Vikan - 23.12.1976, Blaðsíða 36

Spyrnt við fótum
Blaðamaður VIKUNNAE
fer í heimsókn til Hjartaverndar,
sem hjálpar okkur öllum til
að ,,spyrna við fótum,> gegn
nauðungarflutningunum yfir
landamærin, sem við eigum
öll fyrir höndum.
Þarna stóð ég spekingslegur en
fáklasddur fyrir framan vigtina og
sveipaði um mig skósíðri slá líkt og
Neró gerði forðum, og hugsaði til
allra þeirra hnífa, skæra, nála og
annara pyntingatækja, sem brugðu
bliku sinni umhverfis mig þarna í
salnum. Varð mér þá hugsað til
orða Marteins Lúthers, er hann
hrópaði: Hér stend ég og get ekki
annað.
Að vísu fannst mér alveg ástæðu-
laust að hrópa. Og í rauninni var
alveg tilgangslaust að segja nokk-
uð, en samt hugsaði ég til þessara
þekktu orða. Við nánari athugun
fannst mér samt réttara að breyta
þeim örlítið.
Ég rétti þessvegna virðulega úr
mér um leið og ég hratt frá mér
slánni og stóð nú íklæddur skraut-
legum garlonnærbuxum frá ísrael
og mælti þungum rómi en festu-
legum: Hér stend ég, af fúsum og
frjálsum vilja og fel mig örlögunum
á vald. Þessi alvöruþrungnu orð
voru að visu ekki mælt upphátt, en
það breytir litlu að sinni.
Ég var nefnilega þarna staddur
að eigin beiðni, sem upphaflega var
samþykkt á fundi ritstjórnar VIK-
UNNAR, um að ég kynnti mér
nánar og skýrði frá, hvað fram færi
á þessum virðulega stað. Auðvitað
grunaði ég samstarfsmenn mína um
að óska þess í laumi, að ég yrði
dæmdur úr leik, en ég ætlaði svo
sem að sýna þeim fram á, að þeim
yrði ekki kápan úr þvi klæðinu.
Þessvegna hafði ég fúslega farið
fram á það við Hjartavernd, að þeir
skoðuðu mig og gæfu mér i hend-
urnar skriflegt vottorð um að ég
væri bara almennMnisskilinn. Það er
svo lítið bilið á milli vitleysunnar
hjá mönnum - og ,,genialitets”.
Þessari beiðni minni hafði verið
tekið ljúflega - kannski með örlítilli
meðaumkvun - og þessvegna stóð
ég nú þarna fyrir framan vigtina og
fór yfir það i huganum, hvort ég
En nú tekur alvara lífsins vifi.
minni fyrstu. Sú síðasta hefur ekki
verið framleidd ennþá. Eg komst
ekki uppúr mógröfinni aftur, því
mig svimaði svo mikið, og pabbi
fann mig þar loks eftir mikla leit,
þegar langt var liðið á nótt. Og
sígarettupakkinn er þar ennþá.
Ég skrifaði því Commander en
sleppti May Blossom, Abdullah,
Black Cat, og Players (Navy Cut.)
Við nýrnasteinana hjá mútter
setti ég bara spurningu. Hvort sem
er of seint að fara að rexa um þá
núna, hugsaði ég.
En þetta er alvarlegt mál, því
ef maður svarar ekki samkvæmt
bestu samvisku, hvernig skyldi þá
vesalings stúlkunni líða, sem þarf
að vinna úr þeim öllum þarna
niðurfrá og koma svörunum inná
gataspjöld. Hvað segði tölvan þá?
„Sendið manninn samstundis
heim og segið honum, að hann sé
dauður fýrir löngu. ”
Ég hafði semsagt svarað öllu eftir
bestu vitund og hafði skilað svör-
í biðsal nýs lífs.
hefði nú svarað 568. spurningunni
rétt. Ég hafði nefnilega fengið
heimsendar um 600 spurningar i
pósti (gef eða tek 5), og hafði lagt
afganginn af samviskunni í að
útfylla þær rétt.
Hafði mamma sáluga haft nýrna-
steina? Hafði ég fengið liðagigt á
barnsaldri? Er eggjahvíta í þvag-
inu? Var þvagbunan kraftminni eða
kraftmeiri fyrir 12 mánuðum?
Hvaða tegundir af sígarettum hafði
ég reykt þegar ég var litill? Hve
mörg grömm af piputóbaki reykti
ég á viku?
1 hreinskilni sagt hafði ég lúmskt
gaman af að svara spurningunum.
Ég minntist þá þess, þegar ég hafði'
stolið heilum pakka af Comm-
ander sígarettum heima og laum-
ast með hann út í móa, þar sem
ég fann þurra mógröf til að skriða
ofaní. Þar hafði ég síðan kveikt í
Virðingar- og spekingssvipurinn
hefði hæft hvaða Neró sem er.
36 VIKAN 52 TBL.