Vikan - 23.12.1976, Síða 47

minn. Herra Lee-Wortley og systir
hans. En hún var nú auðvitað alls
ekki systir hans. Það datt engri
okkar í hug! Og svo var hún alls
ekki veik. Það hefðum við allar
getað sagt ykkur. Við héldum —
við héldum allar — að eitthvað
skrítið væri að gerast. Ég skal segja
yður alveg eins og er, herra minn.
Ég var í baðherberginu hennar að
skipta um handklæði og svoleiðis,
og ég lá á hleri. Hann var inni í
herberginu hennar og þau voru að
tala saman. Ég heyrði hvað þau
voru að segja eins vel og hefði ég
staðið inni í herberginu hjá þeim.
„Þessi leynilögreglumaður, ” var
hann að segja. „Þessi náungi,
Poirot, sem er að koma hingað.
Við verðum að gera eitthvað við
því. Við verðum að ryðja honum
úr vegi eins fljótt og hugsanlegt
er.” Svo lækkaði hann andstyggi-
legan og ógnvekjandi róminn og
sagði við hana: „Hvað settirðu
það?” Og hún svaraði: „t búðing-
inn.” 0 herra minn, hjartað í mér
tók svoddan stökk að ég hélt það
ætlaði að hætta að slá. Ég hélt að
þau ætluðu að eitra fyrir yður i
jólabúðinginn. Ég vissi ekki hvað
ég átti að gera. Frú Ross hlustar
ekki á fólk eins og mig. Þá datt mér
i hug að skrifa yður viðvörunar-
bréf. Ég gerði það og lagði það á
koddann yðar svo að þér sæjuð það
þegar þér færuð að sofa.” Annie
þagnaði og stóð á öndinni.
Poirot virti hana fyrir sér góða
stund alvarlegur í bragði.
„Þú hefur séð allt of margar
leynilögreglukvikmyndir, held ég,
Annie,” sagði hann að lokum, „eða
kannski er það sjónvarpið sem hefur
þessi áhrif á þig? En það sem máli
skiptir er að þú hefur gott hjarta-
lag og ert bara þó nokkuð glúrin.
Þegar ég kem til Lundúna ætla ég
að senda þér einhvem glaðning. ”
„0 þakka yður fyrir, herra.
Þakka yður innilega fyrir, herra
minn.”
„Hvað viltu að ég sendi þér?”
„Má ég velja mér það sem ég vil
herra? Get ég fengið hvað sem ég
vil?”
„Innan vissra takmarka,” sagði
Poirot varkárnislega, „já.”
„0, herra, gæti ég fengið snyrti-
veski? Ekta snyrtiveski eins og
systir herra Lee-Wortleys, sem var
svo ekkert systir hans, átti?”
„Já,” sagði Poirot, „já, ég held
að það ætti að vera framkvæman-
legt.”
„Þetta er athyglisvert,” sagði
hann hugsandi við sjálfan sig. „Ég
var staddur í safni um daginn og
var að skoða gamla muni frá
Babylon eða einhverjum þvilíkum
stað, eldgamla — og meðal þeirra
voru baukar undan snyrtivömm.
Konuhjartað breytist ekki.”
„Hvað segið þér, herra minn?”
sagði Anniew.
„Það var ekkert,” sagði Poirot.
„Ég var bara að hugsa upphátt. Þú
skalt fá snyrtiveskið þitt barnið
gott.”
Anna flýtti sér í burtu frá sér
numin af gleði. Poirot horfði á eftir
henni og kinkaði kolli ánægður.
„Ah,” sagði hann við sjálfan sig.
„Og núna fer ég. Hér hef ég ekkert
meira að gera.”
Allt í einu fann hann tvær hendur
læðast undir handleggina á sér.
„Ef þér vilduð gjöra svo vel aö
standa kyrrir undir mistilteininum
eitt augnablok...” sagði Bridget.
Hercule Poirot þótti það gaman.
Honum þótti það afar gaman. Hann
sagði við sjálfan sig, að þetta hefðu
verið mjög góð jól. SÖGULOK.
Möguleiki
fyrirþig,
fyrir SÍBS
Nú eru meiri möguleikar en
nokkru sinni fyrr á því ab hljóta
einhvern af hinum veglegu vinn-
ingum happdmttis okkar.
En þab eru ekki abeins þínir
möguleikar til vinnings sem auk-
ast. möguleikar SIBS til þess ab
halda áfram uppbyggingu á
Reykjalundi aukast til muna, og
þar meb aukast einnig möguleik-
ar á hjálp. fyrir alla þá sem
þurfa á endiirhaefingu ab halda.
Happdrœtti SÍBS
Auknir möguleikar allra