Vikan - 23.12.1976, Page 48

Jólasaga eftir Celiu White.
w
frjálswn
vilja
í örmum Tims varð Jenní ljós
þýðingarmikil staðreynd.
Til að halda honum varð hún
að leyfa honum að fara, láta
hann fá útrás til þess að hann
kæmi aftur af frjálsum vilja.
Tim leit upp úr bæklingunum,
sem lágu á víð og dreif um borðið.
,,Hvernig líst þér á að halda jól í
Tangier? Eða í Marokkó?” Svo
brosti hann. ,,Ég verð að halda
þéttingsfast um höndina á þér.
Annars verður þú óðara komin
i kvennabúr hjá einhverjum ara-
bískum sjeik.”
,,Tim, ég get það ekki,” sagði
Jenni. Hún var áhyggjufull á svip-
inn. ,,Það er vegna móður minnar.
Hún vill hafa mig hjá sér á
jólunum.”
„Jenní, þú hefur verið nákvæm-
lega tuttugu og ein jól heima hjá
þér,” sagði Tim blíðlega. ,,Er ekki
kominn tími til að þú gerir það sem
þig langar til?”
„Þetta er ekki svona einfalt,”
sagði Jenni. „Mamma segir, að
þetta verði siðustu jólin þeirra
saman.” Rödd hennar skalf. „Þau
ætla að skilja, Tim.”
„Guð almáttjigur! Þau hafa alltaf
verið eins konar Gíbraltarklettur í
mínum augum. Stöðug og gersam-
lega óbifanleg.”
„Hérna, lestu bréfið, sem hún
sendi mér”. Hún rétti honum
bréfið.
Á meðan hún virti Tim fyrir sér
lesa bréfið frá móður hennar, fann
hún til verkjar i brjóstinu. Það
hlaut að hafa verið móður hennar
þung raun að skrifa henni þetta.
48 VIKAN 52.TBL.
Rithöndin var jafn fíngerð og
nákvæm og áður, en að baki
orðanna lá djúpur sársauki.
Hvers vegna hafði þetta gerst?
hugsaði Jenní óhamingjusöm.
Hvers vegna eftir öll þessi ár?
Þau höfðu verið samvistum svo
lengi, þau þrjú. Fjölskylda. Ann-
arra fjölskyldur leystust upp, en
hana hafði aldrei dreymt um, að það
gæti komið fyrir þau.
Tim las bréfið þegjandi. Að
Iokum rétti hann það til hennar
aftur. „Hún er mjög sanngjörn,
finnst þér það ekki? Reynir að gera
grein fyrir sjónarmiði föður þíns
jafnhliða sínu eigin.” Hann and-
varpaði. „Ég þekki þau ekki mjög
mikið, en í hreinskilni sagt hef ég
oft velt fyrir mér hvað þau hefðu
sameiginlegt.” Hann gretti sig.
„Að þér undanskilinni á ég við,”
bætti hann við.
„Þau hafa alltaf virst hafa það
nokkuð gott,” sagði Jenní vonleys-
islega. „Þau rífast ekki.”
„Nei. Ef til vill væri það betra,
ef þau gerðu það. I stað þess að
þegja yfir hlutunum.”
„Þegja yfir hverju?”
„Sjáðu til dæmis föður þinn,”
sagði Tim hugsandi. „Ekki á neinn
hátt heimilisleg manngerð. Argur
yfir öllum smáatriðum daglegs fjöl-
skyldulífs. Gleyminn hvað viðkem-
ur öllum meiriháttar hátíðisdögum
— afmælisdögum, jólum.”
Hann brosti varfærnislega. „Þú
hefur sjálf sagt, að hann hafi aldrei
munað eftir afmælisdeginum þin-
um; að það hafi alltaf verið móðir
þín, sem keypti gjafirnar.”
„Ég fæ ekki séð, hvað það kemur
skilnaði þeirra við,” sagði Jenní.
„Þetta er hans lífsmáti,” sagði
Tim. „Honum hlýtur að hafa
fundist öll þessi ár, að lifi hans væri
skipt niður í þýðingarlaus smá-
atriði.”
„Ásakar þú móður mina?” sagði
Jenni þunglega.
„Nei. Hún er aðeins sjálfri sér
samkvæm. Helgar sig eingöngu
fjölskyldunni. Hugsar eingöngu um
heimili sitt, eiginmann og bam.
Hún hefur aldrei haft löngun til að
líta aðeins út fyrir veggi heimilis-
ins.”
„En ef þau hafa komið sér saman
í tuttugu og fimm ár, hvers vegna
ætla þau að skilja núna?”
„Ég veit ekki svarið við því,”
sagði Tim hæglátlega. Ef til vill
eitthvert smáatriði, móðir þín til
dæmis beðið föður þinn að fara og
kaupa jólatréð eða kalkúnann. Og
hann hefur gert sér ljóst, að nú
hefði hann gertþað í tuttugu og fimm
árogmyndi halda áfram að gera það
önnur tuttugu og fimm, ef hann
ekki berðist fyrir frelsi sínu.”
Tim gekk yfir herbergið til
Jenníar og lagði handlegginn utan
um axlir hennar. „Mér þykir þetta
mjög leitt elskan. Mér líkar vel við
foreldra þína, og þetta hlýtur að
valda þeim djúpri sorg.”
„Þetta hryggir mig líka, muldr-
aði Jenní við axlir Tims.” Og þetta
með Marokkó, mér finnst ég hafa
valdið þér vonbrigðum.”
„Ég get farið seinna”, sagði Tim.
„Nei.” Hún vék frá honum.
„Tim, ég vil, að þú farir án mín.
Þótt við séum trúlofuð þarf það ekki
að þýða, að við getum ekki fram-
kvæmt eitthvað á eigin spýtur. Þú
varst að' tala um frelsi föður míns
einmitt í þessu. Þitt er alveg jafn
þýðingarmikið. Tim, gerðu það,
farðu! Mér liði hræðilega, ef þú
gerðir það ekki.”
„Ertu alveg viss um, að þér væri
sama?”
„Alveg viss.”
„Jenni, ég elska þig svo óendan-
lega,” hvíslaði Tim i hár hennar.
„Og ég elska þig,” sagði Jenní.
Faðir hennar beið á stöðvarpallin-
um og kýtti herðarnar móti köldum
vindinum. Jenní horfði á hann,
þegar hann kom á móti henni. Hún
sá sterklega byggðan miðaldra
mann, hárið tekið að grána, andlitið
hrukkóttara en hana minnti.
„Gaman að sjá þig Gamla!”
Hann hafði alltaf kallað hann
Gömlu síðan hún var á ellefta ári.
Varla nokkum tíma notað nafn
hennar. Ef til vill vegna hörkulegra
rökræðnanna fyrir mörgum árum,
þegar tveir skólafélagar hennar
voru hjó þeim til miðdegisverðar.
„Við létum skíra þig Jennifer,”
sagði hann ósveigjanlegur. „Ég
vildi óska þess, að unga fólkið stytti
það ekki alltaf í Jenní.”
Það varð vandræðaleg þögn,
móðir Jenníar sagði hæglátlega;
„Að stytta nafn einhvers er vin-
áttuvottur. Það er bæði hlýlegt og
vinalegt. „Hún brosti til hennar.
„Okkur þykir öllum einstaklega
vænt um Jenní.”
„Ertu að reyna að segja mér, að
það þyki mér ekki?” Andlit föður
hennar hafði hvítnað.
„Auðvitað ekki. Ég er viss um,
að þér þykir jafnvænt um Jenní og
okkur hinum.”
En það þótti honum ekki, Jenní
minntist þessa tímabils með bitrum
sársauka. Hún var venjuleg, hávær
ellefu ára stelpa, og hann var ekki
reiðubúinn að mæta þeim kröfum,
sem hún gerði til hans.
Það var alltaf móðir hennar, sem
lék tennis við hana á stóru grasflöt-
inn bak við húsið. Það var móðir
hennar, sem mætti á skólasetning-
ar, foreldrafundi og íþróttamót.
Einhvem veginn hafði hún á þess-
um árum fengið þá tilfinningu, að
hún hefði engan rétt til að íþyngja
föður sínum með þess háttar smá-
atriðum.
„Hvemig gengur í vinnunni?”
spurði faðir hennar, þegar þau klifu
þrepin upp frá brautarpallinum.
„Ágætlega,” sagði Jenní. „Eftir
jólin segist herra Firmin ætla að
gera mig að sérstökum aðstoðar-
manni sínum. Hann ætlar að ráða
einhvem annan til að sjá um
hraðritunina og að vélrita.”
„Gott.” Það var enginn áhugi
merkjanlegur í rödd föður hennar.
Hann hafði aldrei komist yfir
vonbrigðin yfir að hún skyldi ekki
fara í hóskóla. Það hafði kostað
biturt rifrildi í þá daga. „Hver
einasti stelpuasni getur lært hrað-
ritun og vélritun,” hafði hann sagt.
„Þrjú ár í háskóla myndu reglulega
víkka sjóndeildarhring þinn.”
„Mig langar bara ekki að fara,”
hafði Jenní svarað snöggt.
„Ég er búin að fá nóg af bókum.
Mig langar að lifa núna.”
„Lifa? Þér verður holað niður á
einhverri skrifstofu, stritandi frá
níu til fimm. Eftir nokkur ár
kynnist þú einhverjum ungum
manni, giftist honum, og eftir það
ertu búin að vera. Þið emð flón,
bæði tvö. Já, strákurinn ekki síður
en þú.” Hann hafði litið ó hana
örvæntingaraugum. „Hús, skuldir,
húsgögn á afborgunum, fjölskylda.
Komast aldrei spönn frá rassi.”