreiöslustúlku, sem honum
virtist svipuö Láru aö vaxtarlagi.
— Alíka og hún, sagöi hann.
— Já, já, samsinnti stúlkan og
fór innar I búðina.
— Já, já, samsinnti stúlkan og
fór innar í búöina.
Stanley stóð grafkyrr á miöju
gólfi. Það var enginn vafi á þvi,
aö þarna átti hann ekki heima.
Hann haföi grun um, aö hann
heföi fæöst heldur seint — heföi
átt aö vera uppi á Viktoríu-
timanum. Þá voru kvenfatabúöir
fyrir konur, og ef karlmann
vantaöi eitthvaö þaðan, sendi
hann þjónustustúlku. Sem
snöggvast imyndaði hann sér, að
hann væri aö gefa þjónustustúlku
sinni skipun um aö kaupa eitt-
hvað i búöinni.
— Er þaö eitthvaö sem ég get
aöstoöaö yöur meö? heyröi hann
sagt.
Enn ein afgreiðslustúlka var
komin til hans, og hún virtist
haldin sama sjúkdómnum og sú
fyrsta, þvl háriö á henni stóö út I
loftiö á sama hátt.
— Nei, takk fyrir, Þaö er veriö
aö afgreiöa mig.
Afgreiöslustúlkan hans birtist
nú aftur. Hún hélt á öörum
grænum kjól, liklega af réttri
stærö, braut hann saman og lét I
poka. — Gjöröu svo vel, herra
minn, sagöi hún vingjarnlega og
brosti uppörvandi til Stanley.
— Takk fyrir, sagöi hann.
Þegar stúlkan kom meö skipti-
myntina spuröi hún: — A konan
þin hllralausan brjóstahaldara?
Stanley deplaði augunum. — A
hún hvaö?
Stúlkan brosti. — Þaö er
brjóstahaldari, sem hægt er aö
festa svona, sagöi hún og benti
aftur fyrir drengjalegan hálsinn.
— Kannski ætti ég aö fá einn —
I þvi falli, aö hún eigi engan.
— Já, samsinnti stúlkan, ég
held, aö þaö væri ráö. En viö
erum ekki meö undirfatnaö hér,
svo þú ættir að fara yfir I Lee-
búöina.
Þegar hann var kominn
þangaö, kom kona á móti honum,
I góöum holdum meö bláleitt hár.
Hún horföi á hann eilítið tor-
tryggin: — Góöan daginn.
— Góöan dag, sagöi Stanley. —
Mig vantar hliralausan brjósta-
haldara.Handa konunni minni. —
Hann brosti ánægöur. — Stærö 36.
Svo mikiö vissi hann.
— Hvaöa skálastærö herra?
Brosiöhvarf af vörum Stanley.
— A, B, eða C?
— Eru þetta stæröir? spurði
Stanley.
— Já, herra, sagöi hún, og
varir hennar herptust.
— Þaö veit ég ekki, sagöi hann.
— Hafiö þér enga hugmynd?
— Nei, þaö hef ég ekki. Ég hélt
aö brjóstahaldarar væru fram-
leiddir i stærðum eins og 34, 36 og
svoleiöis.
— Þaö er rétt, en maöur þarf
llka aö vita skálastæröina. — Nú
brosti hún aðeins, þegar hún
spuröi: — Er konan yðar... vel
vaxin?
— Það hefur mér alltaf fundist.
— Þá þarf hún liklega C, sagöi
konan, áöur en hún hvarf.
Fölleit ung kona meö rytjulegt
nár stóö allt I einu viö hliö hans. —
Frú Goodwin segir, að þér viljið
fá hliralausan brjóstahaldara
númer 36 C.
— Já, sagði Stanley.
— Einhvern sérstakan lit?
— Alveg sama, flýtti hann sér
aö segja.
— Viö eigum hvlta, svarta,
bleika og glóandi.
— Hvitan, sagði Stanley, þvi
honum fannst þaö hljóta aö vera
siösamur litur.
Fölleita stúlkan hvarf, og
Stanley hallaöi sér fram á búöar-
boröiö.
— Halló gamli minn. Léstu nú
Láru draga þig i búöir.
Hann sneri sér við. — Nei,
halló Matti. Hvað ert þú að gera
hér?
Maja dró mig hingað, sagði
Matti Digby. — Hún er aö fá sér
Hfstykki til aö þurfa ekki aö fara I
enn einn megrunarkúrinn. Þetta
eru hræöilegir staöir, finnst þér
ekki?
— Jú, samþykkti Stanley.
Matti hallaöi sér að honum og
sagði lágt: — Fyndist þér ekki
upplagt aö skreppa út og fá sér
bjórglas. Þær veröa ekki tilbúnar
nærri strax.
— Ég get þaö ekki. Ég er að
kaupa brjóstahaldara.
Fölleita stúlkan birtist aftur, og
vonbrigöin leyndu sér ekki i svip
hennar: — Viö eigum þá ekki i
hvitu. Aöeins I svörtu, bleiku og
glóandi.
Fáöu einn glóandi handa henni,
sagöi Matti skyndilega. — Þaö
hlýtur áð vera æöislegt.
Stanley leit á hann hissa. — Og
hvaöa litur er þaö? spuröi hann.
— Eins konar eldrauður litur.
Mjög uppörvandi, gamli minn.
Þér er óhætt aö trúa mér.
— Þaö er einmitt þaö, sem ég
vil ekki.Þetta á aö vera friöargjöf
til Láru... ég vil ekki, aö hún
haldi, aö ég hafi eitthvaö vafa-
samt i huga.
Ahugi Matta dofnaöi viö þetta,
og hann sagði: — Or þvi svo er
skaltu gefa henni bleikan.
— Ég ætla aö fá bleikan, sagöi
Stanley viö afgreiöslustúlkuna.
Þegar stúlkan var farin aftur
sagöi Matti: — Ætlaröu aö gefa
henni sett?
— Undirfatasett? Stanley hristi
höfuöiö. — Astæöan fyrir þvi aö
ég er aö kaupa brjóstahaldara er
sú, aö ég keypti handa henni kjól,
sem ekki er hægt að vera i nema I
sérstökum brjóstahaldara.
Þar sem sjálfstraust Stanleys
var meö minnsta móti þessa
stundina bætti hann viö: — Finnst
þér aö ég ætti aö fá sett handa
henni?
Matti yppti öxlum: — Þaö er
þitt mál, gamli minn.
Afgreiöslustúlkan'kom nú aftur
meö daufbleikan brjóstahaldara
prýddan litlum rósum. Stanley
ræskti sig og sagöi: — Ekki hafiö
þiö sett I stil viö þetta?
Nokkrum mlnútum siöar gekk
hann út úr búöinni meö Matta, og
þeir tóku stefnu á bjórkrána
handan götunnar.
X
Lestin, sem Lára ætlaði aö
koma meö, var væntanleg
klukkan hálf sjö. Stanley var
kominn heim korter fyrir sex og
faldi gjafirnar vandlega á gólfinu
I klæðaskápnum. Slöan hringdi
hann I veitingahúsiö, til aö minna
þá á aö koma meö matinn á
mlnútunni átta. Svo lagöi hann af
staö.
Hann var ekki kominn nema
hálfa leið niöur Aöalstræti, þegar
sprakk á íramhjóli.
Þetta hlaut aö gerast — einmitt
núna. Stanley bjó sig til aö skipta
um dekk, en komst brátt að þvi,
aö hann gat ekki losaö felgu-
boltann, svo hann skildi bilinn
eftir og ákvaö aö reyna aö finna
eitthvert verkstæöi 1' nágrenninu.
Hann var heppinn, þvi eftir aö
hafa gengiö 200 metra kom hann
aö litlu verkstæöi. Hann gekk til
manns I bletóttum og fituklindum
læknaslopp.
— Gæti ég fengið lánaöan
felgulykil? Þaö sprakk hjá mér,
og ég get ekki losaö boltana.
— Viö megum ekki lána verk-
færi, sagöi maöurinn. Þaö var
eins og hann heföi grun um, aö
hann ætti von á sviviröingum, svo
hann brosti vingjarnlega og bætti
við: — Þeim er svo oft stoliö.
28 VIKAN 8. TBL