Vikan - 30.09.1976, Síða 33

Hún var svo hjálparvana, þar sem
hún sat og starði út um gluggann.
— Hvernig gekk það?
— Þeir sögðu, að ég yrði að
sanna, að ég gæti boðið henni gott
heimili. Og. . . Hún brast í grát:
— Þegar maður er ekki giftur,
þá. . .
Eftir stundarkorn sagði hann:
— Það er þá réttast, að þú fáir
þér mann, Rósa.
Hún horfði á hann stórum
augum.
— Jimmie!
Honum létti. Kannski elskar
hún mig meira en krakkann þrátt
fyrir allt, hugsaði hann.
Um tíma virtist sem Rósa sætti
sig við ósigurinn. Hún talaði
biturt um „slettirekurnar“ á ætt-
leiðingaskrifstofunni. Hún
skopaðist jafnvel að öllu saman,
og það gerði hann órólegan.
— Eg get farið og sagt þeim, að
ekki geti ég gert að því, þó konur
séu of margar, sagði hún. Það er
ekki mín sök, að allir'karlmenn-
irnir eru drepnir í fáránlegum
styrjöldum.
Hann var afbrýðisamur og
sagði:
— Þú hugsar meira um Jill
heldur en mig. Hún hló undrandi:
— Vertu ekki barnalegur,
Jimmie.
— Þú talar ekki um neitt annað
en þennan krakka, þú hugsar
ekki um annað.
— Það er kjánalegt af þér að
vera afbrvðisamur úl í aumingja
Jill.
— Afbrýðisamur? Hver segir,
að ég sé það.
— Hvað er þá að þér?
— Getur þú ekki hætt að tala
um þetta? sagði hann og dró hana
til sin. Getur þú ekki verið eins og
þú varst áður?
Það rétta var, að hann var alltaf
að hugsa um. hve Rósa væri
breytt. Hann minntist hennar,
eins og hún var. það var eins og að
dreyma aðra konu — itún var svo
bre.vtt. . . Þegar hann kom inn og
vildi faðma hana að sér ýtti hún
honum frá sér og sagði:
— Uss, Jimmie, ég verð að setja
kartöflurnar yfir.
— Mega kartöflurnar ekki bíða
aðeins?
— Slepptu mér, segi ég!
En hann hélt henni fast og fékk
koss, koss án hlýju.
— Ég þarf að koma verkunum
frá, þú varst ekki svona snemma á
ferðinni hér áður.
— Fyrst klagaðir þú yfir, að ég
fengi mér drykk á heimleiðinni,
nú skammastu yfir, að ég komi of
snemma.
— Heyrðu Jimmie, sagði hún
eftir stundarþögn, meðan hún
flysjaði kartöflurnar. Þér hefði
örugglega ekki fallið það, ef ég
hefði fengið mér drykk með karl-
manni, áður en ég kæmi heim til
þín.
— Ert þú að hugsa um Perlu?
Annars skiptir það engu.
— Hvers vegna ekki? spurði
hún. Af hverju geta karlmenn
leyft sér hluti, sem konur geta
ekki?
Svona kvenréttindatal ruglaði
hann alltaf. Það var svo ólíkt
henni, eins og hún var að öðru
leyti. Hann sagði bara:
— Þú ert afbrýðisöm út í Perlu,
það er það, sem er að.
Hann langaði til að koma henni
til að hlæja, fá hann til að kyssa
sig eða grínast svolítið. en hún
hugsaði sig vandlega um og sagði
stillilega:
— Það er auðvelt að verða af-
brýðisamur, þegar maður elskar
einhvern.
— Já, en Perla! hálf hrópaði
hann. Hana hefi ég þekkt árum
saman. Hver hefur annars sagt
þér frá henni?
— Þú heldur, að fólk sé blint.
sagði Itún dapurlega. Þér kemur
ailt svo á óvart.
— Jæja þá, en hvernig komst
þú að þesi >.?
— (). fólk talar.
— Og þú trúir því auðvitað?
Þögn. Svo sagði hún:
Æi, Jimmie, ég vildi óska, að
við þyrftum ekki að kýta stöðugt.
Það er svo kjánalegt.
Þessi viðbrögð gerðu hann
ánægðan, og hann tók hana i
faðminn og sagði, að hann vildi
ekki heldur kýta.
En þau héldu áfram að kýta.
Hvert einasta samtal endaði með
þvi, að þau fóru að munnhöggv-
ast, annað hvort um Perlu eða
Georg.
Einn daginn spurði hann sem
oftar:
— Af hverju ertu alltaf svona
alvörugefin, Rósa?
Framhald í næsta blaði.
Þetta er einmitt græni liturinn sem ég var að tala um að við
fengjum okkur fyrir gluggana í stofunni.
BINNI & PINNI
\V.t <■/-,
er ekki raggeit! Ert þú kannski raggeit?
40. TBL. VIKAN 33