Vikan - 12.02.1976, Blaðsíða 19

göngumóður staðnæmist þú. Teig-
ar vatnið og slekkur þorstann...
Laugar andlit þitt í fersku vatninu.
Þú kastar grímunni, sem við I dag-
legu tali köllum klæði, föt eða
flíkur, eftir því hverju hlutverki
þau gegna.
Síðan lætur þú vatnið umlykja
þig og sólina verma þig. Ef þú varst
ekki þyrstur, heldur þreyttur, þá
hvlldir þú þig við lækinn.
Lækurinn er fallegur, og hér vaxa
blóm...Þessi mynd helgar sér hluta
af vitund þinni. Seinna kemur hún
fram I hugann hrein og heilög.
Vekur með þér saklausa gleði.
Ótlmabært bros, einhverntíma,
þegar þú ert að vinna.
Menn spyrja, hvað þú sjáir svona
hlægilegt? Afundnir og vinnuleiðir
samverkamenn þínir gerast spé-
hræddir. Þeir skilja svo fátt...
En þú og lækurinn gátuð talað
saman án leiðinlegra og hversdags-
legra orða. Þér finnst það heldur
ekkert óeðlilegt, að lækurinn haldi
áfram að renna jafn glaður og
kátur, þrátt fyrir það að þú drakkst
úr honum eða baðaðir þig I honum.
Lækurinn var hinn sami. Hvorki
meira né minna vatn I honum en
áður. Auðvitað fórst þú samt á
brott með hluta af læknum, en þú
getur ekki tekið allan lækinn og
umhverfi hans og haft á brott
með þér...Heldur aðeins myndina.
Minninguna. Vonina um það, að
þú einhverntíma komir að þessum
læk aftur.
Þú ræður ekki för þinni sjálfur,
en þú getur ekki lifað endalaust
án vatns. Samt er þér ekki þessi
lækur hugstæður aðeins vegna
vatnsins, heldur vegna þess, að
hann er hluti af sjálfum þér, hluti
af sál þinni....Ef þú skilur ekki
þetta, þá er tilgangslaust að segja
meira. Hafir þú skilið það, þá er
heldur engin þörf að segja fleira.
Gunnar...Ert þú viss um, að það
sért þú sjálfur, sem ert á ferð einn
að nóttu til, gegnum þessa þykku
svörtu þoku? Hefur þú heldur
nokkra vissu fyrir því, hvert þú
ert að fara?”
Röddin var þögnuð. Gunnar
kveikti veggljósið fyrir ofan rúmið.
Hann dró greiðu undan koddan-
um og strauk henni gegnum hárið.
Svo fór hann aftur með höndina
undir höfðalagið og kom með
lítinn handspegil.
Gunnar skoðaði mynd sína hljóð-
ur og Ihugandi. ,,Hvert ég er að
fara...? Veit ég það?” sagði Gunnar
upphátt.
,,Nei...En ég hef von...”
*
7. TBL. VIKAN 19