Vikan - 23.12.1976, Side 49

Jenní hafði litið í átt til móður
sinnar sem var gersamlega svip-
brigðalaus. Samt sem áður, þegar
þær voru að þvo upp seinna, hafði
mamma hennar sagt hæglátlega.:
>,Faðir þinn var mjög ungur, þegar
hann kvæntist. Það olli honum
miklum erfiðleikum.”
,,Það var hans ósk, eða hvað?
sagði Jenní.
,,Hann var ástfanginn,” sagði
móðir hennar. Hún brosti hugsandi.
,,Það getur komið fyrir hvern sem
er. Þá er erfiðara að sjá hlutina í
réttu ljósi.”
,,Pabbi hefur komist ágætlega
af,” rödd Jenníar harðnaði. ,,Hann
hefur ágæta atvinnu”.
,,Já, en hann langaði til að gera
svo marga hluti. Ferðast fyrst og
fremst. Þú fæddist, og þá varð
þetta enginn leikur”.
Ég er orðin fullorðin núna”,
mótmælti Jenni. Ég bý ekki lengur
heima. Pabbi getur gert það sem
hann langar að gera”.
,,Já.”
Einmitt nú með þetta ,,já” í huga
fannst henni það sem hnífsstunga.
Var þetta ef til vill ástæða skiln-
aðarins? Þessi ákveðna þörf föður
hennar fyrir að gera alla þá hluti,
sem hann hafði ekki tækifæri til
sem ungur maður. Hann gat gert
það ásamt mömmu, eða hvað?
Hvers vegna þurfti hann að skilja
hana eftir ofurselda þeim takmörk-
unum, sem einmana miðaldra fólki
eru settar?
Að ganga um húsið var eins og að
hverfa aftur til bernskunnar. Stóra
jólatréð með glitrandi jólakúlum og
skrauti. Sama gamla silfurstjarnan
á toppinum, Jenni hafði búið hana
til í barnaskóla. Jólapokarnir, gerð-
ir úr kreppappír og fullir af gjöfum.
Þegar hún var barn hafði hún náð
i marglita jólapakkana mörgum
klukkustundum fyrir jóladag, þreif-
að á þeim og reynt að geta sér til
um, hvað þeir hefðu að geyma.
Á jóladag, Jenní var þungt fyrir
brjósti, myndi það sama gerast og
ætíð áður. Mamma myndi krefjast
þess, að þau fengju sér morgun-
verð, áður en haldið yrði til setu-
stofunnar og tekið til við gjafirnar.
Eldurinn myndi loga í arninum.
Mamma, full umhyggju, kæmi með
pappakassa undir notaða jóla-
pappirinn.
Það yrðu skæri til þess að klippa
á jólaböndin. Jafnvel pabbi, sem
alls ekki naut sin við hátíðleg
tækifæri, myndi neyða sjálfan sig
til að hrósa hástöfum gjöfunum,
sem þær hefðu valið handa honum.
Mamma myndi ekki opna sinar,
fyrr en þau hefðu lokið sér af, vegna
þess að mamma hafði meiri áhuga á
þeim en sjálfri sér. Þannig hafði hún
alltaf verið.
Ef til vill var það hluti vanda-
málsins, hugsaði Jenní. Mamma
hafði sökkt sér niður i þeirra lif. Nú,
þegar einkadóttir hennar var farin
að heiman, var ekkert eftir. Pabbi
hefði átt að vera eftir. Þau hefðu átt
að verða miðaldra og róleg hjón.
En þannig yrði það ekki. Pabbi
ætlaði að eiga næstu tiu eða
tuttugu ár sjálfur. Hvað myndi
mamma gera? Hún var of stolt til að
verða fullorðinni dóttur sinni til
byrði. Þessi örlitli sjálfselskuvott-
ur, að biðja Jenní að koma heim
þessi síðustu jól þeirra saman, var
síðasta krafa, sem hún myndi
nokkru sinni gera til hennar.
,,Ég þykist vita, að móðir þín sé í
eldhúsinu,” sagði pabbi og lét
ferðatösku Jenníar frá sér i anddyr-
inu. ,,Hún hefur verið að búa til
mat í marga daga. Drottinn má
vita, hver verður fær um að borða
þetta allt.”
Jenní fór inn í eldhúsið, Móðir
hennar var að fletja út deig. Opin
krukka með rúsínumauki stóð á
borðinu. Smurð smákökuform voru
tilbúin hjá. Ein jólin hafði Jenni
keypt handa henni teflonhúðuð
bökunarform, en hún notaði ennþá
þau gömlu.
Þegar Jenní kom inn helltist yfir
hana mikill orðaflaumur frá móður
hennar. Það var eins og orðin hefðu
verið geymd i þéttum kassa, þar til
not yrði fyrir þau. Jenní gerði sér
ljóst, að þau hefðu aldrei verið
notuð á föður hennar. Pabbi hataði
mælgi. ,,Mælgi er úrræði þeirra
sem hafa ekkert að segja,” hafði
ávallt verið viðkvæði hans.
En það er ekki rétt, hugsaði Jenni
á meðan hún hlustaði á móður sína.
Hversdagsyrðin eru ekki þýðingar-
minni en gullkornin.
Þergar mestu fagnaðarlætin voru
yfirstaðin sagði móðir Jenníar og
horfði næstum feimnislega á hana:
,,Það var fallegt af þér að koma.
Síðustu stundirnar í gamla hús-
inu.”
Jenní fitlaði við deigbút, þrýsti
honum niður með fingrinum. ,,Þið
ætlið þá að selja húsið?”
Móðir Jenníar laut höfði og flatti
út deigið með ónauðsynlegum
ákafa. „Faðir þinn hefur haft
samband við fasteignasala. Þeir
segja, að við munum fá gott verð
fyrir það.”
Jenni fékk sting fyrir hjartað.
Þetta hafði verið heimili þeirra frá
því hún mundi eftir sér. Gamalt,
persóulegt, hlýlegt. „Hvert ætlar
þú að fara, mamma?”
„Ég hugsa, að ég flytji i bæinn.
Það er svolítið óþægilegt að búa i
þetta afskekktu húsi.”
„Ég hélt, að þér líkaði ekki að
vera i bænum.
„Ja, þar er fjörlegt og lifmikið.”
Rödd móður hennar var jafn skær
52. TBL. VIKAN 49