Vikan - 12.02.1976, Blaðsíða 33

upphlut hennar. Hún tók andköf
og allt hringsnérist innan í höfðinu
á henni, en hún veitti enga mót-
spyrnu. Henni fannst hún standa
við þröskuld og að handan við
hann biði hennar einhver stórkost-
leg og yfirþyrmandi uppgötvun.
Kvenlegt hugboð hvíslaði því að
henni, að líkami hennar byggi yfir
ótrúlegri dul, sem ætti eftir að
draga fram I dagsljósið.
Andartak varð henni hugsað til
Francis Cranmere. Það voru hans
hendur, sem hefðu átt að vekja
þessar nýju og einkennilegu
tilfinningar með henni. Þrátt fyrir
tilfinningarótið gerði hún sér grein
fyrir því, að hún vseri að gefa þess-
um manni eitthvað, sem einungis
eiginmaður átti heimtingu á. Þó
fann hún ekki til blygðunar. Hún
lifði ekki lengur í neinum tengslum
við fortíð sína né raunveruleikann
yfirhöfuð. Því ekki að gefa Jcan
það sem ameríkaninn hafði ætlað
að svipta hana með valdi, þetta
sem engin kona getur verið viss um
að halda, ef karlmaður er á annað
borð ákveðinn I því að taka það frá
henni, hvort heldur er með valdi
eða kænsku. Marianne hafði lesið
söguna um Clarissu Harlowe, sem
hinn ófyrirleitni Lovelace hafði
gefið inn svefnmeðal svo að hann
mætti koma fram vilja sínum við
hana. Hún var ekki alveg viss um
hvað þetta ,,að koma fram vilja
slnum,” merkti, en hún var sann-
færð um að Jean þyrfti ekki að gefa
henni neinn heilsudrykk til þess að
ná takmarki sínu. Hún var sér þess
óljóst meðvitandi að ósýnileg bönd
knýttu saman mann og konu og
vilji hennar var nær lamaður. Atlot
hans voru svo bllðleg og vöktu
hjá henni unaðslegar tilfinningar.
En þvl næst var eins og hann væri
með óráði. Orð hans voru slitin
úr öllu samhengi og inn á milli
þakti hann andlit hennar æ heitari
kossum. Þetta var óviðjafnanleg
llfsreynsla og það sem fylgdi I kjöl-
farið hlaut að vera enn dásamlegra.
En allt I einu fóru þessir heill-
andi töfrar þverrandi og eftir
var aðeins ruddalegur, sársaukafull-
ur raunveruleikinn. Marianne rak
upp óp en Jean virtist ekki heyra
það. Hann hafði verið I kynsvelti
of lengi og nú hafði hann ekki
leng'ur taumhald á ástrlðum sínum.
Hamstola af hryllingi reyndi hún að
rífa sig lausa, en hann hélt henni
eins og I skrúfstykki. Hún reyndi
að öskra, en hann stöðvaði það með
enn einum kossi.Töframátturinn
var horfinn og Marianne reyndi að
umbera það sem á eftir fór, en
vöðvar hennar voru strekktir og
taugarnar I þann veginn að gefa sig.
En snögglega var þetta yfirstaðið og
hún var frjáls manneskja á ný.
Hún var of rugluð til þess að
geta hreyft sig og lá þarna og
horfði á rykuga bjálkana I loftinu.
Vonbrigðin létu ekki á sér standa
og hún var gráti næst. Þetta var þá
ástin? Úr því að svo var gat hún
ekki skilið hvers vegna var gert
svona mikið veður út af henni I
skáldsögum og hvers vegna svo
margar konur létu fótumtroða sig
hennar vegna. Þetta hafði að vlsu
verið æsandi til þess að byrja með,
en umbunin var ekki að sama
skapi eftirsóknarverð. Óbeit ásamt
sterkri vonleysistilfinningu var hið
eina, sem bærðist innra með henni.
Aldrei á sinni lífsfæddri ævi hafði
hún orðið svona vonsvikin.
Mild hönd strauk vanga henn-
ar og um leið heyrði hún Jean
hlæja lágt. '
,,Hvers vegna segirðu ekki eitt-
hvað? Þú gerðir mig mjög ham-
ingjusaman og ég mun seint gleyma
þvl. Auk þess gleður það mig, að
ég skuli hafa verið sá fyrsti.”
,,Hvernig veistu það?” sagði
Marianne ólundarlega.
Nú fór hann að skellihlæja.
,,Mikið ertu saklaus. Karlmaður
finnur sllkt undireins. En nú verð-
urðu að fara aftur inn. Kertið er
nær útbrunnið og það er eins gott,
að þln verði ekki saknað. Auk þess
er ég grútsyfjaður. ”
Hún studdi sig við annan oln-
bogann og ekki bætti það úr skák
að þurfa að horfa á hann geispa
stórum. Aðeins mikil og innileg
bllða hefði getað mildað þá óþægi-
legu reynslu sem hún hafði orðið
fyrir. Hann var vingjarnlegur, en
ekkert fram yfir það og hún sá
að hann vildi fá að vera I friði.
,,Hvað ætlastu fyrir á morgun?”
sagði hún dauflega.
Hann brosti ertnislega og drap
tittlinga.
,,Þú ert svei mér ýtin! Hafðu
cngar áhyggjur, ég mun fara að
vilja þlnum. Þú átt það inni hjá
mér.”
Hann stundi nautnalega og kúrði
sig niður, en var áður búinn að
hagræða hlekkjunum svo, að þeir
yllu honum sem minnstum óþæg-
indum. Því næst krosslagði hann
hendurnar og lokaði augunum.
,,Sofðu rótt,” bætti hann við
syfjulega.
Marianne horfði ringluð á þenn-
an sofandi mann. Karlmenn eru
einkennilegt fyrirbrigði, hugsaði
hún. Rétt áðan hafði hann verið
llkastur trylltum loga, ástsjúkur,
en núna fáeinum minútum seinna
lá hann þarna sofandi og hafði
gjörsamlega gleymt því að hún væri
til. Var nokkuð I þessu öllu saman,
sem gat réttlætt þetta leyndardóms-
fulla bros og sigurvlmuna, sem var
sammerkt öllum konum I skáld-
sögum, eins og þeim var lýst á
brúðkaupsnóttina?
Þetta gilti auðvitað ekki um
aumingja Clarissu Harlow, en hún
hafði líka sofið værum blundi á
meðan grlnið stóð sem hæst.
Nei, Marianne fannst engin ástæða
til þess að gera svona mikið veður
út af þessu. Hún var raunar stað-
ráðin I því að endurtaka ekki þessa
endemis vitleysu I bráð, ekki einu
sinni til þess að geðjast Jean.
Nú slokknaði á kertinu og þar
með enduðu þessar dapurlegu
hugsanir Mariannes. Hið eina sem
hún gat gert núna var að fara aftur
inn og skreiðast I bælið. Hún sat
kyrr andartak og beið þess að augu
hennar vendust myrkrinu. Þvl næst
stóð hún upp og leitaði að lykl-
inum, sem hún hafði lagt frá
sér einhvers staðar nálægt kertinu.
Er hún hafði fundið hann fór hún
út úr hlöðunni, lokaði dyrunum
vandlega að baki sér og setti lykil-
inn aftur á sinn stað. Framhald
7. TBL. VIKAN 33